Coronablog: hoe het spel verandert als de ruimte verandert. Week 1.

14 april 2020

'Vrijdag 13 maart was ik met mijn familie in het restaurant waar we twee jaar geleden voor het laatst de verjaardag van mijn moeder vierden. Er waren al verkenningen of we het wel zouden laten doorgaan. Het hing af van het restaurant, of zoals zich twee dagen later openbaarde, van het kabinet dat zich baseert op de wetenschap.' Inmiddels zijn we een maand verder en is docent Nederlands Rob H. Bekker op afstand aan het werk met zijn 'taalgezellen', zoals hij zijn leerlingen, nieuwkomers in Nederland, noemt. Over deze periode houdt hij een dagboek bij, en wij mogen meelezen.

In de tussentijd ben ik één keer in de school geweest want mijn taalgezellen moesten in de gelegenheid worden gesteld om nog iets uit hun kluisje en hun lokaal te halen. Ik pakte daar ook het een en ander van mijn gading bijeen en vernam in de gangen dat ik er gehaast uitzag.

Hoewel er ter plekke bijna geen mens te zien was, voelde ik me al dagen alsof ik aan alle kanten voorbij en omver werd gerend door fixers die logistiek de school in een stand vast zetten voor onderwijs op afstand.

Ik beleef hoe het reguliere form-follows-function wordt ingeruild voor wat-werkt-boven-wat-belangrijk-is. Zijn er meer mensen die dat waarnemen: of gaat dit de geschiedenisboeken in als ‘hij zag door de beren de weg niet meer’? 

Het was fijn om acht van onze leerlingen een half uur een op een te spreken en te zien. Het kader van het telefoonscherm geeft een grotere intimiteit dan elkaar lijfelijk ontmoeten als onderdeel van een groep.

Vrijdag 13 maart was ik met mijn familie in het restaurant waar we twee jaar geleden voor het laatst de verjaardag van mijn moeder vierden. Er waren al verkenningen of we het wel zouden laten doorgaan. Het hing af van het restaurant, of zoals zich twee dagen later openbaarde, van het kabinet dat zich baseert op de wetenschap. We lieten, goddeloos, het etentje doorgaan, opgelucht, nadat dat op de dag van haar crematie op 30 augustus 2019 niet was gelukt.

Zaterdag 14 maart danste ik nog met Frans-Willem de misschien wel lekkerste squash-pot van dit kalenderjaar. Beweging geeft ruimte.

Drie weken lang zal alle structuur uitgegumd zijn, is de eerste beleving. Hoe staat een land uit buitenspel weer op -denk ik in dat weekend voordat op alle scholen de management teams een vertaling maken van wat het kabinet heeft verordonneerd. Wie duikt in het gat van de oeverloosheid van ons allen... Oeverloosheid die ik door het schooljaar heen in mijn eentje heel goed aan kan. Wie pakt nu de nieuwe macht door de regie op te eisen? Hoe stuur ik zelf nog? Ik bereid me voor op het vermijden van de invloed van de voicepopteveelzie. Het straatgekwek in de media dat al achttien jaar lang overmatig aandacht krijgt, maakt me cynisch en zwaar doordat het zelden raakt aan wat belangrijk is. Om niet in de reageerstand te belanden is mijn voornemen: dans licht.

We werken hier met drie volwassenen thuis terwijl de schilders die we weken geleden hebben besteld op 16 maart hun schuurmachines laten dansen op het hout van de raamkozijnen van mijn werkkamer op zolder.

Geen pauzebel en het werken van drie mensen op drie verdiepingen is door onwennigheid vermoeiend. Men moet een relatie opbouwen met een nieuwe werkruimte en nog geen nieuw ritme. Zo drastisch ingrijpend heb ik dat in mijn jaren als taalarbeider bij de onderwijsnomaden van NUOVO niet eerder beleefd.

Aan de avonddis wil ik elke dag een paar vragen bespreken. De eerste rubriek luidt: Hoe dichtbij is het virus?

Langzame muziek als die van Mogwai is een goede bedding op zolder. Het gaat om samen en niet om (zelf) scoren. Wat is, is zonder tekst =  zonder voice-over, zonder ondertitels, zonder gebarentolk.

18 maart een jaar eerder was het op straat in Woonplaats nog veel stiller dan nu. Door een man die als jongen nog een jaar onderwijs op mijn school heeft genoten [?] en die deze week levenslang krijgt.

Mijn vrije dag, eindelijk, tijd om de nieuwe Pascal Mercier te gaan lezen. Ik begin en het werk blijft aankloppen. Kan ik dat de ander verwijten – geef me mijn ruimte. Ik neem ruimte, maak lege plekken met muziek van Tinariwen. Het voelde alsof me ruimte werd afgenomen want ik word een ruimte ingedreven en dat wekt weerstand en weerzin, oppervlakte-uitingen van verdriet.

Ik zing mee met I Just Wasn’t Made for These Times en heb een boekje uit Praag, Kerst 2014, waarin ik gestaag (aan-)teken over leven en leren, verder gevuld. Dat is een van de uitwijkruimtes tijdens deze hoofddagen, ik kom er met mijn hart niet in. Pijn in de schouders, digitale overprikkeling door sociale onthouding.

Rubriek twee: Welke nieuwe kans heb je vandaag gepakt? Ik zet de hele dag mijn favoriete muziek op, ongestoord.

Met een boek op schoot buiten verdwijnt de leestekst of verdwijnen mijn ogen, ik ben ergens anders dan ‘in het anders van het lezen’. In die stilte voel ik verdriet over dat ik ongelukkig word van werken op deze manier. Ik heb gesprekken nodig en beweging.

Mijn neerslachtigheid van de eerste behinderde week kwam ik in de tweede te boven door 1 op 1 gesprekken met mijn taalgezellen.
Ik heb ze nodig om te dansen nu dat op de squashbaan niet meer kan. 

Rob H. Bekker werkt sinds 11-11-1986 op de internationale schakelklassen in Utrecht. De school heeft sinds 3 jaar een naam: Ithaka.