Moederhart

14 december 2020

Als moeder wil je niets liever dan dat het goed gaat met je kind. Gaat het niet goed met je kind, dan doet dat van alles met je moederhart. Al die beschermingsinstincten die de kop opsteken. Kun je je kind beschermen tegen het leven? Jeannette Kraij vertelt wat het met haar deed toen haar zoon vastliep in het reguliere onderwijs.

Als moeder weet je dat je kinderen mooi en prachtig zijn zoals ze zijn. Ieder kind en ook ieder mens heeft zijn talenten, maar ook zijn beperkingen. Niemand uitgezonderd. Dat maakt dat we elkaar kunnen aanvullen en dat we elkaar nodig hebben. Daar waar het talent van de één ophoudt, begint het talent van een ander. Zo kunnen we allemaal onze eigen mooie rol vervullen in het geheel.

Toen ik zag dat het met onze zoon op school niet goed ging, dat zijn welzijn eronder te lijden kreeg, werd de leeuwin in mij wakker. Wat klopt hier niet? Het is heel erg dat je als moeder gaat twijfelen aan je kind. Dat wanneer het op school niet goed gaat, het wel aan je kind moet liggen. Helaas is dat de maatschappij waarin we leven en daar maak ik ook onderdeel van uit. Gelukkig bleef ik het gevoel houden dat het niet klopte. Diep van binnen wist ik namelijk dat er met mijn kind niets mis was.

Dat gevoel maakte dat ik op pad ging, ook al had ik soms geen idee welke kant ik op moest gaan. Zo wonderlijk dat er dan iets of iemand verscheen om mij de weg te wijzen. Poeh! Ik ontdekte dat ik vastzat in bepaalde patronen. Oeps. Het heeft mij echt wel even wat tijd en moeite gekost om tot inzicht te komen. Om anders naar dingen te kunnen kijken. Op het moment dat onze zoon in de gaten kreeg dat ik aan zijn kant stond en ik bereid was naar hem te luisteren, kwam er zoveel duidelijkheid.

Met onze zoon ging het niet beter, wat we ook probeerden. Cijfers en prestaties waren niet meer belangrijk, deden er niet meer toe. Waar was dat mooie, blije enthousiaste kind van ons gebleven? Nu ik het opschrijf, springen de tranen me weer in de ogen. Mijn moederhart had het zwaar te verduren.

Ik moest accepteren dat het reguliere onderwijs niet aansloot bij de leerbehoefte van onze zoon en ook niet bij die van onze dochter. Daar was geen klik, geen match. Het kon toch niet zo zijn dat onderwijs de gezondheid van onze kinderen zo zou beïnvloeden? Ik geloof oprecht dat dat niet de bedoeling is en toch gebeurt het. Aandachtspuntje, zeg maar gerust AANDACHTSPUNT. Oh, het ging niet bepaald zonder slag of stoot. Maar wat dan?

Op het moment dat ik los kon laten dat regulier onderwijs de enige mogelijkheid was, kwamen als bij toverslag andere mogelijkheden op mijn pad. Nooit geweten dat er zoiets als democratisch onderwijs bestond. Als moeder kon ik dat allemaal fantastisch vinden en voelen dat dat wel klopte, maar klopte het ook voor onze kinderen? Konden ze nog bij hun gevoel komen? Waren zij bereid al het bekende los te laten met alles wat daarbij hoorde? Bepaald geen makkie. Dat wat de boer niet kent,... Oordeel, onbegrip, weerstand. Ze hadden de moed en het lef en het kwam goed! Zij hebben zichzelf weer gevonden, net als ik en... ik heb mijn kinderen terug! Dat doet weer hele andere dingen met je moederhart!

Wat zou het mooi zijn als we gewoon het onderwijs mogen volgen dat bij ons past. Dat leren geen ‘moeten’ is, maar een natuurlijk proces. Is dat niet wat een mens uit zichzelf al doet? Kan een mens het anders?

Alles wat je nodig hebt is vertrouwen!

Jeannette Kraij is moeder van twee kinderen, onderwijservaringsdeskundige en inspirator