'Mevrouw, u legt het echt te ingewikkeld uit. Laat mij het doen, ik kan dat!'

14 september 2015

'Ik weet het mevrouw, ik ben laat en druk. Goedemorgen mevrouw. Hoe was uw weekend?', zeg je ondeugend glimlachend. Ik kan op jou gewoon niet boos worden.' Natascha Leffers heeft een bijzondere band met Lizzie, het meisje met een twinkel in haar oog, het meisje dat niet thuis woont, het meisje dat waarschijnlijk nét niet haar diploma gaat halen... Natascha loopt met haar op, naar haar diploma en verder... 'Je hebt biologie niet goed gemaakt, dat is me wel duidelijk. Je haalt uiteindelijk een 4,3 maar hebt een 5,9 nodig.'

De diplomering
De inkt op je diploma is net droog als je op me af stapt en je armen spreidt om me een dikke knuffel te geven. Zacht fluister ik je in dat ik echt onmetelijk trots op je ben, waarna je me nog steviger vastpakt en vasthoudt.

November 2013
Je komt te laat binnen, alweer! Ik schud quasi-geïrriteerd met mijn hoofd en gebaar dat je moet gaan zitten zonder al te veel de aandacht op je te vestigen. Onbegonnen werk, want je komt op zijn Lizzie's binnen, groots en meeslepend. Onderweg naar je plaats maak je hier en daar contact, zegt goedemorgen tegen wat klasgenoten en werkt je lipgloss bij.

Ik moet er inwendig erg om lachen, maar doe of je me stoort in de hoop dat ik verder kan met mijn les. Ik rol overdreven dramatisch met mijn ogen als het me niet snel genoeg gaat. En jij... je lacht. 'Ik weet het mevrouw, ik ben laat en druk. Goedemorgen mevrouw. Hoe was uw weekend?', zeg je ondeugend glimlachend. Ik kan op jou gewoon niet boos worden.

Later die dag uit ik bij je mentor wel mijn zorgen. Ik weet dat hij erg hard met je aan het werk is om je op het juiste spoor te houden, maar je hebt het even niet makkelijk deze weken. Door omstandigheden woon je niet thuis, maar je huidige leefsituatie is alles behalve ideaal. Je hebt maar weinig mensen om je heen die een goed voorbeeld voor je kunnen zijn waar je je aan kunt optrekken en toch ben je bijna altijd goedgehumeurd en enorm enthousiast. Zelfs als dat leven soms (te veel) tegenslagen brengt.

Januari 2014
'Mevrouw, u legt het echt ingewikkeld uit weet u! Laat mij het doen! Ik kan dat.'
Ik bied je mijn stift aan en doe een paar stappen opzij. Als ik zie dat je er helemaal voor gaat en dat de groep ook echt naar je luistert, ga ik achterin aan een tafeltje zitten.

Je bent vroeg volwassen, doet dingen die ik nooit zou doen, maar toch ook nog echt een kind. Ik zit te genieten van je manier van praten en doen. Je ogen fonkelen en geven je iets ondeugends. Af en toe kijk je mijn kant op om te peilen of ik nog vind dat je het goed doet, of je vraagt 'Toch mevrouw?'. Ik gebaar alleen maar dat je vooral door moet gaan. Ik geniet van de show die je ervan maakt tot je het weer zat bent en me mijn stift terug geeft.

Mei 2014
De examens zijn nagekeken, maar de uitslag is nog niet bekend. Je hebt biologie niet goed gemaakt, dat is me wel duidelijk. Je haalt uiteindelijk een 4,3 maar hebt een 5,9 nodig blijkt uit het examenoverleg. Dat word lastig, denk ik meteen. 'Kom maar op, we gaan ervoor! Als ik er niet in geloof, dan haalt ze het zeker niet', roep ik in de vergadering. En dan word ik 's avonds gebeld door de directrice. 'Natas, we hebben ons verrekend. Lizzie heeft een 6,9 nodig'. Mijn hart slaat even een slag over. Oh hemel, hoe gaan we dit doen?!

Herexamentraining it is. Ik grap nog dat je alles moet opgeven die week, 'Dus niet roken, drinken, blowen, stappen en ook even geen vriendje Lizzie'. 'Je weet toch mevrouw', lach je. En ja, 'ik weet' en houd mijn hart vast. We pluizen je eerste examen uit om te zien waar het fout ging. Je weet het wel, de lesstof, maar als Russische is het geven van de juiste uitleg gewoon lastig. Daar gaan we aan werken. Ik laat je tientallen open examenvragen maken en uitleggen, maken en uitleggen. Op een zondagmorgen zitten we met een klasgenoot van je in een bijna leeg schoolgebouw te oefenen. Op zondag ja, je moet er iets voor over hebben!

Juni 2014
Ik ben op brugklaskamp en doodmoe van twee nachten zonder slaap. De examencoördinator is van Schiedam naar Veldhoven gereden om me de herexamens te brengen. Ik voel de spanning in mijn buik als ik ga nakijken. Het is haast onmogelijk, van een 4,3 naar een 6,9. Als ik klaar ben tel ik je punten op, en daarna nog eens. Ik reken, en daarna nog eens. Als de tweede corrector geen foutjes van me ontdekt, dan haal je het misschien nét. Zou het dan toch...?

De dagen tot de uitslag gaan langzaam voorbij. En dan komen de verlossende woorden 'Ze heeft het gehaald Natas. Een 7,1!'. Tranen van trots rollen over mijn wangen.

De diplomering
Een dag later lijk je haast dansend in je prachtige jurk het podium op te stappen. Je straalt. Niemand krijgt deze glimlach meer van jouw gezicht vandaag. Als je zit om je diploma te ondertekenen en een collega noemt dat je alleen maar hebt geleerd en nu dol bent op mij, draai je je om en zoekt me met je ogen. Als ze me vinden lach en zwaai je naar me. Ik steek mijn duimen omhoog. Victorie! We hebben het gered. Een intens gevoel van respect en trots voor jou overspoelt me.


Natascha Leffers is lerares biologie en Nederlands op de MAVO Schravenlant XL in Schiedam.