Lars en de kapotte rits: 'Hoe een simpele vraag het verschil kan maken'

3 juni 2015

Miranda Loonstra loopt met haar zoon mee naar binnen op school, als haar ogen blijven steken bij een klasgenootje van haar zoon, Lars. Het is een jongen met een moeilijke thuissituatie die zijn frustratie op school kan uiten. Haar verhaal over kleine momenten, die een groot verschil kunnen maken. 

De school gaat beginnen, ouders en kinderen stromen langzaam het gebouw binnen. Mijn grote dochter vindt haar eigen weg naar de klas. En mijn jongste zoon eigenlijk ook wel. Maar ach ik vind groep 3 zelf nog zo fijn, dus loop ik achter hem aan naar binnen.

Jas en tas worden aan de kapstok gehangen en na een laatste kus in de gang verdwijnt hij de klas in. Zijn blik dwaalt af, juf zegt wat, maar hij lijkt het niet te horen. Mijn afwezige professor, alweer druk bezig met zijn observaties.

Wanneer ik weg wil gaan valt mijn oog op een andere jongen. Het gaat om Lars. Lars is een jongen waar je een beetje je best voor moet doen. Hij lijkt altijd boos, is wat onhandig in zijn sociale contacten, kijkt je niet aan, wordt zelden gevraagd voor een partijtje omdat hij zo druk is. Een thuissituatie die behoorlijk complex is. Daar zou ik zelf misschien ook wel boos, druk en opstandig van worden

Lars zijn gezicht staat op onweer, ik hoor zijn frustratie. De rits van zijn jas wil niet meer open of dicht. Geen ouder die hem even helpt en een boosheid die explosief toeneemt. Met de kans om vreselijk afgesnauwd te worden, besluit ik het er toch op te wagen. ‘Jeetje man, wat is er aan de hand en kan ik je misschien helpen?’

Hij kijkt op, loopt naar me toe en zegt: ‘Ja, ik krijg mijn rits niet open, maar nu wil hij ook niet meer dicht.’ Alle boosheid en frustratie is uit zijn lijf en uit zijn gezicht.

‘Gatsie, dat is inderdaad lastig. Volgens mij zie ik het al, je rits is stuk, zie je?’ Hij ziet het.

De rits blijft tegenwerken, wat ik ook doe. ‘Nou Lars dan moet je maar de hele dag je jas aanhouden.’ Hij kijkt recht in mijn ogen, ziet dat ik een grapje maak en beantwoordt dat met een grote glimlach.

Vervolgens komt zijn moeder aanlopen en morrelt verder aan de rits die niet wil. Even sta ik te kijken naar het tafereel, om vervolgens naar huis te gaan.

En terwijl ik de school uitloop denk ik nog even aan het voorval. Hoe een simpele vraag zo veel kan veranderen.

Lars de jongen voor wie je een beetje moeite moet doen, maar zeker de moeite waard is!

Miranda Loonstra is moeder en werkt haar hele leven al in het onderwijs, als leerkracht en directeur.