'Een sportklas. Yesss! Maar geen goeie sfeer. En als er geen goeie sfeer is, dan voel ik me niet veilig'

22 januari 2017

Over déze school heb ik dus écht geen vragen. Zullen we gaan? Daar staat ze. De oudste dochter van Marleen van der Krogt. Op zoek naar een vo-school die bij haar past. Ze is er nogal duidelijk over. Blijkt. De open dag waar ze naar uitkeek, blijkt een teleurstelling. Ze had haar zinnen gezet op de sportklas. Alleen verkrijgbaar op deze school.

Ik probeer nog wat positieve punten van deze school te benadrukken. Mooi nieuw gebouw. Sportklas. Kinderen die ze daar al kent.
Vergeefse moeite.
Met niet mis te verstane woorden en lichaamshouding laat ze merken dat er geen enkele kans is.
Op deze school.

Waarom?, vraag ik.
Geen goeie sfeer. En als er geen goeie sfeer is, dan voel ik me niet veilig. En als het niet veilig voelt, is het niet goed voor mij.
Dáár ga ik dus écht niet naar toe.
Het nieuwe gebouw, met die oranje muren helpt daar echt niet bij hoor.

De open dag, waar ze erg naar uit keek, bleek een teleurstelling.
Ze had haar zinnen gezet op de sportklas. Alleen verkrijgbaar op deze school. Haar wens om zoveel mogelijk te gymmen, sporten, bewegen, buiten zijn, survivalen, nieuwe sporten leren, zou daar werkelijkheid worden.
Die sportklas zat al een paar jaar in haar hoofd.
De ideale school dus.
De andere vo-scholen waren daardoor op afstand gezet.

Ik kijk enthousiast de school rond. Toch weer een nieuwe stap, een andere fase, wat gaat de tijd toch hard.
Dochterlief loopt schuin-achter mij.
Winterjas gesloten tot aan haar kin.
Handen in de zakken.
Heel snel lopen we een rondje langs alle kraampjes, leuke lessen, tentoonstellingen, linnen schooltasjes met balpennen, bloemen, koffiehoekjes en aardige docenten.
Het lijkt haar niet te raken.
Ja natuurlijk raakt het haar wel.
En diep ook.
Alleen niet zoals bedacht.

Ik probeer nog wat.
Sleutelhangers maken bij handvaardigheid?
Engelse les?
Tekenen?
Geen spoor van enthousiasme te bekennen. Geen glimlach te bespeuren.

Laten we bij de sportklas kijken. Wat je het liefst wilt, waar je al lang naar uitkijkt.
Daar kun je je vragen stellen.
Ze heeft niet veel tijd nodig om haar conclusie te trekken.
Over déze school heb ik dus écht geen vragen, zullen we gaan?

Teleurgesteld nestelt ze zich die avond op de bank. Tranen om het afscheid van haar ideale sportklas. Standvastig in haar keuze. Moedig vind ik haar.
Medelijden en trots gaan op dat moment hand in hand. Wat laat zij een kracht zien, door haar gevoel en intuïtie serieus te nemen en daarmee een andere weg in te slaan.

Na een lange zoektocht, open dagen, meeloopdagen, informatieboekjes, plussen en minnen, heeft ze haar keuze gemaakt.
Ze is er aan toe.
Ze heeft er zin in.
Ze gaat een mooie tijd tegemoet.

Marleen van der Krogt is moeder van drie kinderen (Isa, Tess en Daan) en docente Pedagogische Tact.