Het zesjarige meisje: 'Ik wil niet over naar groep 4, maar naar groep 5!’

10 september 2015

Marieke is een meisje van zes jaar dat niet alleen in kennis haar leeftijdsgenoten ver vooruit is, maar ook een grote mate van empathie laat zien. Maar aansluiting vindt ze daardoor wel minder. Nadat ze getest is op hoogbegaafdheid, rijst de onvermijdelijke vraag op: Gaan we haar een klas over laten slaan? De twijfel slaat toe. Maar Marieke zelf is duidelijk en laat zich horen.

Blij loopt ze met me mee naar groep 3. We nemen plaats op de kleine stoeltjes en hoewel ze daar negen weken geleden zelf nog zat, lijkt het nu wat misplaatst. Al voor ik een vraag kan stellen begint ze rustig te vertellen over groep 5, haar vriendinnen, jongens die uitproberen en haar lievelingsvak: geschiedenis. Wat een verschil met vorig jaar!

25 kleuters

Na een aantal jaren groep 4 en daarvoor de kleuters, stond ik vorig jaar in groep 3 voor de klas. Ik kreeg een clubje van 25 kleuters binnen. Het startniveau lag ver uiteen. Er waren kinderen die echt nog niet konden lezen, kinderen die al waren begonnen met voorzichtig mkm-woorden lezen en kinderen die al boeken lazen.

Ik besloot voor de laatste groep een eigen programma in elkaar te zetten. Het leek me niet logisch dat zij mee moesten doen met het aanvankelijk leesonderwijs. Vijf kinderen gingen daarmee aan de slag, waaronder Marieke. Ze keek de kat uit de boom, deed dingen op haar eigen manier en miste de aansluiting met andere kinderen. Haar moeder gaf aan dat ze al kon lezen, een grote interesse toonde in de wereld om haar heen en beschikte over een heel groot sociaal inzicht.

Inzicht in lezen én in de ander
Dat laatste viel inderdaad op. Marieke redeneerde altijd vanuit de ander. Ze kon goed aangeven waarom ze dacht waarom de ander deed wat hij deed en altijd was het vol compassie. Een kleine meid van 6 jaar die zich zo goed in de ander kon verplaatsen, komt dat gedrag niet tegen bij de andere kinderen in haar groep. En dat was zo. Ze voelde zich alleen, trok snel een zorgelijke rimpel, buikpijn was aan de orde van de dag. De hele dag, de hele week, paste ze zich aan. Al in de kleutergroep presteerde ze onder. En dat bleef zo.

Gelukkig lieten haar ouders haar testen door een hoogbegaafdheidsdeskundige. Een uitgebreid rapport volgde en daarin stond onder andere dat er aan een versnelling waarschijnlijk niet te ontkomen was. Ik kaartte voorzichtig aan bij de moeder dat groep 4 vooral een vervolg is van groep 3: meer van hetzelfde. Wellicht moesten we meteen al een versnelling inzetten? In eerste instantie weigerde moeder. De weigering werd een aarzeling en het traject werd in gang gezet met ouders, IB-er, hb-deskundigen en leerkrachten. En de aanvankelijke weigering werd een voorzichtige 'ja'. Tot op een ochtend Marieke niet meer naar school wilde. 'School is stom. Ik wil niet over naar groep 4, maar naar groep 5!'

School is leuk
Moeder beloofde met de juf te gaan praten. Het gaf de uiteindelijke doorslag. Nu gaat ze naar groep 5 en ik haal haar eens per week even op om te kletsen. Een wereld van verschil: een stralende dame, die honderduit vertelt over groep 5. Aanvankelijk stuiterend van enthousiasme, afgelopen keer rustiger en meer gefocust. Toen haar moeder me vertelde dat ze thuis ergens een door haar dochter geschreven briefje vond met 'School is leuk!', kreeg ik dan ook het even te kwaad.

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool in Bergen en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-NOS en dyslexie heeft en de jongste hoog-/meerbegaafd is. Dit is haar eigen blog.