‘Ik zie er anders uit, maar ik voel me niet anders. Vaak zeggen mensen nee tegen mij. Dát vind ik niet leuk.’

22 oktober 2015

‘Als mensen worden beoordeeld op wat ze (nog) wel kunnen, voelen ze zich beter.’ Voormalig leerkracht en tegenwoordig CDA-wethouder René Peters werd geraakt door een bijzonder en ontroerend filmpje over een meisje met een handicap en een duidelijke boodschap. Het doet hem realiseren hoe vaak we nee tegen elkaar zeggen en hoe onze verwachtingen van de ander, volwassen of kind, soms niet passend zijn. Waardoor de ander niet kan bloeien.

Kijk eens naar het filmpje hieronder. Het is het het ontroerende verhaal van een meisje met een handicap. Geboren met een open ruggetje en zittend in een rolstoel, loopt de negenjarige Tima tegen nogal wat afwijzingen op. ‘Ik zie er anders uit, maar ik voel me niet anders. Vaak zeggen mensen nee tegen mij. Dát vind ik niet leuk.’ Ieder kind en ieder mens zou moeten ervaren dat hij of zij er mag zijn. Zonder mitsen en maren. In de woorden van Tima: ‘Zeg ja tegen kindjes als ik!’

Hoe vaak zeggen wij eigenlijk nee tegen een ander? Vaker misschien dan we op het eerste gezicht denken. En zeker niet altijd omdat we het slecht bedoelen. Natuurlijk, racisme bestaat, net als homofobie en nog andere angsten. Maar dat zijn uitzonderingen. Vaker wijzen we mensen af omdat we er van overtuigd zijn dat ze iets niet kunnen, of dat ze zielig zijn. En dat is bijna net zo erg. Dat is klein- en ziekmakend. En het kan zo gemakkelijk anders.

(tekst gaat verder onder het filmpje)


Ooit was ik bij de oprichtingsbijeenkomst van een zorgcoöperatie. Een oude man die niet goed meer zag durfde zich niet goed in te schrijven als vrijwilliger. ‘Hoezo kunde gij niks?’ sprak zijn buurvrouw. ‘Ge kunt koffie drinken en da’s goed tegen de eenzaamheid.’ Binnen een minuut zag ik een patiënt veranderen in een actieve vrijwilliger. Binnen het onderwijs weten ze dit al lang: het hebben van realistische maar hoge verwachtingen van kinderen is van levensbelang. In de grotemensenwereld vergeten we dat soms.

Erg ingewikkeld is het niet. Zodra mensen alleen beoordeeld worden op wat ze niet kunnen, worden ze ziek. Als mensen worden beoordeeld op wat ze (nog) wel kunnen, voelen ze zich beter. Met al onze goede bedoelingen handelen we soms anders. Vaak ook omdat een diagnose noodzakelijk is om ‘recht te hebben’ op voorzieningen. Geen diagnose = geen ondersteuning. Het is de verkeerde manier van denken. Iedereen heeft mogelijkheden. Dáár moet het over gaan. ‘Zeg ja tegen kindjes als ik.’ Ontroerend mooi en juist.

René Peters (CDA) is wethouder sociale zaken, jeugd, onderwijs en integratie in Oss. René blogt twee keer per week. Dat onderwijs vaak het thema van zijn beschouwingen vormt, is niet toevallig: behalve dat onderwijs in zijn portefeuille zit, is René Peters voormalig leerkracht en (interim) leidinggevende op scholen.