In de expositie 'Kinderen van Rotterdam' geven acht jongeren hun visie op onderwijs. Ze vertellen over wat ze nodig hadden en wat ze daarin soms wel en soms niet hebben gekregen. In hun mooie, persoonlijke verhalen tonen ze ons de bronnen waaruit ze - binnen en buiten school - hebben geput om zich te ontwikkelen tot waar ze nu zijn. In deze aflevering luister je naar het verhaal van Sara.

De expositie die vanaf 2 okober 2023 te zien en te beluisteren is in het Rottedamse Dokhuis, is een samenwerking tussen fotograaf Iris van 't Riet en stichting NIVOZ. Waar Iris de Rotterdamse jongeren op beeld vastlegde, ging redacteur Marco Martens met hen in gesprek.

‘Ik was een kind met een grote fantasie. Dus theater, dat paste helemaal. Maar toen kwam corona en moest alles online, alle theater-, zang- en danslessen. Daar is een droom als het ware ingestort. Ik ontwikkelde faalangst, ook omdat ik op de basisschool was gepest, omdat ik er altijd ietsje anders uitzag dan andere kinderen, jonger en kleiner. Ik heb gewoon vier jaar lang met vooral angst en stress gezeten.’

‘Docenten zouden ietsje meer naar de leerling zelf moeten kijken. Een kind van zes kan dit niet zelf compleet oplossen. Ik wil ook gewoon dat de docent je begrijpt en ook echt dat die je fijn laat voelen. Je begint op heel jonge leeftijd een slecht zelfbeeld van jezelf te krijgen. Dat is totaal niet gezond. Dus ja, daar ben ik nog steeds heel erg mee bezig.’

‘Ik wil iets gaan doen waar ik over 20 jaar nog steeds werk. Ik ben geen persoon die van hot naar her gaat. Gewoon mensen helpen, lijkt me heel leuk. Ik heb altijd al zachtjes nagedacht over verpleegster zijn. Mijn oma is verpleegster, dan hoor ik soms verhalen. Ik heb natuurlijk zelf ook heel veel dagen doorgebracht in het ziekenhuis, die zusters waren altijd zo aardig voor mij. Die maakte van een hele nare, een hele fijne dag. Precies, wat er op school niet was, kreeg ik daar wel.’