Een lichtpuntje voor iemand zijn, het kan zo simpel

18 november 2021

Een lichtpuntje voor iemand zijn… het kan zo simpel. En juist de simpelste dingen zijn vaak enorm waardevol. Terwijl de samenleving lijkt te wankelen en we elkaars normen en waarden soms uit het oog dreigen te verliezen, zijn het de kleine dingen die het doen. Ook op school, zo vertelt Anita Kraakman, als ze terugkijkt op de afgelopen anderhalf jaar, de coronatijd, en waardeert wat er nu is. Het is het kind dat trots komt laten zien dat haar tand eruit is. De ouder die belt omdat ze gewoon even advies wil over een niet-schoolse situatie.

December 2020
Terwijl de wereld volledig op zijn kop staat vanwege Corona, loopt mijn dochter wekelijks haar krantenwijk. Aan het einde van het jaar mag zij met een nieuwjaarswens langs de huizen. Bij velen ontvangt zij een financiële bijdrage. Ze glundert, tot dat ene huis… De oudere bewoner komt naar buiten en vertelt haar hoe hij en zijn vrouw van alles moeten missen door Corona. Geen verjaardagen, visites, voetbal. Zijn wereld staat stil, en heeft minder lichtpuntjes dan gewoonlijk. Toch komt zij iedere week. Ze zwaait vrolijk en brengt de krant. Altijd, heel getrouw. Voor hem is dit een lichtpuntje, zo vertelt hij. Naast deze mooie woorden, die zowel mij als mijn dochter ontroeren, krijgt ze een mooie bonus. Wat is het toch mooi hoe ieder op deze manier een lichtpuntje kan zijn!

September 2021
Bovenstaand verhaal heeft meer indruk gemaakt dan ik op dat moment dacht. In deze tijd is het zo belangrijk om een lichtpuntje voor iemand te zijn! Dat was altijd al zo, maar misschien nu nog wel meer. Regelmatig probeer ik dit op mijn locatie, ons kindcentrum voor onderwijs en opvang, mee te nemen. Hoe kan ik een lichtpuntje zijn? Wat kan ik doen?

Het schooljaar is fijn gestart. De situatie rondom corona is rustig, het team positief en we heten iedereen weer van harte welkom. Ouders mogen zelfs de school weer in! Kinderen die trots kunnen laten zien waar hun plaats in de klas is, welke werkjes ze hebben gemaakt. Er is weer contact, echt contact. De leerkracht en ouder die elkaar zien en meteen begrijpen. Weten dat het kind een lastige nacht had. Dat hij enorm nerveus is vanwege een verjaardag. Dat de baby vannacht wakker was en ze daarom allemaal nog wat moe zijn. Dat ze uitkijken naar de komst van een nieuwe pup. Dat ze het spannend vindt om in de kring iets te vertellen of eindelijk af mag zwemmen.  En dat allemaal met weinig woorden. Door elkaar gewoon te zien. We genieten ervan!

En ook wanneer het lastig is. Het gesprek kunnen voeren over gedeelde zorg. En elkaar zien, niet gehinderd door een scherm. Elkaars non verbale taal meteen snappen. En het gesprek dus ook goed kunnen afronden, omdat bij elkaar zijn gewoon helpt. En we samen het probleem omarmen. Ook dat geeft voldoening.

November 2021
De dagen worden weer korter en donkerder, de boodschap dreigender. De samenleving lijkt te wankelen, de verschillen zijn groter dan we ooit wilden. De taal vanuit de politiek en media werkt eerder tweedeling dan verbinding in de hand.

Op onze locatie moet er weer een beslissing genomen worden. Helaas moeten we de keuze maken om de kinderen weer buiten op te halen en is het dus niet meer vanzelfsprekend dat ouders binnenkomen. Het lijkt weer zo’n grote stap terug. Dat wat energie gaf, lijkt voor mij weer te wankelen. Tot ik het zie: de lichtpuntjes waar ik misschien steeds wel naar zocht, lagen gewoon onder mijn neus!

Het is het kind dat trots komt laten zien dat haar tand eruit is. De ouder die me belt omdat ze gewoon even advies wil over een niet-schoolse situatie. Het gezin dat in quarantaine zit en het waardeert dat we vragen hoe het gaat. De collega die durft te delen dat ze iets lastig vindt. Mijn team dat er gewoon de schouders onder zet alsof er niets aan de hand is. Het kind dat huppelend een briefje bij mij brengt, terwijl ik weet dat ze dat heel spannend vindt. De collega die vervolgens heel trots is. De kinderen die mij een knuffel komen geven, als ik gewoon even binnenloop. De ouder die graag iets voor school wil betekenen en een inspirerende bijeenkomst zou kunnen regelen. De ouder die ik altijd om een klusje kan vragen. De groep stagiaires die hier komt kijken en mij ook opnieuw laat kijken, alsof ik mijn locatie ook weer voor het eerst zie. Mijn College van Bestuur die mijn trots ziet en dit benoemt. De collega die gewoon iets leuks komt vertellen. De ouder die aangeeft dat ze de communicatie zo helpend vindt. De peuter, die nu vol trots bij de kleuters rondloopt. De kinderen die dagelijks even langs mijn raam lopen om te zwaaien.

Een lichtpuntje voor iemand zijn, het kan zo simpel. En juist de simpelste dingen zijn vaak enorm waardevol. En terwijl de samenleving lijkt te wankelen, en we elkaars normen en waarden soms uit het oog dreigen te verliezen, zijn het de kleine dingen die het doen… De krantenbezorgster die gewoon zwaait…

Anita Kraakman is directeur van de Willibrordschool in Heiloo