'Mijn dochter, die komt er wel'

17 november 2016

De juf kijkt zorgelijk tijdens het tien-minutengesprek. Als oudste kleuter moet de dochter van Nynke Bos een paar verplichte werkjes in de week doen en ze wordt geacht deze nog zelf in te plannen ook. Nu plant dochter Lucie deze werkjes het liefst in op vrijdagmiddag. Maar laat er dan net een weeksluiting zijn, niet zo handig dus. Niet handig, maar haar dochter redt het toch wel, weet Nynke Bos. Hier vertelt ze waarom.

Mijn dochter houdt niet van verplichte werkjes. Ze houdt wel van spelen, van tekenen, van avonturen beleven.

Ze vindt het verschrikkelijk iets nieuws te moeten leren wat ze niet in een keer vloeiend zal beheersen. Zo wilde ze al een tijdje leren fietsen. De zijwielen moesten van haar roze Hello Kitty fietsje af en dan zou zij wel even gaan fietsen. Toen dat niet meteen bleek te lukken werd ze woest. De fiets werd op de grond gesmeten, mama moest verdwijnen en het was allemaal de schuld van haar broertje. Ik probeerde haar te kalmeren, probeerde voor de zoveelste keer uit te leggen dat mensen iets leren door te oefenen en te oefenen. Dat het allemaal niet in keer kan lukken. Ik vertelde zelfs het waargebeurde verhaal over hoe ik als kleuter met een hersenschudding in de struiken belandde toen ik net leerde fietsen. Maar Lucie bleef boos en ongeduldig. Iedere poging tot oefenen eindigde snel in een driftbui.

Op een dag komt er en vriendinnetje spelen. Als ik niet kijk pakt Lucie haar fiets op en probeert te fietsen. Ze valt, lacht er om en probeert het nog een paar keer. Net zo lang tot ze fietst. ZE FIETST!!

‘Hoe moet dat nou in groep 3?’ vraagt de juf zich bezorgd af. ‘Komt Lucie wel tot leren?‘ Mijn dochter, die komt er wel. Ze heeft mij veel geleerd over hoe (verschillend) mensen leren!