Bijles verzorgen, iets voor jou?

22 februari 2021

Pedagoog Wilma van Esch ontvangt een verzoek via LinkedIn om bijles te komen geven. Waarom wekt die - begrijpelijke en goedbedoelde - vraag toch haar irritatie?

Via LinkedIn ontvang ik een connectieverzoek met de vraag of ik geïnteresseerd ben me aan te sluiten bij een groep die bijles geeft aan kinderen. Ik word altijd blij als mensen me benaderen voor opdrachten. Degene die me uitnodigt lijkt een jonge, vrolijke accountmanager. Hij zoekt professionals die bij kunnen spijkeren, uitleggen, achterstanden inlopen. Bijles willen geven dus. 

En hij heeft het goed gezien: Ik ben een leerkracht, altijd geweest, altijd gebleven. Ik geef graag les. Leg graag uit. Wel meestal aan volwassenen. Maar het is net als fietsen en zwemmen. Je verleert het niet. In ’86 haalde ik mijn diploma leerkracht basisonderwijs. Dus ja…er was voor hem een kans dat ik blij op zou springen uit mijn luie corona-leunstoel en zou denken: Heel graag!

Waarom irriteert deze vraag van die jonge, vrolijke accountmanager me zo en klik ik hem niet gewoon weg?

Ik heb prachtige initiatieven gezien van weekend- en zomerscholen. Voor kinderen die thuis niet zoveel geluk hadden op pad te kunnen. Kinderen die niet zo bevoorrecht waren dat hun weken fijn gevuld waren. En ook ken ik weekendinitiatieven voor kinderen die het gaaf vinden om in de universiteitsbanken colleges te krijgen van professoren die hun gedachtengoed op een eenvoudige maar uitdagende manier uitleggen.

Ik heb trouwens ook waardevolle huiswerkbegeleidingstrajecten gezien voor individuele kinderen met specifieke behoeften. En ach, ik wil best ook gevraagd worden via LinkedIn. Sterker nog, ik krijg best mooie opdrachten via social media, dus ja, prima.

Waar geld vrijkomt, gaan mensen initiatieven nemen. Vanzelfsprekend. Op toeristische plekken kopen mensen graag. Waar vraag is, komt aanbod. Dus een collectief van bijles-meesters en juffen is niet eens zo onlogisch. En dan ga je mensen benaderen. Aan de deur heb ik boeiende gesprekken gevoerd met Jehova-getuigen. Om hun verhaal te horen, en proberen te begrijpen wat hen drijft om mij ongevraagd te waarschuwen, te inspireren of te betrekken bij hun geloof. Dat was echt interessant. Waarom doe ik dat nu niet?

Misschien omdat ik het hartstikke zat ben. En niet meer kan lachen om wat er allemaal uitgestrooid wordt over kinderhoofden. En misschien zie ik in deze goede bedoelingen even geen goede bedoelingen meer.

Ik gun onze kinderen een zorgeloos en onbevangen leven. Met een school. Met een fijn ritme. Een school als een plek waar ze van en met elkaar mogen leren. Waar ze verder mogen gaan bij waar ze ooit gebleven zijn. Of waar ze dingen opnieuw mogen oppakken. Gewoon een plek waar wij, als volwassenen, kijken naar wat er nodig is en vooral ook kijken hoe we heel veel (leer)plezier kunnen hebben samen. Ik gun hen het met kinderen kind te mogen zijn. Omdat dat fijn is. En soms ook ingewikkeld. Maar dan gun ik hen volwassenen die dat zien en hen daarbij helpen.

Ik gun onze scholen meer zelfvertrouwen en vertrouwen. Ik gun scholen dat zij gezien worden als plekken waar het goede gebeurt. Ik gun kinderen dat daar professionals werken die weten wat goed is voor hen en kunnen aansluiten bij wat ze nodig hebben. Of dat op zijn minst heel goed uitzoeken. Professionals die een fijne omgeving creëren waar wordt gewerkt, gespeeld, gelachen, gehuild, getroost. En uitgerust. Want ook dat is nodig.

En ik wil ook best benaderd worden via LinkedIn. Maar dan om mee te denken hoe we dat weer voor elkaar krijgen. Met elkaar leven en leren. Vol vertrouwen, met zelfvertrouwen. Niet om bij te spijkeren of achterstanden in te lopen. Maar gewoon in het hier en nu kijken wat onze kinderen nodig hebben. Thuis. Op school.

Ach, ik kan de uitnodiging ook gewoon wegklikken…

Wilma van Esch is ecologisch pedagoog. Ze werk als zzp-er: verzorgt lezingen, trainingen en begeleidt innovatieprocessen.