‘En dan? vroeg ik. Dan zijn ze dakloos, zei de juf.’

11 maart 2020

Enige tijd geleden liep Jasja van den Brink een ochtendje mee in een nieuwkomersklas, een groep 3/4/5 met kinderen die net in Nederland en de taal nog niet machtig zijn. Geen diplomatenkinderen, maar kinderen die hun thuisland of -situatie hebben moeten ontvluchten. Door de onderwijsavond met Jan Terwel werd Jasja geïnspireerd tot het nadenken over basale hulpbronnen voor kinderen, en dit verhaal is wat bij haar opkwam.

Tijdens de gymles complimenteerde ik Mehmet, een Koerdische jongen, met zijn overduidelijk nieuwe knaloranje gymschoenen. De juf had me verteld dat Mehmet de eerste periode vrijwel niets gezegd had. En dat hij, áls hij wat zei, via ‘zijn’ dolfijntje praatte. Inmiddels durfde hij -nog steeds minimaal- rechtstreeks met iemand te praten. 

Jaynairo, die zag dat ik wat over Mehmet’s schoenen zei, schoof zich razendsnel op de bank tussen Mehmet en mij in, stak vol trots zijn voeten naar voren en wees op zíjn nieuwe paars-roze gymschoenen. Die had de juf voor hem gekocht, wist hij me duidelijk te maken. Vol bewondering bestudeerde ik ze. Ook heel mooi!

Jaynairo is ivm zijn thuissituatie met zijn moeder, broertjes en zusjes gevlucht uit Aruba, vertelde ze me later. Ze hadden alleen de kleren bij zich die ze aan hadden. Dus af en toe koop ik wat dingen voor ze. Nu wonen ze op de camping. De camping gaat binnenkort waarschijnlijk sluiten.

En dan? Vroeg ik. Dan zijn ze dakloos, zei de juf.

Daarna had ik een afspraak op een bestuursbureau een eindje verderop. Ik had nog wat tijd over en besloot te lunchen in het bos. Ik liet de school tussen de rijen flats achter me en stak de snelweg over, richting bos. In 3 minuten tijd was ik in een hele andere setting: Grote villa’s met hoge hekken eromheen.

Ik parkeerde de auto, stapte uit en ging op zoek naar een fijne lunchplek. Leunend tegen een boom, een moedig stralend winterzonnetje op mijn gezicht, overpeinsde ik wat ik gezien en gehoord had. En concludeerde, niet voor het eerst, dat de wereld die we met zijn allen gecreëerd hebben en in stand houden, wel wat meer compassie kan gebruiken.

En dat heel veel onderwijsmensen daar dagelijks een bijdrage van onschatbare waarde aan leveren.

Kan het ook anders? Dezelfde avond kwam ik onderstaand videoportret van Damaris Matthijssen tegen. Over hoe we basale hulpbronnen anders kunnen verdelen.

Jasja van den Brink is pedagoog, onderwijstrainer en –coach en moeder van drie kinderen. Meer op de website van Raafels.