Blog van Eline: 'Beter goed gejat dan slecht bedacht'

6 april 2015

Overpeinzingen en inspirerende praktijkverhalen van Eline Stolp, leerkracht van UniC in Utrecht. Deze bijdrage 'Beter goed gejat dan slecht bedacht' staat ook op haar eigen blog.

“Juf, is dit goed?”
Ik krijg een groengeschilderd A4 te zien met witte lijnen. Een voetbalveld? Abdul straalt. Ja, een voetbalveld. Enthousiast maar verlegen vertelt hij dat hij de tribunes langs de zijkant wil maken van stevig papier.  Terwijl de opdracht is om je lievelingsplek te schilderen op een plat vlak, en toch diepte te laten zien.

Ik zoek naar de juiste reactie. Ik wil Abdul niet ontmoedigen door te zeggen dat hij het verkeerd aanpakt. Ik weet niet hoeveel vertrouwen hij heeft in zijn eigen kunnen. “Het is ook mogelijk om de tribunes te schilderen, zonder dat je ze hoeft te bouwen. De verf moet plat blijven”.
“Helemaal plat?” Abdul klinkt ongelovig. Als we samen de schets van Kadir bekijken, die ernaast zit, snapt hij het wel: er is een zee en een strand, de palmboom gaat voor de zonsondergang langs en daardoor is veel diepte te zien. Toch is het een plat papiertje. Ook zijn andere tafelgenootje Yunus laat diepte zien, door vanachter de ene doelpaal over het veld te kijken naar het andere doel. Daarachter komen misschien huizen of bomen, vertelt Yunus.

Even later heeft Abdul een groot schilderij van een voetbalveld, waarbij je vanachter de ene doelpaal over het veld kijkt naar het andere doel. Daarachter rijzen de tribunes op.

Als de les erom ging een ‘goed’ schilderij te maken, zou Yunus misschien beledigd zijn dat zijn idee gepikt was door Abdul. Ik zou Abdul laag beoordeeld hebben, omdat hij geen eigen idee kan verzinnen. Een ruimtelijke afbeelding maken kon hij ook al niet op eigen kracht. Geen inzicht. Snapt de uitleg niet. Wat een laag niveau!

Abdul krijgt van mij een dik compliment over het publiek in zijn tribune, (een kleurige verzameling klodders en spetters) en hij schiet verbaasd in de lach. “Wat, geloof je me niet?” zeg ik, “Kom hier, ik laat het je zien! De levendigheid van de stippen suggereert veel meer een luid juichend publiek dan precies geschilderde gezichtjes. Als je zelf voetbalt, zie je toch ook de gezichten in het publiek niet echt? Dat heb je hier precies laten zien!”

Het schilderij is af, maar de les is nog niet voorbij. De rest van de tijd oefent Abdul ruimte te tekenen door foto’s van internet na te tekenen. Met zevenmijlslaarzen sprint hij door generaties islamitische opvoeding zonder realistische afbeeldingen en leert hij overlapping en afsnijding kennen.
Yunus zit ernaast, trots op zijn eigen voetbalveld èn op zijn vriend, want met zijn schets maakte hij voor Abdul die eerste grote stap mogelijk.

Eline Stolp
De namen zijn gefingeerd.