'Ik weet niet hoe ik gewoon moet doen'

21 november 2017

Sem volgt sinds kort elke week yogales bij Nynke Bos. Dat is fijn, Sem heeft er zin in! Het is een energieke grappenmaker, die Sem. Dat is prima, er mag gelachen geworden, er mag ruimte zijn voor eigen ideeën. Maar soms is het te gezellig. Zo 'gezellig' dat het niet meer leuk is.

Sem maakt zoveel plezier dat hij overal zijn eigen draai aan geeft. Geen enkele houding doet hij zoals ik het in gedachten had. Alle bewegingen zijn grotesk, alles moet met geluid en zelden is hij in de buurt van zijn mat. Nu wil ik niet direct de strenge schooljuf zijn dus probeer ik hem met zachte hand de goede richting op te sturen, met een grapje, een complimentje, een aansporing. Maar aan yoga komen we zo niet toe. Het gaat er bij yoga juist om de beweging klein te houden, te voelen wat er gebeurt in je lijf, je grenzen te voelen en deze te respecteren. Zijn eigen grenzen lijkt hij niet te voelen, maar over mijn grenzen dondert Sem zeker heen. Als de zachte aansporing geen enkel effect heeft leg ik de les stil en vertel hem duidelijk wat ik van hem verwacht. Dat hij door zijn gegrap niet aan yoga toekomt en de andere kinderen ook niet.

Geschrokken van mijn stem klapt hij dicht. Boos ligt hij op zijn mat. Dan komt het eruit: 'Ik weet niet hoe ik moet stoppen met grappig doen!' Altijd doe ik zo en iedereen heeft er last van. En ik ook want zo kan ik toch niet werken op school?! Ik doe of heel druk en gek, of ik ben boos. Ik weet niet hoe ik gewoon moet doen!' Dan verdwijnt zijn hoofd onder een kussentje.

Wat ziet het manneke er klein en kwetsbaar uit opeens. Mijn hart breekt maar is ook hoopvol. Wat een stap voor een zevenjarige. Ik laat de stilte even de stilte zijn. Dan oppert een klasgenootje dat Sem hier in de yogales mag oefenen met gewoon zijn. Gewoon zichzelf, zonder hele gekke grappen. Dat is een fantastisch plan natuurlijk. Maar hoe doe je dat; gewoon?

Ik moet opeens denken aan het verhaal van het aardvarken van Toon Tellegen. Het aardvarken staat gierend van het lachen op zijn hoofd. Als de eekhoorn hem vraagt waarom hij op zijn hoofd staat antwoordt hij dat het natuurlijk erg leuk is. Maar bovendien is het niet voor niks - integendeel - als hij op zijn benen staat is hij boos. Woedend zelfs! Dus blijft het aardvarken op zijn hoofd staan ook al stikt hij zowat van het lachen.

Het verhaal biedt geen oplossing voor Sem. Gelukkig heeft hij die nu niet nodig. Zijn klasgenootje nodigt hem uit een yogahouding samen te doen. Sem komt uit zijn schuilplek, kijkt schuchter rond en doet mee met de les. Gewoon, als zichzelf.

Nynke Bos heeft drie kinderen, is oud-leerkracht en tegenwoordig kinderyogadocente. Dit is haar website.