Nou, Daan, schrijf maar op: ''kutjuf''

3 september 2015

Kutjuf. Het floept er bij Daan uit, als hij de gymzaal van de juf moet verlaten. Mieke Derikx stelt haar eerste reactie uit. Maar komt erop terug in het dictee... 'Het is een samengesteld woord, Daan. Weet je wat het tweede deel van het woord betekent?' 'Ja…', zegt hij en kijkt op zijn blad.'

Maandagmiddag, direct na de pauze: gymles. Een klein uurtje ontladen, maar er zijn grenzen. Na een stevige warming-up gaan we bunkertrefbal spelen. Er worden twee partijen gemaakt en de kinderen gaan fanatiek een bunker bouwen.

Daan sjouwt met matten, tilt banken met een andere leerling en geeft anderen aanwijzingen. Ze zijn klaar voor de strijd. Na twee potjes is de tijd bijna om. Ik besluit ik, nadat alles samen is opgeruimd, dat douchetikkertje een leuke afsluiting is van deze gymles. Daan rent, maakt schijnbewegingen en beweert twee keer dat hij niet af is getikt. Bij een derde keer zeg ik dat hij zich moet gaan omkleden. Met een boos gezicht loopt hij naar het kleedlokaal en in de opening hoor ik hem (net iets te hard) ‘kutjuf’ zeggen. Ik stel mijn reactie uit…

Daan is wonder boven wonder als een van de eersten weer terug in de klas. Ik stel hem voor om het dictee dat we in de ochtend niet af hebben gekregen, samen even af te maken. Dit vindt hij een goed plan, dus komt bij me zitten.

Na de zeven woorden die hij nog moest schrijven, vraag ik aan hem of hij nog een bonuswoord wil. Dat wil hij wel. “Nou, Daan, schrijf maar op: kutjuf,” zei ik. Daan schrikt van mijn bonuswoord en valt helemaal stil. Ik vraag hem of hij me niet verstaan heeft…“Nee”, is zijn voorzichtige reactie, maar begint niet met schrijven. Daarop reageer ik: “Het is een samengesteld woord, Daan. Weet je wat het tweede deel van het woord betekent?” “Ja…”, zegt hij en kijkt op zijn blad. “Dat ben jij.” “Dat klopt! En het eerste stuk? Hoort dat bij mij?” “Nee…. “ en hij blijft naar beneden kijken. “Ik denk dat we dit woord niet opschrijven, maar dat we het maar heel vlug moeten vergeten.’’ Ja, is zijn reactie en hij loopt met een gebogen hoofd naar zijn eigen plek.

Als we naar huis gaan, geef ik iedereen een hand. “Dag, Daan!” Dag….. juf… Mieke.” Hij kijkt me recht in de ogen aan. “Fijne middag, jongen, en tot morgen!”

Mieke Thissen-Derikx is leerkracht op De Taalbrug in Blerick en volgde het traject Pedagogische Tact bij NIVOZ.