Ik wil niet naar school!! Ik ga niet! En ik doe het ook niet! Wat speelt hier echt?

31 augustus 2016

‘Ik geloof dat kinderen het heel goed weten. Van binnen,’ schrijft Chantal Philips. ‘Soms hebben ze alleen een beetje hulp nodig van ons.’ Haar verhaal gaat over haar zoontje van acht. Hij wil niet naar school, laat hij weten, als de vakantie er bijna opzit. Chantal gaat sussen, maar ontdekt al snel dat het ergens anders over gaat. ‘Geen tegenzin voor school, maar het naderende gemis van rust, ruimte, vrijheid, puur genieten en ontspanning.’

Vorig jaar, eind van de zomervakantie...

De dagen voor hij naar school moest begonnen de wolkjes alweer te komen voor zijn stralende 'ik'. Mijn lieve levensgenieter, mijn vrijbuiter, mijn natuurkind. Zo snel als hij tot rust kwam, zo snel sloeg zijn humeur om toen de nieuwe, grote wandelrugtas (voor in de bergen) omgeruild moest worden voor zijn schoolrugtas, de broodtrommel en de beker.

Flinke tegenzin kwam op de zondagavond, gepaard met een beetje boosheid. ‘Ik wil niet naar school! Ik ga niet! En ik doe het ook niet!’
Ik probeerde, tegen beter weten in, het wat te sussen. ‘Maar het is toch leuk op school? Dan zie je je vriendjes weer. En de nieuwe meester is vast heel aardig.’
‘Hij is vast héél erg streng!’
Ik pakte mijn achtjarige lekker even vast en zei: ‘De vakantie was fijn, he?’
Tranen kwamen... in overvloed... ‘Ik ga de vakantie zo miiiihiiissen...’

Dat was het! Geen tegenzin voor school, maar het komende gemis van de vakantie, het afscheid van een hele fijne periode van rust, ruimte, vrijheid, puur genieten en ontspanning.

Hij was het die bij de eerste wandeling op een grote rots ging zitten, eens diep inademde en al uitademend zei: ‘Wat is de berglucht toch heerlijk!’ Acht jaar! Het was alsof ik mijn opa daar zag zitten. Een bergliefhebber in hart en nieren. Het zit in ons bloed. De drang naar die berglucht. Of eigenlijk... de drang naar frisse lucht en ruimte. Dat kan ook in het bos zijn of aan zee. Daar waar de natuur in al zijn hevigheid aanwezig is.

Veel kinderen vinden het lastig om hun emoties te begrijpen. Kinderen kunnen heftige emoties laten zien. Emoties die soms niet passend lijken te zijn bij wat speelt. Vaak zit er dan een andere emotie onder, één waar ze eerst nog niet bij kunnen komen.

Mijn zoon laat vaak de emotie 'boos' zien, terwijl daar regelmatig de emotie 'verdriet' onder zit.
Wanneer hij boos gedrag laat zien, bekijk ik of hij echt boos is of dat er wat anders speelt door met hem in gesprek te gaan. Als ik denk te voelen wat er aan de hand is vertel ik hem dat. ‘Volgens mij ben jij heel verdrietig...’ of ‘Volgens mij ben jij heel moe’...
Als mijn gevoel goed is, zegt hij: ‘Jaaaahaaaa, ik ben zo verdrietig/moe!’
Heb ik het fout, dan zegt hij: ‘Nee! Ik ben gewoon héél boos!’ Dan is dat ook duidelijk.

Ik geloof erin dat kinderen het heel goed weten. Van binnen. Soms hebben ze alleen een beetje hulp nodig van ons.

Chantal Philips heeft jaren in het onderwijs gewerkt en is nu kindercoach in haar praktijk Eigenwens.