'De stem in mijn hoofd zegt dat ik walgelijk ben, waardeloos. Maar vooral dat ik dik ben.'

3 april 2018

'Neem je je tussendoortje, Anne?’ Dit is een van de zinnen waar ik de meeste hekel aan heb. 'Jahaa', zeg ik geërgerd en ik loop naar de keuken. Ik weet dat mijn moeder het vervelend vindt dat ik elke keer zo reageer, maar ik doe het automatisch.
De 13-jarige Anne Bakker kampt met een eetstoornis. In dit verhaal uit de Verhalencompetitie van Randstad Onderwijs geeft ze zelf woorden aan hoe dat voor haar is. 

Zal ik eens vertellen wie ik ben? Ik ben Anne, een meisje dat in de tweede klas van de havo zit. Een normaal meisje. Een meisje dat voldoendes en onvoldoendes haalt, vriendinnen heeft en met haar hobby’s bezig is. Een echte puber. Toch ben ik anders.

Dinsdag. Ik kom thuis, begroet mijn moeder en loop naar mijn kamer. Ik leg mijn tas op de grond en loop, nadat ik eerst in de spiegel heb gekeken, naar beneden. ‘Neem je je tussendoortje Anne?’ Dit is een van de zinnen waar ik de meeste hekel aan heb. ‘Jaha', zeg ik geërgerd en ik loop naar de keuken. Ik weet dat mijn moeder het vervelend vindt dat ik elke keer zo reageer, maar ik doe het automatisch. Geen idee waarom.

Op mijn menu staat dat ik zeventien pepernoten moet nemen. Tien is ook wel goed, toch? Ik stop, nadat ik eerst voor de zekerheid naar mijn moeder kijk, tien pepernoten in mijn bakje. Snel loop ik naar boven. Boven zit ik te piekeren. Bikkel is namelijk terug. Een stem die bikkelhard is, vandaar de naam. Hij vertelt dat ik walgelijk ben, waardeloos. Maar vooral dat ik dik ben.

Bikkel is sterk, heel sterk. Er is ook een andere stem, die stem, dat ben ik. Een stem die zegt dat ik gewoon blij moet zijn met mijn uiterlijk. Dat ik mooi ben. Ik mis die stem. Anne is weg. Bikkel wint.

Woensdag. Ik loop om kwart voor twaalf naar een deur waar boven staat: Deeltijd Ithaka. Het is weer tijd voor therapie, waar ik tegenop zie. Weer zo’n stom verhaal aanhoren dat ik gewoon mooi ben. De andere meiden op de deeltijd zijn mooi, maar ik niet. Ik ben lelijk, dik, walgelijk.

Met de andere meiden van de Deeltijd zit ik even later aan tafel. ‘Hallo meiden!’ We kijken op en zien de diëtiste binnenkomen. Gelijk komt er een knoop in mijn maag. Vriendelijk vraagt ze: 'Wie wil er eerst gewogen worden?’ Wat een stomme vraag, niemand wil eerst schiet er door me heen.

Omdat niemand reageert, beslis ik om eerst te gaan. Ik loop het kamertje in en ga, nadat ik me uitgekleed heb, op de weegschaal staan. De diëtiste blijft stil als ze mijn nieuwe gewicht leest. Dan zegt ze dat ene wat ik graag wil horen: ‘Je bent weer afgevallen.'

Die avond lig ik huilend in bed. Het is weer zo’n avond, waarbij Anne tegen Bikkel ingaat en tegen Bikkel wilt vechten. Zulke momenten vind ik heel moeilijk. Dan snik ik het opeens uit: Waarom heb ik anorexia? Waarom moet ik een eetstoornis hebben? Waarom heb ik het zo moeilijk en snapt niemand dat? Waarom heb ik elke dag een strijd in mijn hoofd? Waarom?!

Hiermee eindig ik mijn verhaal. Het verhaal, waarbij ik heb verteld wie ik ben. Ik kan het verhaal niet afmaken, nog niet. Ik hoop dat er een moment komt waarbij ik dat wel kan. Een moment waarbij ik een punt achter mijn eetstoornis kan zetten. Ik ga vechten. Vechten tegen Bikkel, om zo weer Anne terug te krijgen.

In 2016, 2017 en 2018 organiseerde Randstad Onderwijs - in samenwerking met VanDijk - deze verhalencompetitie, bedoeld voor scholieren van 12-18 jaar van het vmbo, havo, vwo en mbo. Dit was een bijdrage uit het gebundelde boekje uit 2017. Met de vraag ‘Zal ik eens vertellen wie ik ben?’ wil Randstad met de verhalencompetitie #wordenwiejebent scholieren uitdagen en verwoorden hoe ze een antwoord hierop zouden formuleren. ‘Want als jij in staat bent om in deze snel veranderende maatschappij te vertellen wie je bent, waar je naartoe wilt en wat anderen daarin van jou kunnen verwachten, ga jij niet alleen kansen zien maar ben je ook beter in staat die te benutten,' zo schrijft Suzanne von der Dunk, directeur van Randstad Onderwijs.