Een jonge moeder, met zes kinderen: 'Een onbestemd gevoel, maar is dat weten of voelen?'

16 maart 2014

'Is het weten of is het voelen?' Als er een jonge moeder met zes kinderen en Jeugdzorgverhalen voor haar zit om haar kinderen aan te melden op school, heeft Marleen van der Krogt een onbestemd gevoel. Zij probeert er niets van te vinden, en dat is moeilijk. De moeder wil rust en stabiliteit voor haar kinderen, licht ze toe. Dat gunt Marleen ze ook en dus starten ze. 'Op een ochtend maakt moeder weer een afspraak met mij...'

Een piepjonge moeder met zes kinderen, van verschillende vaders. Naast haar een veel oudere man. Haar man, dit keer echt.
Het gezin heeft wat omzwervingen gemaakt. Verschillende woonplaatsen, verschillende basisscholen, verschillende huizen.
Er wordt mij al snel duidelijk dat AMK-meldingen en Jeugdzorg bekend zijn in de familie. 'Tijd voor een nieuwe start, nieuwe kansen, alle shit achter ons laten, we zijn er aan toe.'

Het gebeurt vaker, aan de tafel in mijn kantoor. Mensen met een "nieuwe start". Alarmbellen rinkelen dan bij mij. Vaak vind ik er ook iets van. Mijn eigen referentiekaders laten dit soort “nieuwe starts” niet toe. Ik snap het niet, die onrust voor kinderen, die niet stabiele thuissituaties, die impulsieve acties. De afgelopen jaren heb ik mezelf geleerd om er niet al te veel van te vinden, die zeer ingewikkelde gezinscontructies en daarbij behorende onrust. Met meer afstand deze situaties te bekijken. En ooh, wat is dat moeilijk. Want diep in mijn hart snap ik het toch echt niet. Wat ik vind, doet er niet toe. Wat ik ermee doe is veel belangrijker. Hoe ingewikkelder de situatie met kinderen is, hoe meer verbinding er nodig is tussen thuis en school. Niet vanuit een veroordelende houding, maar vanuit de verantwoordelijkheid voor de kinderen.

Zo ook met deze piepjonge moeder met zes kinderen en haar veel oudere man. De openheid over Jeugdzorg, de verschillende vaders met hun negatieve invloeden, de foute keuzes in haar leven, de liefde voor haar kinderen, is opmerkelijk. De piepjonge moeder weet zeker dat ze deze keer echt de juiste keuze maakt. Rust en stabiliteit voor haar kinderen, ze weet precies wat ze nodig hebben. Mijn twijfel is groot, ik weet niet of ik er goed aan doe en mijn onderbuikgevoel zorgt ervoor dat ik niet direct een plek heb voor de kinderen.

Ik wil meer contact met deze mensen. Ik wil nog iets meer weten. Is het weten of is het voelen? Deze ouders geven mij een onbestemd gevoel. Maar is dat een reden om deze kinderen geen plek te geven? Op een school waarvan ik zeker weet dat zij, zonder oordeel over hun thuissituatie, goed begeleid gaan worden. Zijn dit niet de kinderen waar wij – als school – het verschil voor maken? De maatschappelijke relevantie is hier in hoge mate aanwezig. Het team denkt daar hetzelfde over. Zij willen graag het verschil maken voor kinderen. Na een aantal gesprekken en een dagje meedraaien in de groepen, besluiten we dat er plek is voor deze kinderen.

De kinderen vallen op. Maken moeilijk contact en maken contact moeilijk. Ze willen erbij horen en weten niet hoe. Ze willen gezien worden en doen dat onhandig. Ze willen vrienden maken en kunnen het niet. Ruzies, conflicten, gevechten, onrust in de groepen. De ouders vallen op. Ook zij maken moeilijk contact en veroorzaken onrust en conflicten. Ons contact kent goede tijden en moeilijke tijden.

Op een ochtend maakt moeder weer een afspraak met mij. De thuissituatie is drastisch veranderd.

Lees verder.

Marleen van der Krogt is schoolleider op De Sterrenwacht in Hellevoetsluis, onderdeel van de Stichting Katholiek Onderwijs Riviersteden. Ze schrijft op haar eigen blog over de onderwijspraktijk en is verbonden aan meestersinonderwijs.nu