‘Liefde laat zich niet zomaar buitenspel zetten’

29 september 2016

‘Het was niet alleen een mooi gebaar, maar de timing was ook perfect.’ Een dagje in de binnenspeeltuin met zijn zoons loopt voor Gerard Plaggenmarsch net even anders dan hij had gehoopt. De negenjarige verstandelijk beperkte Wilmer kan er zijn draai niet vinden en dat levert spanning en frustratie op. Zijn broer Ruben vermaakt zich prima, maar voelt aan dat het niet lekker loopt. Hij bedenkt een prachtige verrassing voor zijn ouders.

Het was niet alleen een mooi gebaar, maar de timing was ook perfect.

Want het liep even niet met Wilmer, terwijl onze verwachtingen anders waren ingesteld. Een uitstapje naar een indoorspeeltuin en het gips dat net van zijn daarmee gecorrigeerde benen gehaald was leek ons een combinatie waarmee hij goed uit de voeten kan. Het tegendeel bleek waar. We zagen een andere Wilmer. Hij kon zijn draai niet vinden.

Bij het sleetje rijden zat hij zichzelf en anderen regelmatig in de weg. Hierdoor moesten wij, voor de veiligheid van andere kinderen, ingrijpen. Dit ervoer hij als dwarsbomen, wat de nodige frustratie opleverde. Natuurlijk probeerden wij ook aansluiting te vinden bij zijn interesses, maar het werkte niet. We konden gewoon niets goeds doen. Spanning, frustratie en teleurstelling.

De chaos in zijn hoofd maakt van zijn wereld een doolhof. Hoe kom je daar samen uit als je hem niet meer kunt bereiken?

Wilmer werd, voor zijn rust, uit de situatie gehaald. Met wat chips en een dikke knuffel probeerden we hem te troosten. Wat kan een handicap toch een spelbreker zijn voor je kind. Natuurlijk hielden we de moed er nog even in. Al was het alleen om Ruben die zich prima vermaakte. Maar we zaten er wel goed doorheen. Negatieve gevoelens kregen niet alleen vrij spel, maar ook alle ruimte om zich te vermaken ten koste van onze stemming. En eenmaal thuis ging dat spel gewoon door, want de winnaar weet van geen ophouden.

En toen kwam dat mooie gebaar, precies op tijd. Negen kleine briefjes lagen op tafel. Zo vanuit het niets. En elk briefje was voorzien van een hartje met onze namen erop. Op deze manier had Ruben zijn liefdesverklaring ondertekend. “Leg het maar op jullie nachtkastje,” was zijn advies, “dan kunnen jullie er vaak naar kijken.”

En dat hebben we gedaan, in het dankbare besef dat liefde onder alle omstandigheden kan winnen, zolang je het de ruimte geeft. En als je het zelf even niet kunt opbrengen, dan komt het je tegemoet. Soms vanuit een verrassende hoek en kinderlijk eenvoudig.

Want liefde laat zich niet zomaar buitenspel zetten.

Gerard Plaggenmarsch uit Duiven heeft zich altijd thuis gevoeld bij kinderen, puur en enthousiast als ze zijn. Dat was ook de reden om voor één jaar vrijwilligerswerk te gaan doen in een kinderhuis. Dat werden uiteindelijk acht jaar. Eenmaal terug in Nederland trouwde hij en werden er twee jongens geboren, Wilmer en Ruben. In zijn boek ‘Jongleren, een kunst apart’ staan hun levens centraal. De opbrengsten van het boek doneert hij aan het Palestijnse kinderhuis Jemima, in Beit Jala.