Lesgeven op het mbo

6 december 2018

Na bijna 25 jaar gewerkt te hebben in en om het onderwijs, ging Natasja de Kroon voor de klas staan in het mbo. Groot was haar teleurstelling toen bleek dat de studenten helemaal niet op haar zaten te wachten. Ze had één cruciale fout gemaakt. 

Mijn liefde voor onderwijs is pas ontstaan nadat ik zelf uit de schoolbanken was. School stond voor mij gelijk aan verveling. Dat je van tevoren weet wat er komt, maar toch dat uur uit moet zitten. En het volgende. Dag in dag uit, week in week uit, jaar in jaar uit.

Toen ik ging studeren verheugde ik me op de grote ommekeer. Op de diepgang. Heel soms vond ik die. Bij filosofie werd mijn wereld en denken op zijn kop gezet. Maar te vaak droomde ik weg bij docenten die in colleges hun boek herhaalden. Veel meer leerde ik van mijn vele baantjes. Van de ontmoetingen in het restaurant van het ziekenhuis. Van de vluchtelingenkinderen die ik mocht begeleiden.  Van de vriendschappen die ontstonden. En van mijn stage. Van de kleuter die ik moest toetsen en die zo slim was dat ik er bijna niet meer uitkwam met de vouwvormpjes die ik voor moest doen. Met een blik in mijn instructieboekje liet ze me zien hoe het wel moest.

Na vier jaar wilde ik niets liever dan aan het werk. Met kinderen. Omdat niemand zat te wachten op een 21-jarige orthopedagoog begon ik voor mezelf. Met een eigen praktijk. En, al heel snel, het geven van trainingen aan leerkrachten en pedagogisch medewerkers. Omdat ik het werk zo mooi vond. En mijn liefde en respect voor kinderen wilde delen. Maar vooral omdat ik zo veel kinderen ontmoette die gedurende hun schoolloopbaan beschadigd waren. Bestempeld als lastig, dom of allebei. In mijn werk probeerde ik hun verhaal te vertellen.  Omdat onderwijs er voor kinderen zou moeten zijn en niet andersom.

Na (bijna) vijfentwintig jaar merkte ik dat ik behoefte had me te verbinden. Om meer te zijn dan een passant en echt iets op te bouwen met studenten en collega's. Daarom besloot ik me te verbinden aan een mbo-opleiding. Sinds het begin van dit jaar sta ik voor de klas. En dat was even wennen. Beter gezegd: het was een cultuurshock. Vanuit de nascholing was ik verwend: teams waren altijd blij als ik kwam, hongerig naar kennis en input. Groot was dan ook mijn teleurstelling toen bleek dat mijn studenten helemaal niet op mij zaten te wachten. Ze vonden me maar vermoeiend: ik praatte te veel en kon toch echt niet van ze verwachten dat zij net zo wakker waren als ik. Keer op keer probeerde ik ze te prikkelen met nog leukere lessen en nog leukere werkvormen. Haalde alles uit de kast, zonder succes. Tot ik me realiseerde dat ik een cruciale fout had gemaakt. Dat ze pas nieuwsgierig worden als ík me weet te verbinden aan hen. Aan hun leven en hun ervaringen. En dat ze willen voelen dat ik weet wie zij zijn. 

Gelukkig realiseerde ik me dat ik elke dag opnieuw kan beginnen. Net zoals ik mijn studenten elke dag met een schone lei laat beginnen. En dat heb ik gedaan. Niet vanuit de stof, maar vanuit contact. Met dank aan mijn werkgever die de hele eerste week vrij roosterde zodat we met elkaar een goede start konden maken. Om stil te staan bij hoe we met elkaar om willen gaan en voor iedereen een veilige en goede leeromgeving kunnen scheppen.

Bij de afsluiting van de eerste periode heb ik met elke student een één-op-één gesprek gehad. Een student vertelde dat ze zichzelf echt verbaasde. Dat ze thuis huiswerk maakt en haar best doet om op tijd te komen. Op de vorige opleiding lukte haar dit niet. Maar toen ze wel een keer te laat was had ik haar laten weten hoe fijn ik het vond dat ze er was. En daarom durfde ze ook de volgende keer weer binnen te komen, terwijl ze op haar vorige opleiding na de tweede keer te laat volledig afgehaakt was. Omdat ze het toch niet meer goed kon doen.

Bijna elke dag denk ik aan de woorden van Rita Pierson: dat kinderen niet leren van iemand die ze niet mogen. Dat elk kind een kampioen verdient die het nooit opgeeft. Voor mij geldt dat in het mbo meer dan waar dan ook. Omdat deze studenten dat meer dan wie dan ook verdienen!

Natasja de Kroon is docent pedagogiek aan mbo-opleiding Noorderpoort en werkt ook als Happy Coach en Geluksvogel.