Het kan toch niet zo zijn;
Dat we niet snappen dat we kinderen van nu echt een op een andere manier moeten begeleiden dan 20 jaar geleden?
Dat we denken dat we de invloed van technologie buiten het huidige onderwijs kunnen houden?
Dat we kinderen gelijke kansen kunnen geven terwijl we in een wereld leven waar uitersten en de kloof tussen rijk en arm steeds groter zien worden?
Dat we zelf ervaren hoe zwaar een studiedag als luisterend student is maar dit wel uur na uur van onze leerlingen vragen?
Dat iedereen en elk kind op dezelfde manier nieuwe kennis eigen maakt en de opgedane kennis weer inzet? 

Het kan toch niet zo zijn;
Dat we de afnemende motivatie van kinderen wegzetten als gezeur en vervolgens weer over gaan tot de orde van de dag?
Dat er alleen maar les gegeven dient te worden met behulp van aantoonbaar bewezen methodieken?
Dat dingen uitproberen of vernieuwingen in het onderwijs weggezet worden als experimenten met kinderen?
Dat we leerstof aanbieden in context en samenhang benoemen als gevaar voor het huidige onderwijs terwijl dit al jaren op veel scholen waardevol en kwalitatief goed onderwijs oplevert?
Dat kinderen niet tegen hun eigen beperkingen mogen oplopen of juist zelf op zoek gaan naar antwoorden op onderzoeksvragen? 

Het kan toch niet zo zijn;
Dat we een school enkel en alleen zien als instituut waar kennisoverdracht plaatst vindt?
Dat het gek is om ouders te vragen om, binnen een thema, gastlessen te geven of excursies helpen begeleiden naar het bedrijf waar ze werken?
Dat we van onze jeugd verwachten dat ze klakkeloos aannemen wat er door een leraar wordt verteld en geen verdiepingsvragen mogen stellen?
Dat we het onbelangrijk vinden hoe de natuur naar de knoppen gaat en kinderen niet een stukje verantwoordelijkheid hiervoor willen meegeven?
Dat we denken dat onderwijs er nog hetzelfde uit zou moeten zien als zo’n twintig jaar geleden en elke verandering als bedreiging zien?

Het kan toch niet zo zijn;
Dat we niet zien dat juist de verscheidenheid aan scholen en onderwijsvisies tegemoet komen aan de vele verschillen?
Dat we elke dag nog kinderen erbij krijgen die thuis komen te zitten omdat ze niet binnen een bepaald systeem passen?
Dat we nog steeds zo ageren tegen ouderparticipatie terwijl dit juist ook veel kansen en verrijking zou kunnen bieden?
Dat we denken dat er veel scholen zijn waar geen instructie wordt gegeven maar kinderen alleen maar ontdekkende leren?
Dat we niet in de gaten hebben dat vrijheid van onderwijs met zich meebrengt dat ouders een school voor hun kind kiezen die bij hen past?
Dat leerkrachten blijven mopperen en niet de overstap maken naar een school die meer bij hen past? 

Het kan toch wel zo zijn;
Juist omdat we zo verschillend zijn en vanuit een ander perspectief naar onderwijs kijken.
We allemaal een andere achtergrond en opvoeding hebben gehad.
Ons eigen referentiekader bepaald wordt door waarden, normen, geloof, trauma en noem maar op.

Ik weet het, het gaat niet helpen. Alleen voor mezelf misschien. Een antwoord op deze vragen ga ik niet krijgen. Ik ga het niet veranderen en dat wil ik ook niet. We blijven anders over dingen denken. Maar laten we wel zorgen dat we de kinderen die we onder onze hoede hebben zoveel mogelijk kennis en vaardigheden meegeven. Meegeven en leren zonder al die bovenstaande vragen uit het oog te verliezen. Het is een complexe samenleving waar onze kinderen, onze leerlingen zich een plek moeten veroveren. Zij hebben gewoon goed onderwijs nodig. Dat zijn we aan hen verplicht.

Dat hebben we dan in ieder geval wel met elkaar gemeen.

Karin Donkers is sinds mei 2017 schoolleider en kwartiermaker bij een nieuwe Openbare School van Ronduit Onderwijs geworden, de Vrooneermeerschool in Alkmaar.

Zij schrijft ook over haar ervaringen op haar eigen blog Kardonsch.