Even flink zijn

9 januari 2023

Met een flinke bagage aan ervaring neemt vmbo-docent Arno van Uden na jaren afscheid van zijn baan op het Kempenhorst College, waar hij iedereen kende en andersom. Op naar een nieuwe baan aan het Merletcollege. Zijn bagage neemt hij uiteraard mee, maar hoeveel heb je op een geheel nieuwe school nog aan de pedagogische ervaring van de vorige? 'Mijn geroemde pedagogische kwaliteiten van de vorige school lijken niet uit de verf te komen. Mijn grenzen worden door leerlingen gezocht, gevonden en overschreden.'

10 uur vrijdagmorgen. Ja, vandaag is het de dag.
Nu nog op het Kempenhorst hier, mijn vertrouwde plekje zeg ik gedag.
Na vandaag zal ik niet meer bij jullie zijn.
Een andere school voor mij, ik wist dat dit ooit moest gebeuren.
Flink zijn, even flink zijn
Hoewel het lang kan duren te beseffen dat het niet meer hetzelfde is.
Ik moet wachten dat ik gewend zal zijn,
Mijn nieuwe plek me bekend zal zijn.
Dus wachten tot ik jullie niet meer mis.

(Tekst: Nick Vinck, melodie: flink zijn)

Tijdens de laatste tonen van mijn afscheidslied verlaat ik voor de laatste keer mijn oude vertrouwde school: Kempenhorst College in Oirschot. Mijn ogenschijnlijk lege schooltas hang ik om mijn afhangende schouders. Er zit niets tastbaars meer in: geen laptop of boeken. Toch is mijn schooltas niet leeg. Hij is ‘gevuld’ met het waardevolle ontastbare: ‘samen’, ervaringen, herinneringen en gevoelens. Deze waardevolle zaken neem ik mee. Met mijn ‘gevulde’ schooltas stap ik de laatste keer door de schooldeur en verlaat ik een lange waardevolle tijd. Deze school voelt voor mij als een mooie berg, een bekende berg waar ik met vallen en opstaan naar boven ben geklommen. Waar ik elk pad en route ken. Ik liep nooit alleen, altijd samen! Op deze berg laat ik veel achter: hét bekende, de gesprekken, verbondenheid, ‘mijn’ leerlingen, klas en collega’s. Het verlaten voelt als het stappen in een ravijn, in één keer de diepte in. Een bewuste keuze. Bij het raken van de bodem heerst vooral een leeg gevoel, onbestemd. Het thuis nogmaals bekijken en beluisteren van mijn afscheidslied maakt me weer emotioneel, ‘Na vandaag zal ik, niet meer bij jullie zijn ‘. Ik besef op welke fijne school ik heb mogen werken. Ik voel ook rust, sta achter mijn keuze én ik ben klaar om nieuwe paden te bewandelen. Onbekende routes te lopen die met vallen en opstaan gepaard zullen gaan op een nieuwe onbekende berg: Merletcollege in Grave.

En dan...
Maandagochtend. Ik pak mijn vertrouwde ‘gevulde’ schooltas met ‘samen’, ervaringen, herinneringen en gevoelens, afkomstig van mijn oude school. Hang de tas om mijn rechte schouders en loop naar school. Tijdens het openen van de schooldeur, mijn eerste stappen in ‘mijn’ nieuwe school ontmoet ik hét onbekende: nog geen gesprekken, geen contacten of verbindingen en geen bekende leerling of klas. Ik zie vele gezichten. Voor mij allen zonder naam, karakter, kleur of stem. Dat voelt vreemd. Wie zit er achter dat gezicht? Wie ben jij? Ik loop door de gangen en denk in flitsen leerlingen te herkennen. Ze roepen ‘herkenning’ op van oud-Kempenhorstleerlingen.  ‘Dat is toch? Oh nee, dat kan niet’. ‘Hé heb ik haar niet eerder gezien? Nee, ook niet’. Een surreële gewaarwording. Mijn eerste lessen gaan stroef. Mijn geroemde pedagogische kwaliteiten van de vorige school lijken niet uit de verf te komen. Mijn grenzen worden door leerlingen gezocht, gevonden en overschreden. Ik zet acties in die niet bij mij passen. Kan ik het nog wel? Klopt het allemaal wel wat ze zeiden op mijn oude school? Er zijn dagen dat ik gedesillusioneerd naar huis loop. Ik ben (weer) gevallen. De volgende ochtend sta ik weer op, pak mijn ‘gevulde’ tas en recht mijn schouders. Dag na dag na dag. Ik besluit om dicht bij mezelf te blijven: ‘bescheidenheid siert de mens’ en dé tijd vooral zijn werk te laten doen. De tijd om leerlingen te laten wennen aan mij en ik neem de tijd om (weer) te vertrouwen op mijn verleden: ‘flink zijn, even flink zijn’. Elke dag voel ik vooruitgang en klim ik weer een stukje op de berg en leer ik de paden te bewandelen. Langzaam maar zeker krijgen de gezichten namen, zie ik hét kind vóór de leerling, zijn kleuren, haar karakter en wie hij of zij is. Dat geeft een fijn gevoel. Dit gebeurt ook bij collega’s. Ik leer ze kennen, leer wie ze zijn. Inmiddels geef ik acht weken les op het Merletcollege en voel ik me gelukkig om op deze school te mogen werken. Gelukkig hoef ik niet alle stappen alleen te zetten. Collega’s helpen mij. Het herkenbare gevoel van samen wordt groter. Samen voor goed onderwijs, samen voor elkaar én samen voor de leerlingen. We sloten het kalenderjaar gezamenlijk af met een spiegelende en spraakmakende kersttheatershow van Studio Spaak. Zij zongen een passend lied…….. 

Met vallen en opstaan
Het gaat niet heel snel
Maar doe je het samen
Dan kom je er wel!

(Tekst: Studio Spaak, Melodie: Happy Christmas, war is over)

Arno van Uden is docent op het Merletcollege in Grave.