Imago of plezier in muziek: wat willen we onze kinderen meegeven?

16 december 2015

Wim Venema heeft een muziekschool met rockbandjes voor kinderen in Zuidhorn. Hij windt zich op over de nadruk op uiterlijkheden, glamour en seks in de huidige muziekscene. ‘De respectloosheid en vrouwonvriendelijkheid in sommige muziekclips is niet bepaald een voorbeeld voor onze jongeren.’ Hij nam zelf eens de proef op de som.

Jess Greenberg is een Amerikaanse gitariste en zangeres wier talent op YouTube te bewonderen is. Een paar jaar geleden had ze minder dan 1500 views op haar opnames, maar sinds ze een push up BH draagt en zwoel in de camera kijkt tijdens het spelen zijn dit er miljoenen. Sex sells, en om hun muziek onder de aandacht te brengen moeten artiesten zich kennelijk steeds verder uitkleden.

Afgelopen jaar nam ik voor de grap de proef op de som. Elke maand organiseer ik in mijn woonplaats Zuidhorn de Koopavondblues. Samen met mijn leerlingen treed ik dan op; voor de lol en om de kinderen podiumervaring op te laten doen. Om de aandacht te trekken voor de 50e editie ging ik bloot, maar met de edele delen in de schaduw, op de foto en zette deze op Facebook. Ik kreeg weliswaar geen miljoen likes, maar wel meer dan tien maal zoveel dan bijvoorbeeld op mijn vorige blog over dat we van muziek geen competitie zouden moeten maken (o.a. gepubliceerd in de krant Trouw en op hetkind). Bij een volgend inhoudelijk statement moet ik maar weer uit de kleren.

Uiterlijkheden
De nadruk op uiterlijkheden is een dwingend mechanisme dat ons en daarmee ook onze kinderen beïnvloedt. De respectloosheid en vrouwonvriendelijkheid in sommige muziekclips is niet bepaald een voorbeeld voor onze jongeren. Bij het succesvol zijn in de muziek spelen niet alleen de eigen kop en kont een rol, maar ook bijvoorbeeld het uiterlijk en het merk van auto's, horloges en zeker ook het imago-instrument waarop gespeeld wordt. Veel gitaristen laten zich het liefst zien op de meest populaire (lees: dure) gitaarmerken (die ik niet nogmaals wil vermelden). De wanna-be-famous generatie investeert flink in haar toekomst; ze neemt cd’s op, heeft eigen websites en promoot zichzelf schaamteloos. Maar waar is de lol in gewoon samen muziek maken gebleven?

Muziek is een industrie geworden en deze industrie speelt het spelletje geraffineerd. Reclame en imago bepalen of een artiest al dan niet succesvol wordt en blijft. Dat veel muziek niet meer op het innerlijk is gericht mag duidelijk zijn. Gelukkig bestaan er nog steeds bands waarin het wel om de gezelligheid en het samenspelen gaat. Er zijn amateurmuzikanten die niet de publiciteit zoeken op de moderne manier, maar gewoon de handen uit de mouwen steken en lekker samen muziek maken. Ik pleit ervoor om juist deze bands een podium te geven. Zij zijn een beter voorbeeld voor onze kinderen dan gecommercialiseerde artiesten waarbij uiterlijkheden belangrijker zijn dan de muziek.

Wim Venema (1969) heeft een muziekschool voor kinderen, een soort ‘School of Rock’ in Zuidhorn (Groningen). Iedere maand treedt hij met zijn leerlingenbandjes op. http://www.billbaboon.nl/