Coronablog 11: Storingen zijn vaker niet digitaal maar menselijk

25 mei 2020

'Op mijn bordje lag iets dat ik niet had besteld. Het kwam van over de schutting. En iedere betrokkene zat bij zichzelf thuis.' Rob Bekker deelt delen uit zijn ‘coronadagboek’ en het werken op afstand van zijn leerlingen.

Je kent het wel van op de werkvloer: iemand stuurt een bericht het internet op. De storing klinkt ver boven de inhoud uit. Je hebt elkaar dan die dag nog niet gezien. En dat is op dat moment wel het begin van de oplossing van wat één collega als een probleem voelt. Zo begon mijn dag, op mijn bordje lag iets dat ik niet had besteld. Het kwam van over de schutting. En iedere betrokkene zat bij zichzelf thuis. De ontmoeting zou dus digitaal moeten verlopen.

Spoiler: Het lukt me om de onrust uit te schakelen die anderen veroorzaken door enkel vanuit eigen perspectief verhalen door te geven. Ik heb de dag collegiaal doorgebracht in de rol van oliemannetje, dat zou ik in het oude bekende tempo vervelend hebben gevonden maar nu kon ik het ervaren als de volgende stap die we in ons team niet konden overslaan. Alsof er een boom over de weg lag die me dwong om een stap opzij of achterwaarts te zetten zonder op de klok te kijken. Kunnen we door met waar het om gaat? Nee, dat kunnen we niet want er is op dit moment geen ‘we’.

Zo was het in het verleden wel vaker, dan was er een kopieermachine weer vastgelopen - kunnen we door, nee, we kunnen niet door - en ging ik zuchtend twee stenen trappen af op zoek naar huismeesters, tijd verliezend, energie verliezend, mijn humeur verloren. Vandaag loop ik graag overbodig vaak de trappen thuis af en de trappen in huis op om een printje van beneden op te halen. Fijn om even te bewegen terwijl ik de team-machine op afstand en op de juiste plaatsen en in de juiste volgorde van een drupje olie voorzie. Resultaat van je werk zien, zelfs als je de enige bent die het ziet. Ik ben hier zeer content over, na afloop. Ik noteer het ook, want dan vervliegt het niet.

Aan de dis vraag ik hoe het land ervoor staat. Mijn geliefde heeft er behoefte aan om zaken onder controle te hebben dus die volgt de prognoses en voorspelt zelf. Voor de hand liggend voor eigen gebruik van de landsberichten in de persco’s is de annulatio van de zomervakantie in Italië. Gevraagd naar waar we bang voor zijn, blijkt ‘bang’ voor haar het woord niet meer. De teruggekeerde rust voelt ze aan haar adem.

Boos zijn werkte niet. Bang zijn is soms een realiteit. Beschikbaar zijn is vaak wat mijn rol van me vraagt. Hoe kan ik de mogelijkheid zijn - voor wie ik coach.

Daarvoor bevraag ik mezelf ook. Wat maakt mij groeien? Een eigen stem is een thema. Hoe kan ik mezelf leegmaken en opladen? Een paar meter verder ligt een vraag als: ‘Waarom wordt Gisterwereld van de PVV zelf geen minister als hij het allemaal zo goed weet?’ In het onderwijs hebben we decennia geleden al geleerd dat de tijd van het rode potlood voorbij is. De politiek loopt achter.

Rob H. Bekker werkt sinds 11-11-1986 op de internationale schakelklassen in Utrecht. De school heeft sinds 3 jaar een naam: Ithaka.