Opvoeden is niet eenvoudig

3 april 2018

Voor haar eigen verwerking was het goed dit verhaal direct aan het papier toe te vertrouwen, in plaats van haar eerdere idee om met haar hoofd tegen de muur te gaan bonken, vertrouwt Jasja van den Brink ons toe. Zij weet: opvoeden is niet eenvoudig.

M’n twee jongens zijn toe aan een knipbeurt. Afspraak is dat ik na de gitaarles van Stijn meteen door fiets naar de kapper. Mart wil niet mee, die komt zelf. Ik zet de timer zodat hij weet wanneer hij weg moet, druk hem op het hart op tijd te zijn en vertrek. Ik zet Stijn af bij gitaarles, doe boodschappen en haal hem weer op.

Als we om iets over half vier bij de kapper aankomen, is Mart daar nog niet. Zijn fiets zie ik ook niet. Verdorie! Daar baal ik van! Ik laat Stijn achter in de kappersstoel en bel naar huis of Mart al vertrokken is. Dochterlief neemt op. Ja, vijf minuten geleden is hij weggegaan. Hij had er dus allang moeten zijn. Ik kijk bij een andere kapper of hij daar is, fiets naar huis om te zien of ik hem ergens zie en rijd langs nog een kapper. Woest ben ik. Hoe moeilijk is het om op tijd op een afgesproken plaats te zijn! Hij heeft natuurlijk wéér niet goed geluisterd! De volgende keer gaat hij maar weer gewoon met mij mee! Zo buitelt de boosheid door mijn hoofd.

Na twintig minuten ben ik weer terug bij de eerste kapper. Marts fiets staat er nóg niet. Ik kijk binnen hoe het met Stijn is en zie dan dat Mart er ook is: vijf minuten geleden aan gekomen. Ik plof neer in een stoel en vraag geïrriteerd hoe het komt dat hij zo laat is. ‘Ik was bloemen kopen’, zegt hij. ‘Bloemen kopen?!?’, echo ik verontwaardigd. ‘Dat doe je dan maar na je afspraak, níet daarvoor. Ik verwacht dat je op tijd bent als we ergens afspreken!’ In ijzige stilte wordt er verder geknipt. Ik vraag straks wel door. Eerst even afkoelen.

Na het knippen wordt er afgerekend. Bij de kassa staat een vrolijk oranje gerbera met een schattige rieten paaskip in een vaasje. Mart pakt hem er uit en geeft hem aan mij: ‘Die is voor jou’, zegt hij, enigszins bedeesd.

‘Oh, dankjewel’ stamel ik. Met een doffe dreun dringt het tot me door: De schat was dus te laat was omdat hij voor míj een paaskadootje aan het kopen was. Van zijn eigen zakgeld. Mijn geïrriteerde gevoel maakt met een overhaaste en ongecontroleerde u-bocht plaats voor ongemakkelijke vertedering. ‘Dat vind ik heel lief van je’, mompel ik, en geef hem een wat onhandige knuffel.

Dan vraagt de kapster aan de jongens hoe oud ze zijn: ‘Negen ’zegt Stijn. ‘Elf’, zegt Mart. ‘Oh, maar jullie zijn ongeveer even groot’, reageert ze spontaan. Ik rol met m’n ogen. Nee hè, dat kan er ook nog wel bij. Nóg een tik op een gevoelig punt van Mart. ‘Owww, zeg dat nou niet!’, redder ik nog. Maar het is al te laat. Mart loopt naar buiten. De deur slaat met een klap achter hem dicht.

Even is het stil. De kapster kijkt me verontschuldigend aan. ‘Wordt hij daar boos van?’ vraagt ze. ‘Nee’ zeg ik, ‘maar het ligt wel gevoelig.’

Ik reken af en loop de kapsalon uit met Stijn. Mart staat op ons te wachten, zijn fiets staat nog voor de bloemenwinkel. Ik geef hem nog maar eens een knuffel terwijl ik hem bedank voor zijn lieve gebaar en de mooie bloem. Gezamenlijk vertrekken we richting huis. Daar ga ik de bloem in een mooi vaasje zetten en vervolgens een muur opzoeken om uitgebreid met mijn hoofd tegenaan te bonken. Opvoeden is niet eenvoudig.

Jasja van den Brink is pedagoog, onderwijstrainer en –coach en moeder van drie kinderen in de basisschoolleeftijd. Meer op de website van Raafels.