Waarom alle leraren zouden moeten schrijven

5 september 2019

‘Als we de intense ervaringen, ideeën en vragen die het leraarschap omlijsten aan het papier toevertrouwen, dan kunnen we ze beter ontwarren en begrijpen wat er in de dynamiek van het klaslokaal gebeurt. Het is de moeite waard om even stil te staan bij de vraag waarom juist dat moment uit die hele brij aan gebeurtenissen op een schooldag zo in je hoofd of hart is blijven hangen. Een reflectie schrijven is een manier om de tijd en ruimte te scheppen voor dat solitaire proces.’ Justin Minkel schreef een prachtig artikel over waarom het zo fijn maar ook goed is om als leraar te schrijven.

Leraar zijn is een hectisch bestaan. De combinatie van precisiewerk en chaostheorie kan ervoor zorgen dat een schooljaar voelt als een poging om een trui te breien terwijl je in een wilde kermisattractie zit. De meesten van ons ploffen ’s avonds neer op de bank, terwijl we ons afvragen wat er die dag in godsnaam is gebeurd.

Schrijven is een manier om de dagelijkse cocktail aan successen, struikelblokken, mooie en verdrietige momenten voor jezelf helder te krijgen. Als we de intense ervaringen, ideeën en vragen die het leraarschap omlijsten aan het papier toevertrouwen, dan kunnen we ze beter ontwarren en begrijpen wat er in de dynamiek van het klaslokaal gebeurt.

Het schrijven van een reflectie voor jezelf

De Amerikaanse Shanna Peeples, die in 2015 Leerkracht van het jaar werd in haar land, adviseert haar collega’s om elke dag tien minuten de tijd te nemen voor het beantwoorden van de volgende drie vragen:

1. Wat doe ik goed?
2. Waar moet ik nog aan werken?
3. Wat wil ik hierna doen?

Als ik er zelf even voor ga zitten om iets op te schrijven, dan blijft er heel vaak wel iets specifieks in mijn gedachten ronddwarrelen – een flard van een gedachte, een vluchtige vraag, een grappige of van inzicht getuigende opmerking van een van mijn leerlingen, zoals een zandkorrel die gevangen zit in een oesterschelp. Die ruwe fragmenten zullen niet alle tot parels transformeren, maar het is de moeite waard om even stil te staan bij de vraag waarom juist dat moment uit die hele brij aan gebeurtenissen op een schooldag zo in mijn hoofd of hart is blijven hangen.

Het bijscholingsregime voor leraren komt voor zo’n groot deel “van buitenaf”: conferenties, workshops, vakgroepbijeenkomsten en professionele leergemeenschappen.

Maar als ik geweldige leraren vraag hoe zij ieder jaar weer beter worden, dan hebben ze het vooral over drie dingen die niet te vatten zijn in lijstjes of agendapunten: samenwerken, mentorschap en reflectie.

Dat interne, vaak solitaire proces van reflectie moeten we inpassen in ons leven als leraar. Een reflectie schrijven is een manier om de tijd en ruimte te scheppen voor dat solitaire proces.

Schrijven voor publiek: blogs, columns of opiniestukken

Het kan intimiderend zijn om voor een publiek te schrijven. Het “imposter syndrome” is alomtegenwoordig in onze collectieve lerarenpsyche. Die onheilspellende innerlijke criticus kan iedere poging tot het delen van ons verhaal met de buitenwereld saboteren. ‘Wat kan het iedereen schelen wat ik te zeggen heb? Als ze zouden zien wat een rampgebied mijn klas vanochtend was, dan zouden ze wel snappen dat ik nou niet bepaald geschikt ben om anderen te vertellen hoe ze moeten lesgeven.’

Onze beroepsgroep heeft alleen helemaal geen mensen nodig die denken dat zij de waarheid in pacht hebben. Wat we wél nodig hebben, zijn eerlijke, kwetsbare, imperfecte leraren die om kinderen geven en hun ideeën en ervaringen willen delen.

Als je ook maar een dag voor de klas hebt gestaan, dan kun je al iets delen. Het verhaal van een stagiair. Een vraag, een overtuiging, of een kleine openbaring over het leraarschap. Een succesmomentje of juist een blunder, en wat je ervan hebt geleerd.

Begin je eigen blog (Wordpress.com is hiervoor een prima platform en de standaard opmaak kun je gratis gebruiken). Schrijf een ingezonden brief aan je lokale krant. Zoek contact met de school waar je werkt of met een andere organisatie waarbij je betrokken bent, en maak ze warm voor het onderwerp waarover je zou willen schrijven.

Anya Grottel-Brown van Teach Plus beveelt onderstaande simpele structuur aan voor beginnende schrijvers van een blog of column:

1. Het verhaal van een leerling
2. Het grotere thema dat hiermee samenhangt
3. Jouw aanbevelingen of ideeën over dat grotere thema
4. Call-to-action: wat moet de lezer doen naar aanleiding van jouw blog/column?

Geef het gesprek vorm

‘Vertel, vertel’, schrijft de dichter Dick Lourie in zijn gedicht Reprimand. ‘Wij luisteren.’ De mensen die het verst van de onderwijspraktijk afstaan lijken vaak het meest overtuigd van hun eigen mening. Die meningen – die vaak schadelijk zijn voor kinderen - weten zij zorgwekkend vaak om te zetten in publicaties, in de praktijk en in beleid. Er is een chronisch gebrek aan perspectieven, praktijkvoorbeelden en oplossingen die daadwerkelijk afkomstig zijn van echte leraren.

