‘De beste leerschool blijkt maar weer dat je de dingen zelf moet ervaren’

14 maart 2017

‘Ik was vergeten om een deel van het huiswerk van Frans op te schrijven.’ Als de zoon van onderwijsbegeleider Monique Aukema naar de middelbare school gaat, gaat er die eerste week van alles mis. Hij vergeet zijn gymkleding, zijn drinken en moet zelfs een keer nablijven. Monique twijfelt of ze hem niet wat meer moet helpen, maar denkt dan weer aan haar leus: ‘Wat je zelf kan, moet je zelf doen.’

Het leven van een net beginnende brugpieper is best hectisch, je moet ook aan zoveel dingen denken…! En wie moet er aan denken?

Op de eerste dag komt onze jongen zonder jas thuis. Dit ontdekt hij de volgende dag als hij voor het naar school gaan zijn jas niet aantreft op de kapstok. Vergeten? Ach ja, dat kan iedereen gebeuren, het was ook zo’n lekker weer. Ik maak mij er toch een beetje druk over; er is een klein kansje dat de jas er niet meer hangt en pff, dat is toch allemaal gedoe waar ik niet op zit te wachten. Zoonlief maakt zich geen zorgen: ‘Natuurlijk hangt die er gewoon nog,’ (gelukkig zegt hij er niet achteraan: ‘en anders kopen we toch gewoon een nieuwe?’). Inderdaad, mijn zorgen zijn voor niks: ’s middags komt hij mèt jas weer thuis.

Bij de eerste gymles ontdekt hij dat hij alles behalve zijn gymbroek in zijn tas heeft. Deze broek hing nog op de waslijn naast een shirtje van mij, in dezelfde kleur grijs. Je raadt het al… Voor deze ene keer mocht hij van de gymdocent in zijn gewone broek gymmen, omdat het de eerste keer was. We hebben er samen hard om gelachen! De beste leerschool blijkt maar weer dat je de dingen zelf moet ervaren. De dag van de eerstvolgende gymles checkt hij zijn tas een keer extra of alles er in zit en of het wel de juiste spullen zijn!

Een van de andere dagen komt onze zoon thuis en geeft hij aan dat hij een beetje hoofdpijn heeft. Hij denkt zelf dat hij te weinig heeft gedronken; hij is vergeten om drinken in zijn schooltas te doen! Ook dit vergeet hij de volgende dag echt niet meer. Het zet mij wel even aan het twijfelen: had ik hem als liefhebbende, zorgzame moeder deze eerste week niet een beetje kunnen ondersteunen in het zorgen dat hij al zijn spullen bij zich heeft? Ik denk aan onze leus ‘Wat je zelf kan, moet je zelf doen!’ Nee, besluit ik, we hebben bewust de laatste paar jaren van de basisschool onze kinderen zelfstandig gemaakt in het zelf smeren van hun brood en het pakken van drinken en wat lekkers.

Op donderdag belt zoonlief mij om kwart over 4 op dat hij nu pas op het station is en naar huis komt. Ik had hem om een uur of 4 thuis verwacht en maakte me nog geen zorgen, maar toch fijn dat hij belde. ‘Hartstikke goed dat je belt en hoe komt het dan dat je zo laat bent?’, vraag ik. ‘Ik was vergeten om een deel van het huiswerk van Frans op te schrijven en dus had ik het niet gemaakt. Voor straf moest ik het na schooltijd komen maken.’ Op mijn vraag of hij de enige was, antwoordde hij dat er veel meer kinderen waren die het vergeten waren, dus ze hadden met een aardig groepje moeten nablijven. Dit verzachtte het leed wel voor hem. Hij nam de straf wel serieus, maar was er niet van geschrokken of in paniek. Gedeelde smart is halve smart. Dat hij ‘de volgende keer dus wel beter moet opletten bij het opschrijven van zijn huiswerk’, had ik niet moeten zeggen… Het antwoord was ‘Jahaa’, op zo’n toon van ‘Wat een stomme opmerking, dat snap ik zelf ook wel!’ En toch ben ik benieuwd... een kwestie van meer vertrouwen in onze zoon?

Monique Aukema werkt samen met ouders en scholen aan het versterken van kinderen via OntwikkelingsKracht.