'Ik heb ADHD. Dat bepaalt niet wie ik ben, maar wel wat ik af en toe doe.’

23 november 2016

‘Maar mama, wat als ik nou niemand heb om naast te zitten?’ De zoon van Miranda Loonstra stelt haar allerlei vragen over de overstap naar de middelbare school die eraan komt. Ze weet dat ze ze nauwelijks kan beantwoorden en probeert hem gerust te stellen. Als de eerste schooldag is aangebroken, komt hij vol verhalen thuis. Miranda geeft een inblik in de eerste schoolweken. 

Het is de laatste dag van de zomervakantie. Morgen is het zo ver en gaat hij naar het voortgezet onderwijs. Hij heeft er zin in, maar ooh wat vindt hij het spannend. En ik, ik ook. Ik ken mijn kind. Hij is van de structuren, vaste routines en voorspelbare situaties. Het is een nieuwe stap, die gepaard gaat met onzekerheden.

In de vakantie bestookte hij me met honderden vragen die steevast begonnen met ‘Maar wat als…?’ In de laatste weken hebben we alles doorgenomen. De route gefietst, ook een alternatieve, de school nog een keer bekeken, de boeken gekaft, hem de lijst laten afvinken, zodat hij zeker wist dat hij alles had en het rooster ligt vast in zijn geheugen.

‘Maar mama, wat als ik nou niemand heb om naast te zitten?’

‘Ik weet het niet liefje, maar ik heb er alle vertrouwen in dat de mentor dat samen met jou en de klas oplost.’

‘Hmm’ zegt hij, maar ik weet dat er  nu nog veel meer vragen in zijn hoofd naar boven borrelen. Vragen waar ik geen antwoord op heb.

Maandagochtend, hij staat klaar met zijn grote rugtas. Ik houd hem nog even vast en fluister in zijn oor: ‘Het komt wel goed.’ Een laatste kus en dan vertrekt hij. Op weg naar een school waar ze hem nog niet kennen, waar hij de structuur nog moet herkennen.

Op de basisschool kenden ze hem, kreeg hij af en toe even een loopje, kon hij zijn energie kwijt. Maar ja, je kunt hem toch niet elke les even laten lopen.

Zijn eerste dag zit erop. Hij vertelt honderduit. De mentor was aardig en duidelijk. Hij had van tevoren iedereen al een plaats gegeven. Dat was mooi. Wanneer iemand anders de keuze voor je maakt, hoef je zelf niet te kiezen. De eerste hobbels zijn genomen.

De weken gaan voorbij. Hij heeft het naar zijn zin in de klas, maar hij had ook het gevoel dat een aantal kinderen zich af en toe een beetje stoorden aan zijn gedrag. Nieuwe onzekerheden doemen op. Dan neemt hij een besluit.Hij vraagt aan de docente of hij even iets mag vertellen aan de klas. Zij stemt toe. En daar staat hij, mijn twaalfjarige kanjer, te vertellen:

‘Ik heb het gevoel dat sommige kinderen zich aan mijn drukke gedrag irriteren. Dat vind ik natuurlijk vervelend, maar ik kan er niet altijd iets aan doen. Ik heb namelijk ADHD. Dat bepaalt niet wie ik ben, maar wel wat ik af en toe doe.’

Daar sta je dan, in al je kwetsbaarheid... Een klas vol pubers, de groepsvorming die nog niet is afgerond. Ze kunnen je collectief neersabelen. Hij komt thuis en vertelt het hele verhaal, ook het verhaal van de klas. Zij hebben geluisterd en geven hem een seintje wanneer hij weer stuitert.

Wat heerlijk. Mijn kind mag op school stuiteren, omdat hij weet dat hij wordt opgevangen door zijn klas.

Miranda Loonstra is moeder en werkt haar hele leven al in het onderwijs, als leerkracht en directeur.

Dit verhaal - en vele andere verhalen uit haar opvoedings- en onderwijspraktijk - heeft Miranda gebundeld in het boekje 'Verhalen van juffrouw Mier'. Het boekje is voor 10 euro te bestellen op de website van Miranda Loonstra.