Invallen

22 maart 2019

Na tien jaar in het speciaal onderwijs gewerkt te hebben, mag Nynke Bos nu invallen in het regulier basisonderwijs. Van iedere school waar ze komt, leert ze iets en neemt ze mooie dingen mee. Maar wat ook (overal) opvalt: het hoge stressniveau. Een reden om te strijden (staken) voor alle onderwijsbehoeften in het onderwijs.

Mijn eerste dag als invalleerkracht begint makkelijk. De dag in groep 6 start met lezen op het programma. ‘Pak je boek maar en ga lekker lezen.’ ‘Lekker lezen? Mogen we echt LEKKER lezen??’ Voor ik het weet zitten de kinderen op en onder hun tafel, achterstevoren op de stoel of liggen ze op hun buik op de grond. Lekker lezen, het codewoord. Ik pak zelf ook maar een boek en leg mijn voeten op het bureau.

Als invalleerkracht kom ik op veel verschillende scholen. Na tien jaar in mijn eigen lokaal gezeten te hebben is het ontzettend interessant om bij anderen binnen te mogen spieken en zoveel verschillende onderwijstypes en teams te ervaren. Op de ene school ben ik ‘maar' de invaller, op de andere teamlid voor een dag. Maar uiteindelijk neem ik op iedere school waar ik kom iets positiefs mee, overal zie ik wat moois. Een school waar een project duurzaamheid schoolbreed loopt, de klas waar naast lezen lekker lezen op het rooster staat, een groep 8 waar al weken wordt geschreven aan een spannend verhaal, een kleutergroep waar dagelijks een mindfulness kwartiertje staat ingepland.

Ik had verwacht dat ik als invaller ‘s morgens vroeg vol spanning naast mijn telefoon zou zitten wachten met een kop koffie in de ene hand en de autosleutel in de andere. Maar nee, tot nu toe zijn al mijn dagen al ver vantevoren ingepland. Ik vervang dan ook zelden een zieke leerkracht. Verreweg de meeste vervangingen zijn voor vrijgeroosterde leerkrachten die niet aan hun werk toekomen met al die kinderen om hen heen. Er moeten rapporten geschreven worden, verslagen getypt, een kamp en een musical georganiseerd en er moet vooral heel veel getoetst worden. Doortoetsen, terugtoetsen, mag-dit-kind-een-zonkind-zijn toetsen. Om over het registreren van deze toetsen of de consequenties ervan voor de niveaugroepen nog maar te zwijgen.

Het stressniveau is dan ook voelbaar hoog in veel scholen. Er wordt haastig door de gangen gelopen, er is weinig tijd voor pauze. Gesprekken in de wandelgangen gaan over tijdgebrek, lastig gedrag, en oh ja, dat moet ook nog! Het is ook zichtbaar in het klaslokaal. De meeste bureaus zijn bedolven onder post-its met to do lijstjes, inlogcodes, stapels toetsen en bakken vol leuke ideeën om te doen met de kinderen… ooit. Met enkel ervaring in het speciaal onderwijs ben ik niet gewend aan de groepsgrootte in het regulier onderwijs. Zeker in groepen waar het aantal tafeltjes boven de 30 uitstijgt kost het mij moeite alle leerlingen de aandacht te geven die ze vragen of nodig hebben.

Wat gun ik het alle kinderen en leerkrachten om in kleinere groepen te mogen werken, meer handen in de klas te hebben, om minder te moeten en met alle aandacht naar de onderwijsbehoeftes te kunnen kijken. Ik staak, voor de toekomst.

Nynke Bos heeft is kinderyogadocente en leerkracht. Dit is haar website.