Doemscenario's versus lef: 'Ze had er goed over nagedacht, werkelijk alles wat vervelend zou kunnen zijn werd genoemd'

15 november 2017

Onderwijsbegeleider Suze Roelofs genoot van een mooi voorbeeld van een growth mindset in actie. 'Onze dochter Pam vertelde dat ze wel mee zou willen doen met het kersttoernooi van judo en ook met de talentenjacht ‘The voice van Berghem’. Ze zou het wel willen… Maar ze ging het niet doen, zei ze er direct achteraan. Ik genoot van binnen, dit zou zomaar een waardevol moment kunnen worden.'

‘Goh Pam, interessant. Vertel!’ Pam schetste me alle doemscenario’s die zouden kunnen gebeuren: meteen in de houdgreep worden gelegd, verliezen, hard vallen, vals zingen, uit de maat zingen, uitgelachen worden en ga zo maar door. Ze had er goed over nagedacht, werkelijk alles wat vervelend zou kunnen zijn werd genoemd. Toen ik haar vroeg wat de twee evenementen zouden kunnen brengen, moest ze wat langer nadenken.  ‘Als alles goed zou gaan, dan zou ik heel trots op mezelf zijn. Dan wordt het een heel bijzonder weekend!’

Inmiddels was haar zangcoach ook op de hoogte van haar wikken en wegen en gaf aan dat Pam inderdaad wel erg veel lef zou moeten hebben om dit te gaan doen.

‘Wat als je nou zoveel lef zou hebben, zou dat niet heel gaaf zijn?’, bemoedigde ik haar. Na deze opmerking  kwam alles in een ander daglicht te staan. Het hoe en wat raakte op de achtergrond en een doel werd geboren: het lef hebben om mee te doen en daarvan te genieten.

Dit was een helder, concreet doel waarbij we gemakkelijk konden bedenken wat nodig was om het te behalen. Pam kon dat zelf bedenken en ging er vervolgens helemaal voor. Wanneer ze ergens voor gaat, zal ze er alles aan doen om het te doen slagen. Voor lef heb je vertrouwen in jezelf nodig, maar ook onvoorwaardelijk vertrouwen van je omgeving. Wij deden er dus echt toe.

Het proces was boeiend. Neem bijvoorbeeld het zingen: er werden lijstjes gemaakt van wat er nog moest gebeuren: teksten geprint, oefeningen gedaan, gezongen voor spiegels met zichzelf als publiek en tevens als jury, soundchecken, modeshow, etc. Alles werd gereflecteerd, na veel positieve dingen, ontstond er ruimte voor de kritische punten. Ze was blij, maar ook met tijden boos en bang, maar haar doel maakte dat ze doorging.

Afgelopen weekend was het zover en het was prachtig! Zaterdag was het kersttoernooi. Pam won een wedstrijd judo, maar werd zelf ook twee keer in de houdgreep gelegd (gegooid!), had pijn, maar was bovenal erg trots, had lef en genoot.

Zondag zong ze de sterren van de hemel, danste, raakte soms een andere noot, maar bovenal maakte ze er een feestje van, was ze tros en straalde. Niet alleen zij genoot van haar feest, iedereen mocht meegenieten van wat ze liet zien. Bovendien vierden we het behalen van haar doel: lef hebben en genieten!

Zondagavond dacht ik nog eens terug aan het weekend en vroeg me af wat er zou gebeuren als dit elke dag haar doel zou zijn.

Als dit op school elke dag haar doel zou zijn.

Als dit voor alle kinderen op school het doel zou zijn, elke dag.

Als dit voor alle leerkrachten op school het doel zou zijn, elke dag.

Wat zou er dán gebeuren?

Suze Roelofs-Emonds begeleidt met haar zus Ellen Emonds scholen in het verbinden van hoofd, hart en handen middels hun bedrijf Tweemonds. Suze was daarvoor jarenlang leraar op De Fonkeling in Berghem.