Hoe standaarden de ontwikkeling kunnen dwarszitten: 'Uw dochter verstoort de les'

22 mei 2016

Docent Frans Droog vertelt het verhaal van een vader die op school moet verschijnen, omdat zijn dochter de les verstoort. Het is het verhaal over voldoen aan 'de standaard' of maatwerk zien. Maar ook een verhaal dat als overdreven kan worden afgedaan of als extrapolatie van dagelijkse praktijken. Droog las het op een Amerikaanse website. 'En ik vond het in elk geval de moeite van het vertalen waard.'

'Uw dochter verstoort de les.'
Het was als een pijl door mijn hart. Ik keek naar haar. Er waren sporen van tranen in haar gezicht. Ze keek naar haar schoenen. Ze begon zachtjes te huilen. De directeur ging verder met zijn monotone veroordeling, terwijl ik naar mijn dochter liep, naast haar knielde en haar omhelsde. 'Meneer T, dat is echt niet gepast…'

Ik negeerde hem. 'Is alles goed?,' vroeg ik haar. Ze keek naar me, knikte, probeerde haar huilen te smoren. 'Wat is er gebeurd?,' was de simpele vraag die ik stelde aan de directeur, met moeite mijn superkracht om in zijn hoofd te kijken onderdrukkend.

'Uw dochter probeerde haar wiskunde leraar te verbeteren. De leraar legde uit dat zij het verkeerd zag, maar zij bleef volhouden dat ze gelijk had.'

Ik lachte. Ik wist dat zij gelijk had en de leraar niet. Ik kon niet wachten om het te horen. 'Wat was de vraag?,' vroeg ik de directeur, die op het punt stond mijn gelach te pareren. De leraar die ook aanwezig was, sprak. 'De vraag was, wat is het grootste getal dat met 3 cijfers weergegeven kan worden. Ik zei dat dit 999 was, uw dochter was het hier niet mee eens.'

Op dat moment dacht ik, ‘Oh-oh, WTF was zij aan het denken?’

Toen sprak mijn dochter, boosheid doorklinkend in haar stem: 'O ja? Vertel mij dan wat 9 tot de 9e tot de 9e is dan?'

Triiiing! Ze had gelijk! Goed gelezen wordt er niet gevraagd naar het grootste 3-cijferige getal, wat door mijn hoofd ging toen ik de vraag hoorde. De vraag was een getal te verzinnen bestaande uit 3 cijfers, dus exponenten waren niet uitgesloten.

Ik keek naar haar en glimlachte en zei: 'Top! Je hebt 100% gelijk!'  Ik gaf haar een high-five. Ze glimlachte. Toen kwamen er wat tranen van vreugde terwijl ze lachte. Ze wist dat ik haar steunde.

'En? Wat zeggen jullie nu?,' vroeg ik, terwijl ik opstond.

'Dat is niet het juiste antwoord,' hield de directeur vol.

'Echt wel!,' was mijn reactie.

“We hebben exponenten nog niet behandeld,' voegde de leraar toe.

En zo ging het door. Een half uur lang toonde ik hen de hel. Ik vroeg om een compromis. Het antwoord van mijn dochter zou niet fout gerekend worden, door de onduidelijkheid in de vraag. Ik zou niet aandringen op het fout rekenen van de antwoorden van alle andere kinderen, omdat exponenten nog niet behandeld waren.

'U begrijpt het niet,' zei de directeur. 'Dit is een gestandaardiseerde, nationale toets. Wij kunnen haar cijfer niet aanpassen.'

Toen vroeg ik hen om haar ‘echte cijfer’ op haar uiteindelijke rapport te vermelden. Zij weigerden. Dat maakte mij boos. Het is namelijk zo dat mijn dochter, al vijf jaar achter elkaar, hetzelfde cijfer heeft voor wiskunde: een 10. Ze haalde een 10 op elke toets die ze maakte. Ze heeft een unieke geest.

Vier jaar later werd ik opnieuw bij een wiskunde-leraar opgeroepen. Deze keer was het voor geometrie. De leraar had uitgelegd dat driehoeken altijd gezamenlijk 180 graden zijn, altijd. Mijn dochter dacht daar een paar minuten over na, stak haar hand op en zei: 'ik weet hoe je de drie hoeken van een driehoek tot 270 graden kunt laten optellen.'

