De ochtend na Pakjesavond en een dochter van 8

6 december 2019

Vragen als ‘hoe komt een Piet hier binnen?’ en ‘hoe weet Sint wat ik leuk vind?’ heeft Anne van Hees nooit gevoed met fantasieverhaaltjes. Steevast zei ze: ‘Geen idee. Wat denk jij?’ Toch geniet ze van het geloof dat haar dochters hebben in het sinterklaasverhaal, met zijn ongerijmdheden en zijn magische mogelijkheden. Haar oudste zal binnenkort ontdekken dat het anders zit. Na Pakjesavond mijmert Anne: 'Hoe geloof je op een grote-mensen-manier in de mogelijkheden van het Sintverhaal?'

Zeer, zeer waarschijnlijk zette je (Sofie, 8) afgelopen dinsdagavond met het vertrouwen dat sint of piet 'm zou vullen, voor de laatste keer je schoen. Je had eerder die dag al ontdekt dat het beeldje van de haas in de racewagen niet vanzelf telkens weer van het dressoir verdween; dat deze haas niet in staat is om ergens in de dagen dat jij en je zusje bij je vader verblijven, zichzelf en zijn auto achter het gordijn te parkeren. 

Ik hou niet van onwaarheden vertellen, niet tegen grote mensen, en even zo zeer niet tegen kinderen. Op vragen als ‘hoe maakt een piet dan hier de deur open?’ of ‘hoe weet hij wat ik leuk vind en wat niet?’, antwoordde ik steeds: ‘Ik heb geen idee, wat denk jij?’ Ik heb in de afgelopen acht jaar nooit beweerd dat 'ze bestaan' en ook niet aan hun bestaan gerefereerd.

Soms is kinderlijke naïviteit alleen te grappig en aandoenlijk. Zo moet ik mijn best doen om niet gevonden te worden met verstoppertje spelen in huis, als ik met mijn lichaam een enorme bult in het gordijn creëer. Als het me lukt om niet in de lach te schieten, loop je rustig door naar een volgende kamer. 

Ook gaf ik dinsdag proestend toe dat ik de haas in zijn racewagen zóóó lelijk vond (en dat ik mijn vriend verfoeide omdat hij 'm, nadat jij en je zusje met grote, sprankelende ogen naar dat ding hadden gekeken, jullie maar wat graag cadeau deed toen we met z’n drieën het kantoor van zijn bedrijf een half jaar geleden bezochten) en dat ik daarom had geprobeerd om jullie 'm te laten 'vergeten'. Weggooien zonder overleg vond ik bruut, 'm achter het gordijn zetten toelaatbaar.

Nu ik hier op de druilerige dag na pakjesavond zit te mijmeren, besef ik dat ik het meer nog dan aandoenlijk, op een bepaalde manier jaloersmakend vind dat het bestaan van de sint en het wegracen van een beeldje van een haas in een auto tot de mogelijkheden van het leven behoort. Niet dat ik terug zou willen naar een dermate naïeve kijk op het leven. Maar wel zou ik veel meer nog dan nu het geval is, willen dat het leven ook voor mij dermate weidse mogelijkheden heeft. Wat zou het me dan makkelijker afgaan; wat zou ik sneller oplossingen vinden voor allerlei uitdagingen waar ik tegenaan loop. Uitdagingen in de opvoeding van jou en je zusje, maar zeker ook voor de uitdagingen waar ik als zelfstandig ondernemer op stuit.

Dus hoop ik maar dat de teleurstelling over de mobiliteit van de haas, de teleurstelling die je binnenkort over de sint te verwerken krijgt en de teleurstelling die op een dag komt als je ontdekt dat ik me altijd al op hele opzichtige plaatsen heb 'verstopt', je vertrouwen in de mogelijkheden van het leven niet aan het wankelen brengt. En ik hoop dat ik je kan voorleven hoe je op een volwassen manier in sinterklaas gelooft.

Anne van Hees

Anne van Hees is opgeleid als leerkracht en als onderwijskundige. Ze werkte als docent aan de Fontys Hogeschool, en is oprichter/coach bij de ADHDacademie.