Gesprekken in de klas over wat er toe doet

3 januari 2018

Een boom waarin je je goede wensen kunt hangen, of je herinneringen. Het lijkt een beetje op Joris’ Kerstboom, maar deze boom staat op het schoolplein van OBS Uilenspiegel in Boekel. Leerkracht Sjaak van Moorsel grijpt het aan om met zijn klas te praten over dat wat er echt toe doet, en geeft zelf het goede voorbeeld, door een verhaal over zijn moeder.

We zijn in de laatste dagen van het jaar aanbeland. Nog even en dan is het kerstvakantie. Met onze school gaan alle groepen naar het Zorgcentrum in Boekel om iets te betekenen voor de mensen die daar wonen. Ook hebben we een boom met allemaal lichtjes op de speelplaats. Onze wensboom.

In de kring vertel ik dat de wensboom er is om iedereen de mogelijkheid te geven iets te wensen wat er echt toe doet. Ik vertel  tegen de kinderen dat ik wel weet wat ik in de wensboom wil hangen. De kinderen luisteren. Ik vertel dat ik afgelopen vrijdag met mijn moeder naar het ziekenhuis ben geweest. Doktoren hebben vlekjes op de longen gezien. Mijn moeder moet voor verder onderzoek onder een  PET- scan. Ik hoop dat de uitslag meevalt. Dat wens ik. Omdat ik veel  van haar houd. Zij doet er toe voor mij. Daarom wil ik deze wens in de boom hangen.

In de kring ontstaat een mooi gesprek van wensen. Cherlyn wil graag dat haar oom en tante met de neefjes en nichtjes weer in Nederland komen wonen. Ze speelt zo graag met haar neefjes en nichtjes. Ze mist deze. Een ander kind wil graag dat de ruzie tussen een tante en oma stopt. Jill vertelt dat ze een hond heeft die al heel oud is. Ze wil graag dat deze hond nog lang bij haar mag blijven. Weer een ander kind hoopt dat papa en mama altijd bij elkaar mogen blijven. Allemaal wensen omdat ze er toe doen.

De kinderen gaan op zelfgekozen plekken aan de slag om de wensen op te schrijven. Ze schrijven en maken mooie tekeningen bij de wens. Wanneer het klaar is wordt de wens gelamineerd. Op twee momenten deze week hangen we de wensen in de boom.

Op woensdagochtend de voorlaatste schooldag van dit kalenderjaar krijgen we  een telefoontje. De vader van Raff zegt dat Raff vandaag niet naar school komt. Na ruim elf jaar bleek hun hond zo ziek te zijn dat dit niet meer draaglijk is. Een spuitje moet de hond verlossen van zijn leed. We merken dat dit vader raakt. En Raff is er zo verdrietig van dat hij thuis zijn verdriet met papa mag delen. Het verdriet om zijn hond. Die er voor hem echt toe doet.

Wanneer alle kinderen in de klas zijn vertel ik dit verhaal aan de kinderen. Ik herinner ze ook aan de wens die Jill twee dagen eerder nog met ons had gedeeld. Ik voel aan ieder kind dat ze met Raff meeleven. Na school komt Gian uit groep 7 naar mij toe. ‘Hé, Sjaak, mag ik het telefoonnummer van Raff van jou. Ik wil straks naar hem toe. Ik weet hoe gek Raff altijd was met zijn hond.’ Ik kijk hem aan en ben zo trots op hem. Gian gaat straks naar Raff. Omdat hij weet dat het er toe doet.

Sjaak van Moorsel is leerkracht op de Uilenspiegel in Boekel.