En dat deed ze. Alles wat ze hiervoor nodig had was naar de globe in de hoek van het klaslokaal kijken. Toen de leraar zei dat het ‘onmogelijk’ was om een driehoek te maken die tot 270 graden optelde, corrigeerde ze hem met een een ongelofelijk voorbeeld.

 

Wanneer je een driehoek tekent op een globe, met elke hoek 90 graden, kun je de Noordpool verbinden met de evenaar, de lijn van de evenaar kan dan 90 graden om de globe gaan, de Noordpool kan dan via een lijn met een hoek van 90 graden deze lijn ontmoeten. Driehoeken op gebogen oppervlakken kunnen opgeteld meer, of minder, dan 180 graden zijn, afhankelijk van de convexiteit of concaviteit van het oppervlakte.

In dit tweede voorbeeld belde de leraar mij om mij te feliciteren met het opvoeden van een zo briljant dochter. Terug naar het eerst voorbeeld…

Het echte gevecht begon toen ik thuiskwam. Ik zocht de formele procedure op hoe een onafhankelijke derde partij in te schakelen bij een verschil van mening over een nationale examenvraag. Dit was veel werk. Ik ontmoette de rector van de scholen, die de directeur belde, die de wiskunde docent meebracht naar een volgende bijeenkomst. Deze in de provinciale hoofdstad. Hun gezichten waren niet langer zelfverzekerd en arrogant toen ik de kamer binnenliep. Integendeel, ik voelde angst. Echte angst. Zij zagen wit als geesten.

De toon was geciviliseerd. De leraar begon met ingestudeerd verhaal over hoe briljant mijn dochter is, en kwam vervolgens met het onvermijdbare: '…maar…'

De rector knikte.

'Meneer T, de enige manier waarop ik Uw dochter punten kan geven voor dat ene antwoord,' (en hij benadrukte heel duidelijk dat woordje ene) 'is naar de nationale organisatie voor onderwijs gaan en voor iedereen die de test heeft gemaakt hun antwoord fout laten rekenen.'

Verbazingwekkend voor mij, dacht hij dat mij dit zou doen terugtrekken.

'Ok. Doe dat.'

De drie aanwezigen, al half opstaand van hun stoelen, bevroren voor een moment.

'Excuseer?,' zei de rector.

'Ik zei, doe het. Zoals in, zorg dat het gebeurt. Zoals in, onderneem de benodigde actie.'

Zij gingen weer zitten. Een uur lang probeerden zij mij te overtuigen. Uiteindelijk, kwamen er compromissen. Mijn dochter zou een score van 10 ontvangen, de anderen zouden geen puntenvermindering krijgen. Tenslotte, het was nu twee maanden later, enz. enz. enz.

'Nee. Ik gaf jullie deze mogelijkheid en jullie wezen hem af. Ik wil dat in elk examen in het land dat 999 als antwoord heeft dit wordt fout gerekend.'

Er was een advocaat nodig en drie maanden, maar het resultaat kwam er. Mijn dochter scoorde als enige een 10 op dat examen, niet alleen in haar klas, maar in het hele land.

Het maakte mij niet uit wat het kostte. Het maakte mij niet hoeveelheid moeite het nam. Het maakte mij niet dat een volledig ministerie duizenden uren extra werk kreeg om tot uitvoering over te gaan. Ik gaf om een individu die de de mogelijkheid had de geest van mijn dochter te vormen en haar had laten huilen toen zij gelijk had en hij wist dat zij gelijk had. Dit had zo veel beter afgehandeld kunnen worden door de bazen die beschikken.

Vergeet voor een moment dat het mijn dochter was. Het echte trieste is, zien hoe een unieke geest mishandeld wordt om het briljant zijn. Hoe vaak gebeurt een vergelijkbaar iets in ons land, in de wereld. Hoeveel leraren smoren de zachte roep van briljante leerlingen die verlegen achter in de klas zitten?

Mijn dochter is nu eerstejaars op de universiteit. Ik vocht hard voor haar en zal dit blijven doen. Ik herinner haar vaak aan een quote van Samuel Clemens, beter bekend als Mark Twain.

 

 

“I never let schooling interfere with my education.”

Laat de standaard nooit in de weg staan bij het onderwijs van (jouw) kinderen.

Frans Droog is docent biologie, natuurkunde, scheikunde en wiskunde op het Wolfert Lyceum in Bergschenhoek.



Bron: http://architectureandengineering.ws/2016/03/19/number-you-can-represent-with-3-digits/