De sfeer op een schooldag die - zo blijkt nu - de laatste van het jaar blijkt te zijn: 'Wat een verademing in ons taalatelier.'

19 december 2021

Rob Bekker klom in de pen, twee uur voor de persconferentie waarin een harde lockdown werd verkondigd, inclusief het opnieuw fysiek sluiten van de scholen. Hij geeft woorden aan de schoonheid van de laatste schoolweek, in zijn klas op Ithaka internationale schakelklassen. ‘Door het op te schrijven houd ik in ieder geval de sfeer van deze laatste dag, die hopelijk niet de laatste dag was, levend. Wat een verademing in ons taalatelier.’

Op de laatste lesdag van het jaar wie ze nog niet wisten dat die het was
waren ze zo lekker aan het werk in groepjes van twee en drie
en ze lieten de enkele eenling zijn gang gaan

terwijl de dinsdagmiddag
tot in de avond met de rapportbesprekingen van scherm tot scherm
tot de verwachte emoties hadden geleid
bij de een naar binnen geslagen
bij de ander ontploffend en resulterend in een berichtjesbombardement
ver voorbij bedtijd.

Ik schrijf het in één adem en raak daardoor niet leeg
want het geeft energie om te ervaren
welk effect de boom die we dwars over hun weg hadden gegooid
plus de gesprekken met open oor daarvoor plus daarover plus daarna hebben.

Na onze terechte confrontatie over hun inspanningen en het magere resultaat daarvan
waarover ze verbaasd en boos waren,
en dat moest er eerst uit,
een stop die los knalt
een knal waarvan soms de een en soms de ander schrikt
en waar wij mentoren wel op waren voorbereid,
een knal die een schokgolf veroorzaakt die wij kunnen aanzien
en kunnen laten stromen tot het water weer tot bedaren is gekomen.

Twee en drie dagen later is de boosheid
- of het verdriet dat een van hen ook durfde te tonen -
niet doorontwikkeld naar verslagenheid of berusting of weerstand.

De grond onder hun emoties was de wil om zich te verbeteren
en dat was met de rapportage in de hand
in de afgelopen periode volgens ons
maar mondjesmaat gelukt.

Vrijdag hadden ze zich allemaal opgericht, de ogen op het werk dat gedaan moest worden,
energie in die ogen, veerkracht in de lichamen.
Eerst zelf en samen
proberen de tekst op te eten voordat er al een onbestemde vraag
in de richting van het smartboard werd gesmeten.

Er werd helemaal niets gegooid,
er werd contact gemaakt,
gewacht tot ik aandacht kon geven nadat ik bij een klasgenoot uitgeluisterd was.

Wat een verademing in ons taalatelier.  

En dan in het weekend zitten wachten
op de pestconferentie.

Zou het ons maandag weer vergund zijn?
Of was het genoegen van korte duur?

Door het op te schrijven houd ik in ieder geval de sfeer van deze laatste dag
die hopelijk niet de laatste dag was levend.

Ik mis ze nu al, mijn taalgezellen.

Rob H. Bekker, 18 december om 16.56 uur