24 spiegeltjes

29 november 2018

Na het geven van workshops in het voortgezet onderwijs, merkt Barbara Winkelhuyzen dat ze dat eigenlijk heel erg leuk vindt. En dat het haar ook goed af gaat. Ze besluit om de lerarenopleiding te gaan doen, en (b)lijkt een natuurtalent. Maar dan ontstaat er toch onzekerheid en twijfel. De confrontatie met de spiegel die kinderen voor je kunnen zijn is een leerzame.

Door het geven van vele gastlessen aan leerlingen in het voortgezet onderwijs, is mijn enthousiasme voor het onderwijs alleen maar gegroeid. Jeetje, dat gaat me makkelijk af en wat heb ik een plezier! Belangrijker nog: de leerlingen ook. Vol enthousiasme gaan ze terug naar de docenten en vertellen ze over mijn workshops.

Dus ben ik toch maar de lerarenopleiding gaan doen. Afgelopen zomer ben ik gestart en nu ben ik echt aan de slag op een school die vernieuwend onderwijs geeft. Ik geef mentorlessen en Mens en Natuur-lessen aan de eerste brugklas.

Er zijn steeds andere docenten in de buurt, voor als het niet lukt. Maar dat gebeurt niet, alles gaat prima. Het lesmateriaal maak ik zelf of ik vlieg in op het lesmateriaal van de docenten. Ik krijg al opmerkingen dat ik echt een natuurtalent ben.

Maar er ontstaat een onzekerheid als ik met de groep bezig ben: ‘Ben ik wel goed bezig, didactisch of pedagogisch?’ Voor de achtste keer geef ik een les aan dezelfde klas. Het start rommelig, want het rooster gaf ‘vrij’ aan. Maar dat is snel opgelost en de leerlingen gaan aan de slag. Zelfstandig werken ze aan hun opdrachten. Sommige leerlingen komen naar me toe met vragen. Eén specifiek groepje help ik op weg. Het is iets onrustiger dan de week daarvoor.

Tijdens de laatste 15 minuten ronden we samen de les af. Opeens besef ik: ik leer deze kinderen steeds beter kennen, krijg ze steeds meer te zien. Hun thuissituatie wordt me duidelijk, hun behoeftes en valkuilen ga ik zien. Maar ook de groepsdynamiek heeft een hele andere stroming dan de eerste schoolweek. Ik zie van alles gebeuren: een meisje dat minder aansluiting vindt, andere meiden die haar de hand reiken. Meiden die de boel manipuleren. Het rustige jongetje dat opeens heel fel op zijn strepen gaat staan, terwijl hij juist heel erg meegaand was de afgelopen weken. En ja, ik voel dat ze het ook over mij hebben, dat ze me uitproberen.

Opeens besef ik: 24 leerlingen, 24 spiegels, 24 uitvergrotingen van mijn gedrag. BAM, in my face! Het vak docent is nu pas begonnen, realiseer ik me nu. Ik heb nog heel veel te leren. Hier kan geen coachingstraject of cursus NLP tegenop. Dat krijg je er allemaal gratis bij. Ik ben nu eind 40 en dus kan ik erom lachen als ik thuiskom. Dus hulde voor de 22-jarige leerkrachten die voor de klas gaan staan. Hulde aan de leerkrachten die dit dagelijks doen.   

Barbara Winkelhuyzen is een ervaren huisvestingsadviseur met passie voor de ontwikkeling van kinderen. Mijn doel is om primaire processen te stimuleren met gebouwoplossingen.