ADHD’er Nora haalt haar eindexamen, zonder school. En viert feest, zonder haarverf.

19 juni 2016

In dit slotdeel van deze serie, waarin Anne van Hees schrijft over de begeleiding van de zeventienjarige Nora, doet Nora eindexamen in drie vakken. Met succes: twee zevens en een acht. En dat terwijl geen school haar dit jaar wilde hebben! Tijd voor een feestje en een evaluatie met Anne. Maar Nora kan het niet loslaten dat haar moeder geen haarverf gekocht heeft. Anne ziet een bokkige volharding, die ze ’s avonds herkent bij haar vriend, ook ADHD’er, die net boos terugkomt van een schermtoernooi.

We hebben iets te vieren. Nora (17 jaar, ADHD) is geslaagd voor de drie vakken waarin ze examen heeft gedaan. Een mooie prestatie op zich, maar nog extra bewonderenswaardig omdat ze vanaf het begin van het eindexamenjaar zowel op haar oude, als op iedere andere school waar we haar hebben proberen te plaatsen, geweigerd is. Ze kan het resultaat van de drie examens – twee zevens en een acht - dus volledig op haar eigen conto schrijven.

Daar zitten we – taartjes, een trotse Nora, een opgeluchte moeder en ik – aan tafel. We praten over van alles wat met de examens te maken heeft: of ze deze uitslag verwacht had, hoe ze het ervaren heeft om examens te maken, hoe ze terugkijkt op het leren van de stof. Nora geeft stralend antwoord op mijn vragen, maar af en toe betrekt haar gezicht als ze zich realiseert dat er iets ontbreekt: haarverf. ‘Waarom heb je die haarverf nou niet meegebracht mam? Heb je mijn uitgroei gezien? Ik loop voor schut! Zo kan ik echt niet over straat…’, begint Nora zodra ze er weer aan denkt. ‘Nou Nora, ik had al haast en ik wilde niet dat Anne hier zou zijn en ik nog niet’, reageert haar moeder.

We praten opnieuw vijf minuten over haar prestatie en dan valt Nora’s oog op de gebaksdoos: ‘Oh, was je bij díe bakker! Ja, maar de drogist zit ernáást. Je hoefde alleen maar even daar naar binnen te schieten en de haarverf mee te nemen. Ik had gewoon zwarte verf nodig. Waarom heb je dat niet gedaan?’
‘Dat heb ik je al gezegd Nora: omdat ik haast had’, antwoordt haar moeder.
‘Ik heb nog een pakje blond staan’, vervolgt Nora, ‘misschien ga ik er dat maar ingooien. Alles beter dan met deze uitgroei blijven lopen…’

In de anderhalf uur die ik bij hen aan tafel spendeer, herhaald dit patroon zich vijf keer. Ik doe diverse pogingen om een soort evaluatiegesprek – dat voor deze middag ook op het programma stond – te voeren, maar laat het tenslotte varen. Ik bied een alternatief: ik zal op papier zetten hoe ik er tegenaan kijk en Nora en haar moeder zullen daarop reageren.

Die avond lig ik in bed. Tegen middernacht komt Arno de slaapkamer binnen. Hij heeft een schermtoernooi gehad. Half slapend vraag ik hem of hij die avond clubkampioen is geworden. ‘Nee, de derde plaats,’ antwoordt hij nors. Hij loopt naar de badkamer en komt enkele seconden later terug met een tandenborstel in zijn mond. ‘Het was zó oneerlijk, de scheids verzon terplekke de regels.’
‘Hoezo dat?’ vraag ik nog steeds meer slapend dan wakker.

‘De keellap! Bij íeder toernooi scoor je óók punten door iemand op de keellap te raken. Ik raakte Marco op z’n keellap en wat zegt de scheids? “Fout! Op de keellap. Telt niet!” Wat een hond, de keellap telt normaal áltijd.’

Arno loopt de slaapkamer weer uit, ik hoor nog wat gerommel in de badkamer en vervolgens merk ik dat hij naast me in bed kruipt.
‘Als dat punt had geteld, zoals het hoort, had ik de eerste prijs gewonnen.’ ‘O ja?’ reageer ik.
‘Ja, dan had ik ook meer punten gehad dan degene op de tweede plaats. Het lag allemaal heel dicht bij elkaar, maar ik was gewoon beter. Ik was de beste. Ik ben de beste van de club. Het is gewoon door die stomme k**scheids dat ik de derde plaats heb.’

Arno knipt het licht uit en komt tegen me aan liggen. ‘Ik breng die beker volgende week terug. Ze houden ‘m maar, zo’n beker hoef ik niet. Wat moet ik met een derde prijs? Ik had eerste moeten zijn!’
Ik gniffel. ‘Wat lach je nou?’ vraagt Arno.

Lees verder

Anne van Hees is coach en begeleider bij Hulp bij ADHD, een bureau dat ADHD en aanverwante problematiek benadert vanuit de positieve psychologie. Daar en op haar eigen site blogt Anne regelmatig over onderwijs, opvoeding en ouderschap.

 

Eerdere delen van de serie over Nora vind je in de links in de tekst en hier:
Deel 1: Nora moet van school - als je de pijn van een kind meevoelt
Deel 2: Nora leert 's nachts: wie heeft daar nou precies last van?