Coronablog 4: Raakbaar, in verwarring, soeverein en genereus

21 april 2020

In deze tijden van gesloten scholen schrijft docent Rob Bekker in zijn dagboek over o.a. zijn leerlingen, die hij “taalgezellen” noemt: ‘Als ik registreer hoe mijn taalgezellen inzenden dan word ik nog niet vrolijk van het weinige dat ik vind in de mail en de app.'

In tijden van crisis vallen sommige volwassenen terug in hun kinderrol. Anderen verbergen zich zonder expliciet bericht in hun eigen duikplaats. Soms heb je dat van jezelf niet door. Soms accepteer je dat van jezelf ongeacht of het volgens anderen past bij je huidige en betaalde rol.
Ik hoor dit uit de mond van een beschouwer. Mijn taalgezellen zijn nog pizzakoerier en vakkenvuller, geen volwassenen. Maar er is hetzelfde patroon, dat me op een andere manier dan in de collegiale sfeer nu raakt.

Ik mis bepaalde stemmen / gesprekken die me in de reguliere school energie geven. Ik voel hoe de zelfstandigheid of handelingsbekwaamheid bij enkelen tegenvalt – en de gedachte gaat door mijn hoofd dat die me de hele tijd voor de gek hebben gehouden. Dat is geen constructieve gedachte. Hoe kan ik voor deze taalgezellen ook nu de mogelijkheid zijn om zelf aan het stuur te blijven en niet als in een springvloed ergens heen gespoeld te worden. Er zijn ook jonge mensen die nu sterker in beeld komen in plaats van door het ijs te zakken zoals enkele collega’s gebeurt.

Als ik registreer hoe mijn taalgezellen inzenden dan word ik nog niet vrolijk van het weinige dat ik vind in de mail en de app. Bij een check wat er ook nog is op Classroom en Teams kom ik aan 40% respons op alles wat ik heb aangeboden. Zouden mijn taalgezellen dat impliciet motiverend voor mij noemen om ze meer werk te sturen waar ze expliciet om vragen?

Week 2 van Corona Projex eindigt met het beeldbellen van de 9 aan mij toegewezen taalgezellen. Goed ze te zien. Ik ontdek dat ik favorieten heb [“die heeft iedereen pap, houd je niet in”] maar niet wie ik echt mis. Ik ontspan volkomen in sommige gesprekken, voel dat ik zit te stralen.

De boodschappen gebracht door AH zijn ingeruimd, de avondmaaltijd van ‘Bij Bram’ is met smaak verorberd. De werkkamer boven heb ik ontdaan van veel schilder/schuur-stof. Eén leerling heeft het beroep geraden van de man die aan ons huis werkt en die ik voor een opdracht interviewde.
In de middag stond er in de jaarkalender een open podium en ik stuurde demo 4 van mijn nieuwe liedje naar Miranda, de inspirator van optredens in de school. Binnen een kwartier had ik een liedje van haar terug. Ze zingt het beter dan de man die er in de Top 2000 mee op de vierde plaats staat. Gerben sloot later aan met een visueel collagewerkje.
Toch even samen vanmiddag, al was het pas met drieën; geen team zijn.

Secure Base? Soeverein en genereus blijven, vloed zijn; rijkdom zien, denken vanuit de overvloed (niet vanuit het tekort). Waar ben je goed in met je leerlingen, ben dat ook met je collega’s. Ongeacht het speelveld nieuwsgierig blijven. Dit van twee weken kan nog twee jaar duren.

Op zaterdag en zondag verzamel ik opties voor opdrachten en voor het coachen op afstand. Lezen, luisteren, boodschappen-wandeling. Gebeld met dochter in haar studentenhuis te Tilburg. Familie die ik niet bel
lijkt te slapen en ik mis mijn muziekmaten.

Beluister in de zojuist uitgebroken zomertijd met koude wind rond het huis een Amsterdamse basisschoolleider en noteer van deze podcast: “We zijn een samenleving en nu zien we elkaar niet. We gingen vloggend op zoek naar de kinderen, waar zijn ze? We vonden ze aan de andere kant van de camera…..We hebben als onderwijs van niemand de opdracht gekregen om de school open te houden. We doen dat gemotiveerd vanuit onszelf. Hoe doe je het goed voor iedereen zonder interactie? Hoe houd je ze in het oog? Is het nu de nood die deugd maakt? Kans op paniek bij mensen en ook kans op over-enthousiasme.”

Door mijn hoofd gaat de collega die na enkele dagen gekke filmpjes in onze team-app postte. Een enkeling noemde ze grappig. Ik vond het meteen al bizar, niet ‘tamelijk’ maar: zorgwekkend. Ik deed daar niets mee en hoorde een week later dat de collega aan het dol draaien was en dat hem was opgedragen zich ziek te melden en zich onder behandeling te laten stellen en geen schooldingen te doen.

Ik hoor ook: ”Kunnen we straks terug naar wat we gewoon waren? Wordt de samenleving opnieuw geboren? Wat mis je het allermeest? Wat neem je mee naar ‘na corona’? Schrijf dat eens op, het hechte is uit elkaar gevallen, we zijn bang, we zijn verdrietig, we zien mogelijkheden.
Leren in de tussenruimte. Bij cv is dat bijvoorbeeld ‘huis-, tuin- en keuken-kunst’. Wat zie ik nieuw als ik iets anders herhaal?”

Een paar maanden geleden kocht ik een boekje van Rob Walker On Noticing waarin hij ons uitnodigt om op andere manieren, in een ander tempo, langer dan voorheen, op reeds door en door bekende plekken te gaan kijken, stilstaan bij kijken. Ik lees elke dag een of twee bladzijden tekst en bedenk wat ik daarmee in mijn opdrachten kan doen.

Enerzijds is er wat ik ermee kan doen en dan is er de double loop om mijn taalgezellen hiervoor te laten kiezen om hun repertoire uit te breiden. Dat is niet één op één gekoppeld aan mijn vak maar ik heb de jongelui al eerder verteld dat het mij is opgevallen dat ‘Kijken’ niet op het rooster staat en ook niet op het rapport, terwijl kijken de basis is, goed kijken is de basis van je autonomie.

Triple loop: iedereen in het team voelt dit als belangrijk -het is onderdeel van het verborgen, het blinde curriculum. Die heerlijke wereld waarin het politieke woord ‘leerachterstanden’ niet bestaat. Laten we op afstand genoeg blijven investeren om een team te kunnen zijn.

Maak ik tijd genoeg voor samen, of vereng ik school tot de mentorgroep?

Rob H. Bekker werkt sinds 11-11-1986 op de internationale schakelklassen in Utrecht. De school heeft sinds 3 jaar een naam: Ithaka.