‘Als ik hem zijn gang laat gaan, zit hij de rest van de dag op de bank met de tablet in zijn handen’

12 november 2017

Zo vader, zo zoon? Terwijl Patrick Timmermans op de laptop aan het werk is, is zijn zoon aan het Minecraften op de tablet. Het idee van Patrick om zijn zoon mee naar buiten te nemen, het bos in, leek goed, maar eenmaal op weg blijken zijn eigen irritaties een echt leuke middag in de weg te zitten. En eindigt de middag... achter de laptop en op de tablet! Tijd voor Patrick om na te denken over hoe hij dat anders had kunnen aanpakken.

Het is een mooie herfstdag en mijn zoon is bij mij. Hij is Minecraft aan het spelen op de tablet. Hij geniet ervan en is er goed in. En…als ik hem zijn gang laat gaan zit hij de rest van de dag op de bank met de tablet in zijn handen. Ik vind daar wat van en vind het lastig om hierin helder naar mezelf en naar hem toe te zijn. Ik gun hem nog veel meer andere dingen om te ontdekken buiten de tablet om en weet vaak niet hoe. Intussen zit ik achter mijn laptop. Goh, interessant.

Verleiden
Om wat van het buitenleven mee te krijgen, besluit ik dat we samen de deur uit gaan om in ieder geval het afval weg te brengen en een stuk door het bos te lopen. Met enige tegenzin krijg ik hem mee. Ik verleid hem nog met het bekijken van de boshuisjes in aanbouw, omdat ik weet dat hij die leuk vindt. En zo gaan we op pad en staan we het afval te scheiden bij de afvalbakken. Tussen het papierafval zit een eierdoosje. Ineens herinner ik me een speeltip om daar een schatkistje van te maken voor gevonden spulletjes uit het bos. Ik zet dat in als een nieuwe verleiding om samen het bos in te gaan. Mijn zoon reageert gematigd enthousiast en zo gaan we richting de boshuisjes in aanbouw.

Afhaken
Bij de boshuisjes aangekomen raakt mijn zoon gefascineerd door een tak die uit te grond steekt. Het blijkt een wortel te zijn. Hij wil hem eruit trekken en ik kijk er naar met de interesse van een buffel. Ik zit inmiddels aardig vast in teleurstelling en irritatie en sta alles behalve open voor zijn spel. Het lukt hem niet om de wortel eruit te trekken en hij vraagt mij om hulp. Nu ben ik gematigd enthousiast en trek zo de wortel eruit. Eerst breekt er een stukje van af en dan komt de rest. Hij zit inmiddels helemaal in zijn spel met de wortel en stelt voor om beide stukken mee te nemen, schoon te maken en weer aan elkaar vast te plakken. Ik ben inmiddels afgehaakt en maak nog mee dat hij het afgebroken stuk in het eierdoosje doet. We lopen terug naar huis wanneer hij vraagt of ik de rest van de wortel heb meegenomen. Oeps, die ben ik vergeten.

Terug bij af
Op weg naar huis komen we een buurvrouw tegen. Ik maak een praatje met haar en intussen wil mijn zoon een andere tak uit te grond trekken. Ik zeg hem dat hij die beter kan laten staan. Hij probeert hem nog recht te zetten. Daarbij zegt hij iets over dat deze tak ook kapot is en dat we die kunnen maken met plakband. Terwijl ik nog in gesprek ben staat hij naast ons en ik zie dat het kleine stuk van de wortel uit het eierdoosje valt. Zijn reactie is gelaten. Die van mij is gelaten. En wanneer ik klaar ben met kletsen lopen we terug naar huis waar hij verdwijnt achter de tablet en ik verdwijn achter de laptop. De cirkel is weer rond en we lijken weer terug bij af. Of niet?

Verlangen
Pas later had ik echt door wat er gebeurde. Op verschillende lagen is dit interessant en waar het mij in eerste instantie in raakt is dat ik een kans om hem te inspireren en met hem buiten te zijn heb laten liggen. Met terugwerkende kracht stel ik me voor hoe het had kunnen lopen wanneer ik me naar hem toe zou openen. Misschien waren we wel verder het bos in gegaan om nog meer takken te zoeken. Stel je eens voor dat ik mijn zoon had geïnspireerd en er zelf ook nog eens blij van zou worden! Ik zie in ieder geval hoe deze situatie op verschillende manieren bij ons terug komt en dat ik hier graag anders in wil staan.

Inspireren
Wat ik er voor mezelf uit haal is dat wanneer ik mijn zoon iets anders wil laten ontdekken ik pas inspirerend ben wanneer ik eerst naar mijn oordeel en mijn irritatie kijk. In dit geval speelde de irritatie over het vele gebruik van de tablet een rol en daaronder de zorg dat hij zich teveel afsluit voor andere mensen en voor zijn lichaam. En ja, ik zie mezelf hier ook in terug, dus daar heb ik zelf wat te doen in plaats van het bij hem op te lossen. Mijn hart gaat open wanneer ik denk aan de mogelijkheden om met hem samen plezier te maken. Daar worden we allebei groter van. Daar word ik blij van! Concreet heb ik met mezelf afgesproken om telkens als ik te lang achter mijn laptop zit de beweging naar hem te maken en hem uit te nodigen, te inspireren, om iets samen te doen.

Patrick is vader, coach, trainer, facilitator en mens. Met zijn praktijk Vader Visie richt hij zich op de ontwikkeling van vaders en hun plek binnen het gezin.