Van wc-rol tot vertrouwen

25 december 2017

Tieners: het is even wennen om ze in huis te hebben, ze doen de dingen net even anders dan je als ouder zou willen, maar het zijn ook net mensen. Mensen die vertrouwen nodig hebben, het gevoel moeten krijgen dat ze iets kunnen. En daarbij hebben ze ons als volwassenen nog nodig. Dat ervoer leerkracht Mascha Groenman toen haar dochter thuis kwam uit school nadat ze te horen had gekregen dat ze toch geen voldoende zou gaan halen.

Van mijn tieners in huis geniet ik enorm. Natuurlijk vergeten ze regelmatig de wc-rol te vervangen en bewaren ze hun kleding bij voorkeur in proppen op de vloer van hun kamer. Maar ze zijn bovenal vooral erg lief, grappig en gezellig. De slappe lach aan tafel komt regelmatig voor, een goed gesprek voeren ook, samen genieten van een film of televisieserie… ik houd ervan.

Mijn beide kinderen vinden het fijn als we ze serieus nemen en de vrijheid geven die ze aankunnen en nodig hebben. Voor ons heel gewoon, voor leerkrachten niet altijd, is al eerder gebleken.

Dochter heeft een heel groot rechtvaardigheidsgevoel. En dat grote rechtvaardigheidsgevoel botst weleens met school. Leerkrachten blijken leerlingen echt onmogelijke hoeveelheden werk te laten maken en de stomste opdrachten te geven die ooit iemand kon bedenken. Ze moppert zich daar wat doorheen. Tot een week of twee geleden.

Toen was het goed mis: een (niet-Nederlandstalige) leerkracht had, ten overstaan van de klas, een aantal namen genoemd van leerlingen die ‘geen inzicht hadden en dus geen voldoende zouden halen’. Waaronder Dochter. Ze was er behalve boos en verdrietig om ook ziek van: met hoofd- en buikpijn ging ze naar bed toe, volkomen uitgeput. Het raakte haar zo diep, ze wist niet goed hoe ze de toets moest maken en de klas weer in moest bij de leerkracht. Ze deed het wel, maar het kostte haar erg veel moeite.

Toen de betreffende leerkracht haar benaderde en vroeg wat er was, lukte het Dochter niet om te antwoorden en werd ze ‘onbeschoft’ genoemd. Ze kwam die middag thuis, een beetje gelaten: ‘Wat had ik moeten doen? Ik wilde echt niet met haar in gesprek, middenin de klas. Maar ze bleef maar praten en het lukte me niet haar aan te kijken. Ik was bang dat ik boos zou worden, daarom keek ik weg.’ Het is een opeenstapeling van onbegrip geworden, van twee kanten. Ze lijken er samen niet uit te komen, Dochter ervaart een te grote afstand. Ze voelt geen gelijkwaardigheid en geen vertrouwen. Binnenkort gaan we samen het gesprek aan. Ik hoop dat we kunnen bouwen.

Tieners zijn geweldig, soms complex maar vaak ook heel kwetsbaar. Ze hebben echt het vertrouwen van volwassen nodig om te kunnen ontwikkelen en groeien, dat blijkt maar weer.

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool in Bergen en moeder van twee kinderen, van wie de oudste PDD-nos en dyslexie heeft en de jongste hoog/meer begaafd is. Behalve op haar eigen blog, publiceert ze regelmatig op hetkind en is lid van het Bloggerscollectief.