Terugkeren na overspannenheid: 'Goed genoeg is beter dan perfect'

23 mei 2024

Mike Louwman moest na een samenloop van omstandigheden zich ziek melden op de school waar hij werkt. Het voelde noodzakelijk, en toch was er dat onrustige en soms schuldige gevoel richting zijn leerlingen. Omdat - helaas - meer mensen dat meemaken, vroegen we hem wat hij meenam uit zijn periode van overspannenheid. Het resulteerde in onderstaande brief aan zijn leerlingen.
 

Beste leerlingen,

De laatste keer dat we elkaar zagen namen we onze vakantieplannen door. Ik kan me herinneren dat ik de sterretjes die ik van jullie had gekregen - het eerste vuurwerk voor Sam - nog in mijn tas stopte en dat ik jullie vroeg waar jullie oud en nieuw gingen vieren. Nu is het warm buiten, maken leerlingen eindexamens en ben ik weer op school. Ik ben blij om er weer te zijn maar ik vind het ook spannend. Ik heb wat gemist, denk ik. Ik heb jullie gemist. Onze gesprekken op de gang, in de Jumbo, op het leerhuis. De vele onverwachte momenten, intense momenten, originele opmerkingen. Er was altijd wat te doen en altijd iets te bespreken. Jullie energie heb ik gemist.

Zelf had ik een tijdje geen energie meer. Dat was een raar gevoel, alsof ik een soort leeggelopen ballon was. In de lessen herkende ik mezelf steeds minder en daaromheen vergat ik afspraken, raakte ik toetsen kwijt en liep ik achter met het beantwoorden van mails. Ik merkte dat het allemaal uit mijn vingers glipte. Lesgeven is het leukste wat er is, maar dan moet ik er wel bij zijn met mijn gedachten, alert en betrokken bij jullie. Dat is voor mij de basis. Anders sta ik er alleen maar, geef ik les zonder contact met jullie te maken, met mijn hoofd ergens tussen mijn bed en dat van Sam. Zo ging het. Bij elke vraag raakte ik de draad kwijt. Dat vond ik vervelend, dus ging ik mijn best doen om het recht te trekken. Dat werkte averechts. Het lukte gewoon niet meer.

Op een gegeven moment kon ik niet anders dan thuisblijven. Ik vond dat ik bij jullie op school moest zijn, maar ik kon niet meer. Dat maakte me boos en verdrietig. Waarom kon ik niet gewoon naar school gaan? Dit gevoel veranderde na een paar weken. Langzaamaan begon ik de situatie te begrijpen en te accepteren. Ik sliep slecht en was oververmoeid, overspannen, zoiets. Dit gebeurde, het was iets wat ik niet kon ontkennen. Ik kon het maar beter toelaten. Hierdoor leerde ik - noodgedwongen - om wat meer los te laten. Ik ben gewend om me verantwoordelijk te voelen. Alles is altijd mogelijk, niets is te gek. Nu was het anders. Ik leerde mijn eigen grenzen kennen en voor mezelf te zorgen. Daarna kon ik er pas weer voor anderen zijn.

De afgelopen vier maanden ben ik niet op school geweest en nog steeds schaam ik me daar een beetje voor. Aan de andere kant ben ik trots. Ik heb een moeilijke periode weten om te keren en geleerd om meer uit te gaan van mijn eigen kracht. Ik doe wat ik wil en wat ik kan, niet meer dan dat. Goed genoeg is beter dan perfect. Dat laatste zegt mijn vader altijd. Dit wil ik aan jullie doorgeven. Mocht het ooit - of nu - niet goed met je gaan, probeer het toe te laten, probeer erover te praten. En vertrouw op je eigen kracht om het weer om te draaien, in je eigen tempo, met vallen en opstaan. Wees vervolgens op tijd tevreden. Het hoeft niet perfect, liever niet.

Groeten,
Mike

 

Mike Louwman is leraar Nederlands op het Vasthorst College in Amersfoort