De kleuters vragen honderduit aan Siem: ‘Waarom zeg je nou niks?’

11 juni 2015

Nynke Postuma blogt over het gezinsleven, met man Ralph en twee kinderen. Siem is de jongste: een lieve, schattige, maar vooral ook ondeugende meervoudig gehandicapte jongen van 6 jaar. Zo enthousiast als kleuters op hem reageren en Siem op hen, zo anders gaat het bij twee wat grotere meiden. 'Ach, ook Siem wil er gewoon bij horen!'

Siem heeft een studiedag en is een dagje thuis. ’s Middags wandelen we een stukje. Tenminste... Siem zit in de wandelwagen en ik loop erachter. We eindigen bij het schoolplein om Jorrit op te halen. We zijn daar zo’n tien minuten te vroeg en twee kleutergroepen spelen buiten.

Ik parkeer Siem voor het hek en hij kijkt naar alle beweging op het plein. Al snel komen er een paar kleuters aan de andere kant van het hek staan. ‘Hé, waarom ben jij niet op school?’ ‘Wat ben je groot, waarom zit je in een wandelwagen?’ ‘Waarom zeg je nou niks?’ Een heel vragenvuur komt op Siem af. Ik probeer voor Siem antwoord te geven en geniet stilletjes van alle vragen die ze zonder gene stellen. Siem lacht ze vriendelijk toe en wijst naar een Mickey Mouse op een trui. ‘Volgens mij vindt hij jouw trui heel mooi!’ zeg ik voor Siem. ‘Zou hij mijn trui ook mooi vinden?’ ‘En de mijne?’ ‘Of misschien die van mij?’ ‘En mijn broek?’ ‘Of mijn schoenen?’ Het hele groepje kleuters wil bij Siem in de smaak vallen, ze willen erbij horen...

Ik zeg dat we nog even doorlopen naar de gymzaal waar Jorrit met de klas net naar buiten komt. Ze hebben nog een paar minuten over en de juf bedenkt een tikspelletje op het veld ernaast. Enthousiast vliegen de kinderen over het veld. Siem reageert ook enthousiast en wijst naar de kinderen. ‘Wil je meedoen, Siem?’ Ik maak hem los en Siem loopt naar de groep kinderen. Na een paar meter draait hij zich om en komt terug. Hij pakt mijn hand vast. ‘Zal ik meegaan?’ Enthousiast loopt hij met mij aan zijn hand het veld weer op. Al snel komt er een aantal kinderen naar Siem toe. ‘Ha Siem! Doe je ook mee?’ En Siem schenkt ze zijn liefste lach. Lachend gaan we over het veld. Als Jorrit de tikker is, kan het niet uitblijven en wordt Siem getikt. Meteen staan er kinderen voor Siem zijn neus. ‘Tik mij maar Siem!’ En de groep gaat weer door met hun tikspel. Ach, ook Siem wil er gewoon bij horen!

Na schooltijd heeft Jorrit een proefles in het centrum. Siem en ik moeten een half uurtje overbruggen. Ik besluit naar het pleintje voor de ijssalon te gaan. Daar zijn vrolijk geschilderde bankjes met allemaal verschillende afbeeldingen erop en veel kinderen. Genoeg te zien dus voor Siem. Ik laat hem er rondlopen en zorg dat ik hem niet uit het oog verlies. Op een gegeven moment gaat hij, buiten mijn gehoorsafstand, naast twee meiden van ongeveer 15 jaar op een bankje zitten. Ik zie ze kijken naar Siem en iets aan hem vragen. Siem lacht ze vriendelijk toe en wijst een keer met zijn hand. Ze blijven het nog even proberen, maar als Siem toch echt niks zegt gaan ze weer met elkaar in gesprek. Na een minuut of vijf staan ze op. Ze komen langs mij gelopen en ik hoor ze tegen elkaar zeggen: ‘Dat was echt awkward!’

En ik maar denken dat Siem er ook gewoon bij hoort!

Nynke Postuma is leerkracht op De Ranonkel in Someren. Ze is getrouwd met Ralph en moeder van twee jongens, Jorrit (8) en Siem (6), een meervoudig gehandicapte jongen. Over hun leventje met Siem is ze een blog begonnen: Keep it Siemple!