Je kind "verplicht" laten sporten

3 februari 2018

Soms kan het een behoorlijke uitdaging zijn om jezelf te motiveren die dag - naast werk of school - ook te gaan sporten. Zo'n dag heeft de zoon van Nicole Wouters. Wat kan je dan als ouder het beste doen?

'Ik wíl niet naar tennisles vandaag!' nog helemaal warm van zijn eigen bed kruipt hij bij mij onder de dekens. Ik ben net wakker en word al meteen geconfronteerd met weerstand.

Ik merk de laatste tijd dat zijn motivatie voor de tennisles wat achteruit gegaan is. Tijdens dat koude winterweer kon ik me dat goed voorstellen, want met temperaturen tegen het vriespunt aan moet je aan mij ook niet vragen om buiten te gaan sporten. Maar de laatste dagen is de temperatuur behoorlijk zacht. Ik merk dat ik geen zin heb in een strijd over wel of geen tennisles. Maar meteen toegeven aan zijn verzoek vind ik ook lastig.

'Hoe komt het dat je niet naar tennisles wil?', vraag ik hem. 'Ik wil gewoon een dagje rust!'

Hij vond het moeilijk om na het behalen van zijn zwemdiploma een sport te kiezen die hij leuk vond. Hier en daar had hij wat proeflesjes gedaan maar niets paste bij wat hij wil. En ook dat snapte ik heel goed. Aan de ene kant is hij vaak liever lui dan moe en aan de andere kant wil hij het liefste zelf bepalen wat hij doet, waarom zou hij er dan voor kiezen een sport te gaan doen waarbij je moet doen wat de trainer wil…

We vertelden hem dat wij het belangrijk vinden dat hij ten minste één sport doet. Natuurlijk kwam daar van hem de waarom-vraag. Omdat sporten en bewegen te maken heeft met goed voor je lichaam zorgen en omdat we het belangrijk voor je vinden om ergens lid van te zijn en te functioneren in een groepje.

'Maar ik wil gewoon niet sporten, ik ben moe en wil rust!'

Er speelt van alles door mijn hoofd. Waarom moet je eigenlijk sporten? Waarom vinden wij dat hij ergens lid van moet zijn? Die tennislessen zijn nou niet bepaald het goedkoopst van alle sporten die er te doen zijn. Een les missen is bijna weggegooid geld. Als ik nu zeg dat hij niet hoeft te gaan, denkt hij dan dat hij er volgende week ook onderuit kan komen? Ik besef dat mijn laatste gedachte gebaseerd is op angst, en daar wil ik me niet door laten leiden.

'Weet je wat, je gaat lekker naar school en dan bekijken we om half drie of je gaat tennissen.' Daarmee hoop ik de discussie te beëindigen en mezelf wat bedenktijd te geven. Bovendien zit de kans erin dat hij overdag zijn vriendje spreekt en ze samen alsnog zin hebben in de tennisles.

'Maar als we pas om half drie zeggen of ik ga of niet, dan moet ik daar de hele dag aan denken omdat ik niet weet of ik na schooltijd rust heb of niet', laat hij me verdrietig weten. Dikke tranen stromen over zijn wangen. Het zijn geen tranen die hun zin willen hebben. Het zijn échte tranen.

'Je wil écht niet hè? Je wilt een middagje rust hè?' bevestig ik hem. En ineens realiseer ik me hoe moeilijk ik het vind om naar míjn lijf te luisteren. Om te luisteren naar wat mijn lijf nodig heeft in plaats van wat mijn omgeving van me verwacht. Hij, die nu zo goed aan geeft een middagje rust te willen, zou dan vanmiddag moeten gaan tennissen?

Lees verder.

Nicole Wouters is leraar op basisschool Klinkers in Tilburg. Op haar website Juffrouw Mama schrijft ze over haar rollen als moeder en als juf.