Leren van het leven - 'Het belangrijkste: er waren mensen die me op de cruciale momenten zagen'

17 juni 2020

Wie als een dubbeltje geboren is... Bestuurder Jeroen Goes deelt persoonlijke momenten uit zijn biografie, onder meer het drukke gedrag dat niet goed gelezen werd op school en de maximale cito-eindscore van 550 die toch leidde tot een mavo-havo advies. Maar Goes bedoelt het niet als treurzang, het gaat hem juist om de momenten waarop hij wél werd gezien, net op de goede momenten.

Mijn laatste artikelen hier op LinkedIn zijn persoonlijk van aard. Gezien de reacties inspireert het anderen en daarmee word ik gestimuleerd om er in ieder geval niet mee te stoppen.

Ik stopte wel met Facebook, ik heb er een haat-liefde verhouding mee. Nu stopte ik er mee omdat ik last kreeg van de mensen uit mijn verleden. In levende lijve ontbreekt het aan ontmoetingen met hen. Ik stoorde me plots aan het ‘pottenkijken’ en wilde niet ontvrienden, dus sloot ik mezelf maar af. Aldaar. Voorlopig.

Een van mijn volgers daar reageerde nog even: ‘ik moet nog vaak denken aan het verhaal dat je vertelde toen ik zo’n last had van de zoektocht van mijn zoon. Het was een lange weg naar een diploma, en jij vertelde mij dat de route met zijwegen misschien wel een leerzame route zou kunnen zijn. Je hielp me daarmee, destijds.’

Ik put daarmee uit eigen ervaring, mijn route was vol met hobbels, zijwegen en doodlopende paden.

Jaren later, toen ik directeur van een basisschool in Woerden was vernam ik van vrienden dat hun zoon door zijn mentor was aangesproken. Het was mijn oude middelbare school. En de mentor vertelde tegen de jongen: ‘Ken je Jeroen, directeur van de basisschool? Hij zat hier ook op school, gleed af van gymnasium naar mavo, maar is nu een goede directeur van de grootste basisschool van de stad.’ Bij het aanhoren van het verhaal moest ik er wel om lachen. Met een lichte wrok, dat wel.

Als ze me daar toch eens beter hadden gezien. 

Als...

... mijn ouders me eens beter hadden gezien, maar ja, met een pa in een psychiatrische inrichting ging de aandacht naar andere zaken. 

... de maatschappelijk werker eens oog voor me had gehad. Hij trapte in het spel van mijn psychisch zieke vader, ik kwam de teleurstelling in de hulpverlening pas jaren later te boven.

... de leerkrachten op de basisschool eens moeite hadden gedaan om me te zien. Er was nog geen kennis van ADHD en er was geen oog voor de gezinssituatie. Behalve het oordeel van de hoofdmeester: wie als een dubbeltje geboren is… Ga dus maar naar de mavo/havo met je 550 score. Want je vader...

Het was een ratjetoe aan ongezien zijn. 

Het duurde tientallen jaren voordat ik zelf een beetje oog kreeg van wat ik dan misschien wel kon. Ik had de mazzel dat er altijd wel iemand was die me toch weer op tijd bij de kraag vatte.

Zo werd ik van het leerlingwezen gered door mijn oom die schilder was. Hij zette me aan het werk en gaf me de eerste complimenten over iets dat ik wel kon. Zo kwam ik een schoonmoeder tegen die mij liet merken dat ik zonder diploma toch wat minder ver kon komen, en dus zette ik koers naar de deeltijd pabo. Toch nog een hbo opleiding. Zo vroeg de onvolprezen bestuurder mij directeur te worden nadat ik een paar jaartjes voor de klas stond. Hij trok me het vak in dat ik net zo leuk vond als het leraar zijn. 

Ik was half veertig en langzaamaan ontstond daar het besef, overzag ik de route die ik heb afgelegd.

Begreep ik dat het KOPP-zijn (Kinderen van ouders met psychische problemen) echt wel een groot litteken op mijn ziel had achtergelaten. Knalde mijn huwelijk uit elkaar en besefte ik dat mijn adhd-achtige gedrag in ons huwelijk het had verdiend om eens samen nader te onderzoeken (het verklaarde ook mijn vele verkeersongevallen, drie engelen voorkwamen erger).

En bij dat alles besefte ik dat juist deze zaken mij hadden gemaakt tot wie ik ben. 

Het diep gewortelde besef van ‘ongezien zijn’ had ik onbewust in mijn levensmotto weten te gieten. En zo arriveerde ik op de Werkplaats Kindergemeenschap: ‘Om ieder kind te laten worden wat het is’. 

Niets in mijn leven vond toevallig plaats. 

Ik ben niet zozeer gevormd door de opleidingen die ik genoot, maar ik heb geleerd van het leven. 

Ik stond als kok in de keuken, was gastheer in de horeca, installeerde plafonds (met twee linkerhanden), was schilder, psychiatrisch verpleegkundige en nog zoveel meer. 

En het belangrijkste... er waren mensen die me op de cruciale momenten hebben gezien. 

Jeroen Goes is voorzitter van het College van Bestuur Fluvium en via zijn bedrijf Boei begeleidt en ondersteunt hij daarnaast scholen.