Ouderavonden: de periodieke marathon

21 november 2018

Afgelopen zaterdag vond in mijn woonplaats het jaarlijkse hardloopevenement plaats. Een afvaardiging van personeel en leerlingen van onze school doet er elk jaar aan mee, maar daar hoor ik niet bij. Ik heb het niet zo op hardlopen. Drie keer per jaar een marathon op een stoel vind ik genoeg. Ik doel daarmee op de rapportavonden. Een bijdrage van Tineke Spruytenburg. 

Toen mijn zoon nog een jochie was, ergerde ik me weleens aan de zeer beperkte tijd die er was om met de juf te praten, maar met de vermoeidheid van die lange, intensieve dag nog in de benen, zie ik ook hoeveel het de juf kost: 19 x 10 minuten tellen voor de leerkracht op tot meer dan 190 minuten.

Als om kwart over drie de eerste moeder in de deuropening van onze school staat, slik ik net de laatste hap van mijn vieruurtje door. ‘Hallo, kom binnen.’

Voor zover dat in mijn vermogen ligt, plan ik gemakkelijke en minder gemakkelijke gesprekken zo dat ik wat ruimte heb om uit te lopen. Tussen 15.20 en 16.45 loopt het deze keer heel soepel. Mensen die iets te laat klaar zijn met kleine of grote broers en zussen, wisselen bijna zonder dat ze er iets van merken, van tijd met ouders die iets te vroeg op afspraken verschijnen.

Als de voorlaatste ouder mijn lokaal verlaten heeft, valt er een stilte… Voor het laatste gesprek heb ik 20 minuten ingeruimd. Dat wordt een ´slecht nieuws gesprek´ met mensen die ik nog niet zo goed ken.

Volgens de regels voor het voeren van dit soort gesprekken, val ik met de deur in huis. `Het gaat niet goed met uw kind op school.´ Het daarop volgende half uur heeft er een intensief gesprek plaats. De ouders vragen mij het hemd van het lijf:

Wat gaat er precies niet goed?

Wat is er al aan gedaan in de klas?

Wat kunnen zij er thuis aan doen?

Kan het kind niet een jaartje doubleren?

Ik beantwoord de vragen geduldig en zie de teleurstelling en de groeiende onrust op het gezicht van de moeder. ´Hoe zou het toch voelen als je aan de andere kant zit en het gaat over jouw kind?`, denk ik.

Om kwart over vijf hol ik naar het andere gebouw om te eten. Hijgend prop ik de verrukkelijke roti naar binnen. Om 10 voor 6 is het volgende paar aan de beurt.

Als ik bijna klaar ben met eten, schuift mijn naamgenote aan. Ze vertelt over een aantal leerlingen, dat ik goed ken uit mijn eerste jaar. ´Wat is dit toch een kanjer van een leerkracht,´ bedenk ik me voor de zoveelste keer, en wat jammer dat we altijd zo weinig tijd hebben om te praten. Ook nu worden we al weer snel onderbroken. Binnenkort maar eens tijd maken!

Terug in het hoofdgebouw schuiven de eerste ouders aan. De meeste gesprekken verlopen snel en efficiënt. Er zijn nu ook vaker leerlingen bij, waardoor het gezelliger wordt in de klas. De meeste kinderen maken zich, gek genoeg, over elk rapport een beetje zorgen, zelfs degene die weten dat ze het goed doen.

De laatste gesprekken zijn altijd het leukst. Ik ben tegen het eind van deze marathon weliswaar hartstikke gaar, maar ook meer ontspannen dan ´s middags. De meeste gesprekken zijn achter de rug en de laatste twee te bespreken leerlingen zorgen voor weinig moeilijke gespreksonderwerpen.
Als de hekkensluitende vader met zijn zoon aangeschoven is, zie ik de voorlaatste ouders van de middag weer voor het raam staan. `Wat komen jullie doen?’, gebaar ik. `Sorry, we zijn iets vergeten te vragen. Is het goed als we nog even wachten tot je klaar bent? ´ Ze willen nog graag informatie uit het leerlingvolgsysteem bekijken. Dus draai ik een overzicht uit de computer en spreek die met hen door.

Op de fiets terug naar huis, denk ik aan alle televisie-uitzendingen, interviews, krantenberichten, achtergrondartikelen et cetera waarin geklaagd wordt over het gebrek aan interesse voor de school bij allochtone ouders. Ik herken er weinig van. Ze zijn - weer - allemaal gekomen. Ze zijn blij met goede resultaten en minder gelukkig als het niet zo goed gaat. Ze hebben ook allemaal iets te vragen en vaak is dat of ze thuis iets kunnen doen om hun kind vooruit te helpen. Natuurlijk zitten er ouders bij die er zich met een jantje-van-leiden vanaf maken en is er altijd wel iemand die zich niet aan de afgesproken tijd houdt. Perfecte mensen bestaan gelukkig niet.

Moe maar tevreden rol ik mijn bed in. Ik heb de periodieke marathon weer uitgelopen! De beloning is een lange, verkwikkende slaap.

Tineke Spruytenburg is leerkracht en geeft mindfulness aan kinderen en volwassenen.