Mijn schakelklas: ‘Ik denk dat levenszin geen woord is, maar het omvat perfect wat ik bedoel’

14 december 2017

Klas VT. Zo heette de mentorklas van hetkind-debutant Barbara Wolff. Een internationale schakelklas van jongeren, die zich in ijltempo vertrouwd willen maken met het Nederlands en het in-Nederland-zijn. Barbara zwaaide vorig jaar haar klas uit, met voor elke leerling een eigen bemoediging: ‘Wij waren samen VT. Als het buiten regende, scheen in VT de zon.’

In het schooljaar 2016-2017 waren wij samen VT. Als het buiten regende scheen in VT de zon. Over al die stukjes die samen VT vormen, zal ik een kort verhaaltje schrijven. Graag begin ik met mijn co-mentor, Meester Jeroen.

Jeroen: je eist dat je leerlingen hard werken, en doet dat zelf ook

Jeroen liet mij en de leerlingen zien wat wederzijds respect is. Alle leerlingen vinden Meester Jeroen lief en ik weet heel goed waarom. Jeroen eist dat zijn leerlingen hard werken, maar doet dat zelf dan ook. Jeroen verwacht dat leerlingen hun problemen zelf oplossen, maar leert hen dit.

Jeroen, meer dan Engels leerde jij onze klas zichzelf te redden in de maatschappij, maar achter de schermen maakte jij de wegen vrij voor hen. Je belde met scholen, belde ouders, nam dossiers door en, als allerbelangrijkst: luisterde met heel veel geduld naar onze leerlingen. Ik ben jou heel erg dankbaar voor alles wat je achter de schermen, en ook zo heerlijk flamboyant vóór de schermen, deed voor VT.

Osama: harde grappen, maar groot gevoel voor redelijkheid en levenszin

Osama kwam vorig schooljaar (in 2015-2016) in mijn mentorklas. Het was een kleine grappenmaker, nu is het een hele vent en zijn grappen zijn nog altijd van een hoge kwaliteit. Achter de façade van grappen zit iemand met een groot gevoel voor redelijkheid ('stop met die onzin man!') en levenszin. Ik denk dat levenszin geen woord is, maar het omvat perfect wat ik bedoel.

Maar nog belangrijker, ondanks Osama's harde grappen is hij een heel zacht mens. Ik herinner me een moment dat ik bezig was hun tekeningen op te hangen in de klas en op een tafel stond. Ik keek omlaag en had opeens hoogtevrees. Osama was in gesprek, maar las mijn paniek direct. Hij stak zijn hand uit en zei: 'kom naar beneden juf, het is goed zo, ik ga de rest van de tekeningen effetjes ophangen'.

Veilig op mijn bureaustoel keek ik naar hem. Hij was alweer gestopt mijn taak te volbrengen, maar had iemand anders gesommeerd de klus te doen: 'kijk naar juf, zij is moe, ga jij het doen of moet zij alles alleen doen?'. Braaf plakte de andere leerling alle tekeningen aan de muur, Osama stal de show met een imitatie van het een of ander en ik zat in mijn stoel te genieten van zijn bazigheid. Ik peilde of de leerling die nu alle tekeningen moest plakken nog oké was, maar de conclusie was: in een gezellige klas is eigenlijk alles wel oké.

Osama is gezelligheid. Over Osama kan ik een boek schrijven. Hij is grillig en praat nooit over zijn gevoel, en al helemaal niet over zijn verleden in Libië, maar hij is er altijd. Het idee hem niet meer als constante factor in mijn leven te hebben maakt me droef, maar ik gun de docenten op het reguliere vmbo deze fantastische jongen. Hij is niet gemaakt om op een stoel te zitten en boeken te lezen, maar hij kan zoveel andere dingen. Zijn voornaamste talenten: empathie en humor. Osama, je bent voor mij heel erg bijzonder en ik zal je niet vergeten. Blijf het goede doen, je weet het heel goed hoe dat moet.

Namat: Nooit zag ik een kind van 15 dat zo zelfverzekerd en sereen is

Ook Namat ken ik nu twee jaar, zij is prachtig. Ze heeft lang zwart haar en een prachtige lach. Ze is sterk gebouwd en haar uiterlijk symboliseert ook haar persoonlijkheid. Nooit of te nimmer heb ik een kind van vijftien gezien dat zo zelfverzekerd en sereen is.

Op haar omgeving is ze kritisch, ze kijkt goed naar wat er gebeurt en grijpt in als het haar te gortig wordt. Namat streeft naar samenleven, maar blijft altijd autonoom. Ook mij benadert ze met een gelijkwaardige en kritische houding. Ze weet heel goed wat er gebeurt en vaak ook wat er met mij gebeurt.

Ze is erg gevoelig, maar op haar leeftijd is ze al wijs genoeg haar gevoel met haar verstand te kunnen rijmen en zichzelf keer op keer te herpakken. Als iemand wat zegt dat haar niet bevalt grijpt ze in, ze wordt boos, staat op en verheft haar stem. Kort daarna keert ze terug naar rust. Alle jongens in onze klas luisteren naar haar. Ik heb er vertrouwen in dat Namat uit Syrië in onze samenleving tot haar volste recht gaat komen.

Barbara Wolff

Barbara verdiepte zich tijdens haar onderzoeksmaster child behavior and education onderzoek in kansenongelijkheid. In 2015 begon ze als docent bij de Internationale Schakelklassen in Utrecht (Ithaka College).