Het jongetje met de twinkelende ogen

24 januari 2022

‘Als kleuter kwam hij bij me in de groep, net 4 jaar geworden. De eerste dagen keek hij onder zijn pony stilletjes met grote ogen de klas rond. Hij kon uren kijken naar alles wat er in de klas gebeurde en genoot vanuit zijn tenen van alles wat hij later ondernam.’ Al 15 jaar is Nickey Mertens werkzaam in het onderwijs. Ze geniet van kinderen en van de ontwikkeling die ze doormaken. Haar blogs ontstaan uit haar behoefte voor zichzelf en voor de kinderen en hun ouders de genomen stappen te gaan zien, bewustwording te creëren en om ze te kunnen vieren. Haar verhalen brengen de lezers heel dicht bij haar dagelijkse praktijk op Laterna Magica in Amsterdam. 'Kinderen die zich openen wanneer ze voelen dat je ze echt ziet, die je kan prikkelen om het beste uit zichzelf te halen waardoor ze soms zelf zichzelf verbazen'.

Als kleuter kwam hij bij me in de groep, net 4 jaar geworden. De eerste dagen keek hij onder zijn pony stilletjes met grote ogen de klas rond. Hij kon uren kijken naar alles wat er in de klas gebeurde en genoot vanuit zijn tenen van alles wat hij later ondernam. Giechelend met zijn beste vriendinnetje vingerverven, zich verbazend over hun vieze vingers. Alles willen weten en vertellen over dieren en de mensen. Vooral als een spons alle kennis opnemen die hem gegeven werd. Alles met een grote glimlach en een twinkeling in zijn ogen.

Wat was hij verdrietig dat ik na een paar maanden een andere klas kreeg. Nog weken lang stond hij het schooljaar erna elke week bij mijn nieuwe lokaal om mij, verscholen achter zijn vader, gedag te komen zeggen. Hij vond het maar niks maar gelukkig vond hij zijn plekje ook bij nieuwe leerkrachten en in nieuwe klassen. Echter, zoals zijn moeder altijd zei ‘oude liefde roest niet!”

Hij kon zijn geluk dan ook niet op dat hij, na een moeizaam jaar, weer bij mij in de groep kwam. De eerste weken waren pittig, hij kwam in een combinatiegroep en als groep 6-er moest hij daar flink aan de bak. Hij was inmiddels namelijk een wiebelkont, met een stuk minder plezier in school en een matige werkhouding. Echter zag ik al heel snel die blik weer in zijn ogen, de blik die ik kende van zijn tijd bij de kleuters. Een blik die zei: “Ik vertrouw je juf, ik wil leren, ik wil groeien.” Enkele weken na het terugkomen van die blik, kwam hij tot de conclusie dat zijn handschrift niet te lezen was en dat het anders moest. Binnen zeer korte tijd schreef hij prachtig aan elkaar en ontwikkelde dit handschrift door tot een eigen, keurig leesbaar los handschrift. Geregeld kwam hij zijn werk, met een glimlach op zijn gezicht en een twinkeling in zijn ogen laten zien. Ook zijn klasgenoten viel dit op dat hij zo zijn best deed en hij werd hierdoor een voorbeeld voor de hele klas. Wat waren ze trots op hem en wat zagen ze nu goed wat er kan gebeuren als je iets echt wilt. Helemaal toen hij zijn boekverslag handgeschreven inleverde, de complimenten vlogen hem om de oren. Hij groeide letterlijk en figuurlijk en was weer blij met zichzelf, stiekem werd hij af en toe zelfs al het binkje van de klas. Met zijn stoere houding, lieve glimlach en grote ogen.

Helaas voor hem ga ik hem komend jaar weer verlaten, want ik ga terug naar de kleuters, waar het voor hem begon. Bij het afscheid kreeg ik van hem een kaart die ik altijd zal bewaren. “Beste juf, ik wil je bedanken voor het leuke schooljaar. Ik heb ook heel veel geleerd, meer dan in andere jaren en dan heb ik het niet alleen over taal, rekenen en spelling. Ik vind het heel jammer dat je weg gaat en ik hoop dat je ooit weer in deze groep terug komt!!”

Kinderen die zich openen wanneer ze voelen dat je ze echt ziet, die je kan prikkelen om het beste uit zichzelf te halen waardoor ze soms zelfs zichzelf verbazen. Hoe hobbelig de paden soms ook kunnen zijn, niks is mooier dan de glimlach op het gezicht van een kind, trots op de manier waarop het zijn doel heeft bereikt.

Nickey Mertens werkt op Laterna Magica in Amsterdam. Wil je meer verhalen van haar lezen, dan kan dat op haar eigen blog, ‘Jij telt’.