Aarzelen, zoeken, voorzichtig en afwachten. En plots... een openbaring

29 maart 2022

Maaike Nap heeft haar les als lerarenopleider netjes voorbereid, maar dan moeten haar studenten natuurlijk wel het huiswerk hebben gedaan. Hoe leer ik deze studenten kennen, als ik ruimte laat, de stilte toesta en luister naar wat er dan gebeurt? Haar column: Openbaring.

De studenten komen binnen, gaan wat stilletjes zitten, openen hun laptop, wachten.

Ik begin de bijeenkomst en vraag of ze allemaal hun gekozen citaat uit de gelezen tekst erbij willen pakken.
Dan wordt het stil. Geen enkele student heeft de tekst gelezen, noch een citaat uitgezocht.
Ik vraag naar de reden.
Er word iets gemompeld over de bedoeling die niet duidelijk was, over dat het heel druk is allemaal.
En ja ook nog iets met Corona…

Daar zit ik, met mijn doordachte werkvorm, met mijn didactiek met post-it’s waarmee ik een poging wilde doen om gezamenlijk de tekst verder uit te diepen. Wat nu? Even zakt de moed me in de schoenen.

'Jongens dan gaan we het anders doen. Dan maar zonder de tekst,' zeg ik, terwijl ik rechtop ga zitten. 'Ik lees zo een fragment voor en jullie schrijven op wat er volgens jou gebeurt. Doe dit voor jezelf en in stilte. Iedereen draagt straks voor wat hij heeft opgeschreven.'

Ik lees het fragment voor. Grappig genoeg gaat het over een leerling die zijn huiswerk niet heeft gemaakt.
Studenten zitten voorovergebogen en schrijven.

Aarzelend, zoekend, voorzichtig en afwachtend gaat het delen.
Ik hoor de klok in het lokaal tikken. Zo opvallend zijn de stiltes.
Het duurt lang voordat studenten het woord nemen.

Dan draagt Mark zijn reflectie op het voorgelezen fragment voor.
'De docent heeft hier een soort van ja; ja hoe zeg ik dat; nou ja, openbaring…'
Hij kijkt op van zijn papier, zijn ogen zoeken de mijne.
'In dit fragment ziet de docent de leerling voor wie hij is.'

Mark die even daarvoor nog aangaf vast niet de juiste woorden te hebben voor hetgeen hij te zeggen heeft, geeft nu dit antwoord.
Ik prijs hem voor zijn zorgvuldig gekozen taal.

Waar ik me eerder ontmoedigd voelde over de slechte voorbereiding door de studenten, voel ik langzaam een groeiend enthousiasme, een soort lichtheid, opluchting. Er wordt mij ook langzaam steeds iets duidelijker. Maar wat precies?

Eenmaal op de fiets weet ik het.

Dat je helemaal geen post-it’s nodig hebt om de ander te leren kennen.

Maaike Nap is al 20 jaar werkzaam op de lerarenopleiding. Aanvankelijk aan HAN-Pabo waar ze nog steeds in de master Ontwerpen van eigentijds leren doceert, maar de laatste vier jaar ook aan de Radboud Docenten Academie.