Misschien komt dit doordat leraren het altijd druk hebben. Misschien komt het doordat wij weten hoe ingewikkeld de praktijk kan zijn, dus zijn we terughoudend in het strooien met oplossingen-op-tweetlengte. Of misschien hebben we de boodschap geïnternaliseerd dat leraren zich moeten laten zien maar niet moeten laten horen.

Wat de reden ook is, veel meer leraren moeten hun stem laten horen om het debat vorm te geven over de meest uiteenlopende onderwerpen, van daadwerkelijke gelijkheid voor de kwetsbaarste leerlingen tot hoe je kinderen leert lezen. Onze stem is geloofwaardig, omdat wij met onze eigen ogen kunnen zien hoe het beleid op ieder niveau onze onderwijspraktijk beïnvloedt. Wij prikken vaak door kromme, politieke praatjes heen en komen met pragmatische oplossingen die werken in échte klaslokalen met échte kinderen.

Meestal is het verstandig om je schoolleider of de communicatiespecialist van je bestuur te informeren als je een controversieel stuk hebt geschreven voor de lokale krant of een online publicatie. Maar laat angst je niet tegenhouden. Deel jouw waarheid, hoe klein of simpel die waarheid misschien ook lijkt.

Hoe begin je als leraar-schrijver

1. Ga naar je lokale boekhandel voor een mooi notitieboekje, of koop er een online. Als je de voorkeur geeft aan een beeldscherm, open dan een nieuw document in een tekstverwerkingsprogramma. Creëer een plek waar jouw woorden tot leven kunnen komen.
2. Plan schrijftijd in je werkweek in, net zoals je dat doet voor nakijkwerk of het voorbereiden van je lessen.

Gaan zitten wachten op inspiratie is hetzelfde als wachten op het moment om je hengel te pakken tot je een vis naar de oppervlakte van de vijver ziet komen. Zet jezelf niet onder druk om elke keer iets briljants te moeten schrijven. Reserveer gewoon een of twee keer per week een halfuurtje waarin je even niet met je kinderen bezig bent, of met rekeningen, de was, of het voorbereiden van je lessen, zodat je kunt ervaren welke woorden via je vingers hun weg naar het papier of je beeldscherm vinden.

3. Lees wat andere leraren schrijven

Diverse platforms zoals Education Week en Education Post bieden een podium aan leraren waar ze hun inzichten, ervaringen en praktijkvoorbeelden kunnen delen zonder dat ze hun bijdragen verbinden aan een product of bepaalde belangen. Leerkrachten met hun eigen blogs zijn ook geweldig – mijn persoonlijke favoriet is die van Shanna Peeples.

Als je leraar-schrijvers zoekt die je wilt volgen, let dan op welk gevoel hun posts of columns je geven. Geïnspireerd? Uitgedaagd? Een beetje minder eenzaam? Zoek schrijvers die goed zijn voor je gemoedstoestand en lees alles wat ze schrijven.

4. Let op alles, binnen en buiten het klaslokaal.

Wat ik zo fijn vind aan schrijven, is dat het me reflectiever maakt als leraar en als mens – zelfs als ik niet aan het schrijven ben. Ik ben ontvankelijker voor wat mijn leerlingen zeggen of doen, voor waarom bepaalde lessen werken of juist niet, voor al die heldere momentjes, openbarinkjes die ons de hele dag door overspoelen als brekende golfjes en die net zo snel weer terug de zee in worden getrokken – tenzij we ze snel vangen (in woorden). Ik heb enkele van de meest getalenteerde leraar-schrijvers die ik ken gevraagd om hun adviezen te delen voor deze column. Ik laat hen zelf aan het woord.

“Wees eerlijk en kwetsbaar en waarachtig. Vergeet niet dat we allemaal van verhalen houden. Vermijd vaktaal. Vermijd onderwerpen die je niet echt raken.” – Angie Chaloux Miller, leraar van het jaar in 2011, New Hampshire.

“Probeer oplossingen aan te dragen waar mogelijk. Houd rekening met verschillende perspectieven. Wat zouden studenten ervan vinden? Ouders? Als je reflecteert op het leraarschap, hoe hebben die reflecties dan geleid tot beschouwingen van het beroep in zijn geheel? Vertel de waarheid. Denk na over de weerstand die die waarheid zou kunnen oproepen en ga daarop in in datzelfde stuk.” – Monica Washington, Leraar van het jaar in 2014, Texas.

“Je eerste versie hoeft niet meteen perfect te zijn. Schrijf het gewoon op!” – Megan Allen, leraar van het jaar in 2010, Florida.

Geniet van het schrijven.

--
Dit artikel is een vertaling door Annemiek Planting, van https://www.edweek.org/tm/articles/2019/07/30/why-teachers-should-write.html en is met toestemming van de auteur gepubliceerd.

Mocht je na het lezen van dit artikel geīnspireerd zijn geraakt en dat wat je geschreven hebt best eens willen delen met andere leerkrachten, schroom dan niet en mail ons jouw stuk op [email protected]. Wij helpen je dan graag om te kijken of we je stuk kunnen publiceren op ons platform.
--
Justin Minkel teaches 1st and 2nd grade at Jones Elementary in Springdale, Ark., a high-performing, high-poverty school where 85 percent of the students are English-language learners. A former Teach For America corps member, Minkel was the 2007 Arkansas Teacher of the Year. In his instruction, he is focused on bringing advanced learning opportunities to immigrant and at-risk students. Follow him at @JustinMinkel.