Podcast: Allard Lindhout is scheidsrechter én leerkracht. In beide arena's komt het neer op 'ontiegelijk eerlijk zijn naar jezelf.'

13 februari 2023

Allard Lindhout fluit in de Eredivisie, op Europese voetbaltoernooien en bij interlands. Behalve scheidsrechter is Allard parttime leerkracht van groep 8 in het primair onderwijs. In de podcast Meesterwerk van Jan Jaap Hubeek vertelt hij over overeenkomsten tussen het leraarschap en het arbitreren in een kolkende Kuip: 'Je bent continu gedragingen aan het interpreteren op basis van je eigen ervaringen en handelen.'

'Door je persoonlijke attitude kun je als scheidsrechter het leiding geven plezieriger maken,' stelt Lindhout in deze podcast, 'dat is in de klas natuurlijk ook zo. Je maakt de werksfeer plezieriger voor de leerling, waardoor die beter presteert.'

Onmisbaar daarin is de reflectie op je handelen, vertelt hij. In lezingen die hij geeft - ook aan docenten - nodigt hij daar regelmatig toe uit: 'Stel je voor: je zit bij jezelf in de klas. Je hebt jezelf als leerkracht. Waar zou jij je aan ergeren en wat zou je juist waarderen en proberen uit te bouwen?'

Scherp zijn op wat je uitstraalt
Een andere gelijkenis zit volgens Allard in het scherp zijn op wat je uitstraalt als iedereen naar je kijkt. 'Hoe open je in the heat of the moment het gesprek als je een leerling wil toespreken? Welke gebaren maak je zonder dat je toehoorder het idee heeft dat hij voor lul wordt gezet?' Als spreker voor een groep docenten gaat hij in op de rol die lichaamstaal speelt. Hij put daarbij uit praktijkvoorbeelden uit het voetbal, zoals een kennismaking met een uitdagende speler als Zlatan Ibrahimovic: 'Ik vraag docenten of ze een Zlatan herkennen in hun klas; een kapitein, een grote stoere kerel die de rest mee op sleeptouw neemt. Vaak is dat het geval. Dan laat ik een videofragment zien waarop de scheidsrechter besloten heeft dat hij Zlatan iets wil vertellen. Hij roept hem bij zich, maar Zlatan blijft staan en plaatst zijn armen in zijn zij. Hoe los je dat op?'

Allard schetst hoe hij bij weerstand en agressie – vandaag de dag wel een thema in de klas en in de maatschappij, zo stelt hij vast – vanuit zijn eigen kompas blijft opereren. 'Om de rust terug te vinden. Ook daar is het weer belangrijk dat je je bewust bent van wat je uitstraalt. Bij een penalty-situatie wordt er ingezoomd op mij. Iedere wenkbrauw die je dan optilt, vertelt een verhaal.' Ook hier ziet hij de vergelijking met de klas: 'Er wordt constant gekeken naar wat je doet, ook al zijn hun ogen op het schriftje gericht. Dat moet je beseffen. En tegelijkertijd moet je een gezonde dosis schijt hebben aan wat mensen van je vinden.'

Eerlijkheid als sleutel
Of Allard nooit twijfelt? Zeker wel. Zijn moeder, niet gehinderd door enige kennis van het spelletje, viel het eens op toen ze de samenvatting bekeek van een voetbalwedstrijd die Allard floot. Hij krabde aan zijn hoofd en zat met zijn zweetbandje aan zijn gezicht. Sindsdien houdt Allard zijn handen laag op zulke momenten.

En natuurlijk - zo vertelt hij - zit hij er ook weleens naast. Dan heeft het geen zin je te verschuilen, stelt hij.  Zo gaf Allard voor de camera eens een fout in een belangrijke wedstrijd toe: 'Je wordt geconfronteerd met de eerste beelden en dan heb je een paar minuten nodig om te accepteren dat wat je hebt besloten, fout is. Als je dat kan accepteren heeft verstoppertje spelen geen zin, je moet ook niet gaan verbloemen waardoor het allemaal kwam. Dat helpt niet bij de positieve beeldvorming van de arbitrage en van jezelf op de lange termijn. Eerlijkheid is daarin de sleutel. Ik maak een analyse van hoe het nou kwam. Wat voelde ik? Wat dacht ik? Dan is de kans dat je ervan leert een stuk groter.'