Naar het sbo: hoe vertel ik het mijn klasgenoten?

23 januari 2019

Zijn start in de klas was misschien niet handig, en Sem vertoonde soms onvoorspelbaar gedrag, maar de jongen had uiteindelijk wel zijn plekje gevonden in de klas. Zijn leerkrachten zien wel dat het niet gaat op deze school, en uiteindelijk wordt er voor de jongen een sbo gevonden. En dan staat hij, samen met juf Charlotte van Batenburg, in zijn eentje voor zijn klasgenoten om te vertellen dat hij na de vakantie naar een andere school gaat. ‘Ik ga je missen, maar mijn moeder ook want die is ook van je gaan houden.’

Sem kwam in oktober vorig jaar naar onze school. Hij was met zijn moeder vanuit Curaçao naar Nederland gekomen. Zij waren bij haar ouders komen wonen en dat was bij onze school om de hoek.

Sem had op Curaçao al twee keer in groep 3 gezeten, op verschillende scholen, en kwam nu bij ons in groep 4. Al snel werd duidelijk dat Sem extra hulp nodig had. Op het cognitieve gebied waren er grote achterstanden en ook zijn sociaal-emotionele ontwikkeling vroeg ondersteuning.

Sem, de klas en de juf wenden snel aan elkaar en na een moeilijke opstartperiode vond iedereen zijn draai. Al bleef het zoeken naar wat hij nu aan kon. Kinderen in de klas vonden hem moeilijk te volgen en hij vertoonde onvoorspelbaar gedrag. Hij werd zo'n leerling die iedereen kent in de school. Door de zorg, maar ook omdat hij graag een rondje liep en een praatje maakte.

Na een half jaar werd duidelijk dat het wel echt lastig werd. Hij moest op alle gebieden een eigen leerlijn. Hij werd onderzocht en de uitslag bevestigde dat wat wij zagen als school. Bij moeder kwam nu ook het besef dat het erg lastig zou worden op een gewone school. We kwamen in de bureaucratie van het verwijzen terecht en na de zomervakantie kwam hij bij mij in groep 5.

Verliefd
Na jaren groep 8 was ik dit jaar in groep 5 gekomen, omdat ik bijna met zwangerschapsverlof ga en dat in groep 8 wel erg lastig is. Sem kende ik natuurlijk wel al. Hij was vorig jaar nog verliefd geweest op een leerling uit mijn klas en had regelmatig zuchtend voor mijn raam gestaan.

Meteen al op mijn tweede werkdag in de klas kwam er iemand observeren van het samenwerkingsverband. Ondanks dat ze zag het eigenlijk best liep met hem in de klas, was het voor haar meteen duidelijk. Dit was een echte sbo-leerling. Wat vooral goed te zien was, was zijn frustratie over het niet mee kunnen komen met de les en dan maar op een andere manier aandacht willen vragen.

Ook de collega's van het sbo die kwamen kijken zagen dit meteen en eigenlijk was zijn papierwerk al voor de herfstvakantie rond. Moeder was inmiddels ook op de sbo-school in de buurt gaan kijken en ook zij zag de grote voordelen voor haar zoon. Door de wachttijden bij het SWV kwam het toch niet rond voor 1 oktober en kregen we pas twee weken geleden definitief te horen dat hij definitief na de kerstvakantie naar het sbo mocht gaan.

De afgelopen weken ging het in de klas een heel stuk beter. Vooral omdat wij vier dagen in de week een uur per dag een onderwijsassistant tot onze beschikking hebben die hem zijn eigen lesprogramma uit kan leggen en met hem kan werken. Sociaal gaat het ook een stuk beter. Hij weet zich meer aan te passen en rekening te houden met anderen en hij kan zijn leuke, lieve en sociale kant veel beter inzetten. De klas is goed gewend en de kinderen komen beter voor zichzelf op.

Onrust
Afgelopen maandag kreeg mijn duo een heel onrustige Sem in de klas. Het lukte hem niet om met de kring mee te doen en voor 9 uur had ze al een behoorlijke aanvaring met hem. Na een gesprekje bleek dat moeder hem 's ochtends had gezegd dat hij naar een andere school ging. Omdat ik op maandag ambulant ben, ben ik even met hem gaan zitten. Hij vertelde dat hij heel verdrietig was. Hij snapte wel dat het misschien fijn was, omdat daar meer kinderen waren die leren moeilijk vonden, maar hij zou de school en de klas zo missen. Hij had zoveel vrienden en was erg bang dat hij daar weer gepest zou gaan worden. Hier kenden alle juffen en meesters hem en hielpen ze hem, zou dat daar ook weer zo zijn?

Ik vertelde dat ik daar ook juffen en meesters ken, inclusief de directeur, en dat ik zeker wist dat die net zo goed zouden helpen. Ik vroeg hem of hij het in de klas wilde vertellen. Hij twijfelde, want het zou wel moeilijk zijn voor de kinderen omdat het nog best een tijdje zou duren, en hij zelf nog hoopte dat het toch niet zou gebeuren. Ik gaf aan dat het echt wel ging gebeuren en dat het wel fijn was, omdat de klas dan zou begrijpen waarom hij verdrietig was. Dat was hij met mij eens.

Voor de klas
We spraken af dat hij het zou vertellen en ik zou helpen als hij het niet wist. We gingen samen de klas in en met mijn duo voor de klas staan. De klas was nog nooit zo snel stil geweest. ‘Als ze daar zo samen gaan staan, moest er wel iets heel ergs zijn,' hoorden we uit de klas.

Sem vertelde: Hij vond het heel leuk op school, maar hij ging naar een andere school voor kinderen die soms net als hij wat langzamer leerden en veel dingen moeilijk vonden. De klas zou kleiner zijn en de juf had dan meer tijd voor hem. Hij ging daar ook op zwemles! Maar hij vond het heel erg, want de klas was zo aardig voor hem en wilde hem altijd helpen en hij zou ze nooit vergeten.

De klas reageerde met een ‘Ahhhhhhhhhhhh’. En toen wat reacties: ‘Ik zal je missen want je maakt veel grapjes’. En ‘Je hebt zoveel geleerd dit jaar en je mag op het zomerfeest komen’ en en en...

Het was hartverwarmend om te zien hoe positief en lief de klas reageerde. Sem wilde ook nog iets zeggen tegen Maarten: 'Ik zal je nooit vergeten, want je was mijn eerste beste vriend ooit.' Maarten was in tranen. Jochem zei: ‘Ik ga je missen, maar mijn moeder ook want die is ook van je gaan houden.’ De moeder van Jochem blijkt al weken Sem naar huis te brengen na school, omdat hij gepest wordt door jongens van de buurschool.

De klas weet het nu sinds maandag en het blijft bijzonder. Ze zijn echt nog wel een slag toleranter naar zijn buien en helpen hem nog beter. Ouders komen 's ochtends vragen of het echt waar is en dat ze het snappen, maar ook jammer vinden.

We hebben nog drie weken en we gaan er een mooi afscheid van maken.

Charlotte van Batenburg is leerkracht en bestuurslid van de OGO Academie