Kleuters vertellen: 'Hier worden vakantieverhalen verteld zonder mooimakerij, gewoon zoals ze zijn'

3 juni 2018

Marieke Schut - kleuterjuf in Eindhoven - laat haar kinderen na de zomerpauze een vakantieboekje maken. Ze kijkt naar de kinderen en ziet hoe ze - glimmend van trots - uiteindelijk hun verhaal willen delen. En ze voelt: ik ben weer thuis. 'Thuis bij mijn meesters en juffen die mij leren hoe mooi het is om onverbloemd jezelf te zijn.'

De eerste woensdag van het schooljaar, mijn groep telt twaalf kleuters vandaag (de vierjarigen hebben een rustdagje) en tijdens het maken van mijn lesvoorbereiding heb ik voor vandaag een  boetseeractiviteit bedacht.  Terwijl ik in gedachten de dag doorneem, verander ik van plan: we gaan een boekje maken, een vakantieboek om precies te zijn.

Na ons ochtendbegin vertel ik de kinderen dat we iets gaan knutselen. ‘Een boekje!’ roept Pim, hij had het al zien liggen. ‘Dat klopt, zeg ik, we gaan een boekje maken met daarin verhalen over onze vakantie’. ‘We gaan een vakantie-boek maken’. Blijkbaar klinkt dit groots want de kinderen reageren dolenthousiast.

Na een korte vouwinstructie gaan ze aan de slag. Voor de nietjes komen ze bij mij waarna ze  kunnen gaan tekenen. De klas wordt gevuld met een vrolijke drukte, er wordt heel hard gewerkt en na een minuut of 15 zijn de eerste boekjes klaar. De kinderen komen bij mij om hun verhaal ‘voor te lezen’. Ze vertellen bij elke tekening wat er gebeurt. Ik grijp dit moment aan, zo aan het begin van het nieuwe schooljaar, om me met  elk kind  even echt te verbinden. Dus neem ik bewust de  tijd om elk boekje te bekijken. Van kleuters vraagt dit veel geduld en ik prijs hen omdat het ze zo goed lukt om te wachten.  Alleen Pieter, die als derde wachtende in de rij staat, houdt het bijna niet meer. Omdat hij zo ongeduldig staat te wiebelen vraag ik hem of hij moet plassen. ‘Nee juf, ik ben gewoon zo benieuwd’ zegt hij.

Elke keer wanneer ik het boekje van een kind bekeken heb, schrijf ik er op verzoek VAKANTIEBOEK VAN op waarna zij zelf, glimmend van trots,  hun naam erachter schrijven.  En terwijl ik al die boekjes in mijn handen krijg, hoor ik de verhalen:
‘Dit is de zee, bij opa en oma, toen mijn tand eruit ging.’
‘Dit is onze trap, want ik ging in de vakantie heel vaak op en af de trap.’
‘Dit is een bootje en dit zijn dolfijnen. Nee, die heb ik niet gezien, die vind ik gewoon leuk.’
‘Dit is de stoeltjeslift (draait bladzijde om) dit is de stoeltjeslift (draait bladzijde om) en dit is de stoeltjeslift.’
Ik stel vragen, knik bevestigend en vraag of ik de volgende keer niet mee mag op vakantie?

En zo word  ik na een lange vakantie onder volwassenen te zijn geweest ineens weer helemaal meegenomen in de belevingswereld van de kinderen. En wat voel ik me rijk; hier worden vakantieverhalen verteld zonder mooimakerij, gewoon zoals ze zijn. Alledaags en tegelijkertijd o zo bijzonder. En ik voel: ik ben weer thuis. Thuis bij mijn meesters en juffen die mij leren hoe mooi het is om onverbloemd jezelf te zijn.

Marieke Schut is leerkracht op de vrije basisschool De Regenboog.